Ανυπακοή

Όσο το γκρίζο και το καταθλιπτικό θα μας το πλασάρουν για φωτεινό και πολύχρωμο, τόσο η βαρβαρότητα θα ασελγεί πάνω στο σώμα της ελευθερίας, της αμφισβήτησης, της νιότης, της ζωής.
Έτσι κι αλλιώς αντιρρησίες είμαστε, της υποταγής και της τάξης.
Με την απελευθερωτική αυτή ανυπακοή προχωρούμε εν μέσω νεφών κρατώντας καθαρή την ψυχή μας και πετώντας τους χαρταετούς των ονείρων μας ψηλά, όσο πιο ψηλά γίνεται..

Τάκης Τσαντήλας - "Αφορισμοί"

Ασέβεια

Στη φλόγα βαθιά μέσα σου

εν μέσω στεναγμών και περιπτύξεων

εισδύω ασεβής
αρδεύοντας την αιωνιότητα


Τάκης Τσαντήλας

Μιχάλης Π. Δελησάββας / Κριτική της συλλογής «Ιχνηλατώντας τη σιωπή»

Με γνήσιο ερωτικό εφηβικό πάθος ο ποιητής Τάκης Τσαντήλας στο «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» δίνει το ποιητικό του στίγμα και με τους στίχους του διατυπώνει τη δική του εκδοχή στον αιώνιο έρωτα. Έναν έρωτα που δεν έχει τύψεις ή ενοχές, ούτε το αγκάθι της πίκρας, της απογοήτευσης ή της προδοσίας που κάποιους και πολύ μεγάλους μάλιστα ποιητές του καιρού μας τους απασχολεί δραματικά και τους πικραίνει. 

Αντίθετα γι’ αυτόν ο έρωτας είναι μια γιορτή των αισθήσεων και άλλο τόσο μια μύηση στη ζωή και στο θάνατο:
« Μαζί κι απόψε
στη γιορτή των αισθήσεων
στην έναστρη νύχτα
στη μύηση
μαζί θα πετάξουμε
πέρα απ’ το χρόνο
στο γαλάζιο αχανές
γυμνοί κι απροσάρμοστοι.
Μας φτάνει
λίγος καθαρός ουρανός
ένα δάκρυ χαράς ή ανάτασης
έν ασφοδίλι που ευωδιάζει στο άπειρο
κι ένα χάδι που ανθίζει στο σώμα μας
για να νιώσουμε
τη μυστική ακολουθία του έρωτα. [«Μυστική ακολουθία»]

Ο ποιητής Τάκης Τσαντήλας πάνω σ’ αυτό είναι άδολος και ανυποψίαστος, αθώος, και γι’ αυτό το λόγο πολύ πειστικός. Γ’ αυτόν ο έρωτας είναι το πάθος, ο πόθος, τα γυμνά σώματα που από τον πόθο «απλώνονται ηδονικά στο άπειρο».
Ο άλλος πόλος αυτής της συλλογής είναι ο θάνατος. Και μάλιστα ο θάνατος σαν το τέλος του έρωτα και περισσότερο σαν ένα παράπονο, ένα παράπονο εφηβικό κι αυτό, για κάτι που ενδέχεται να γίνει πολύ μακριά, που δεν ενδοβάλλεται δηλαδή  ώστε να αλλοιώσει την ερωτική διάθεσης του ποιητή, αντίθετα να την επιτείνει.
«Όταν, για τα καλά, η σιωπή
λεηλατήσει το κουφάρι μου
τότε θ’ αναδυθούν απ’ το βυθό
οι ξεχασμένοι στίχοι μου
στιλπνοί κι ονειροπόλοι». [ «Κάποτε»]
και
«Η πεθυμιά ανθίζει
στα θροΐσματα του ανέμου
όπως μεσ’ στ’ αχανές του έρωτα
το εύοσμο συναίσθημα». [ «Εύοσμο συναίσθημα» ].

Κατ’ αυτό τον τρόπο τα ποιήματα της συλλογής «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» του Τάκη Τσαντήλα μοιράζονται ανάμεσα στον έρωτα που σαν έννοια βέβαια κυριαρχεί, και στο θάνατο που τις πιο πολλές φορές υποδηλώνεται ως μεταφορά με τη λέξη ασφοδίλι και ασφόδελος και μάλιστα σε συνδυασμό με το πάθος και το άπειρο του έρωτα, και το γυμνό γυναικείο σώμα:
«Τόσο μονάχα
Όσο, μια ανάσα εκπνέει
κι αλώνει το σώμα
τις ιλαρές ηλιαχτίδες
που αναδύουν το φως
εκεί π’ αγροικά το απρόσμενο
για να σπείρει ευωδιές
στο αθέατο πάθος
που πλανάται στο άπειρο.
Όσο, το θρόισμα του ανέμου
διαχέεται άφθαρτο
στο γυμνό σου κορμί
για να στάξει ο ουρανός
το αμόλευτο δάκρυ του.
Όσο, έν ασφοδίλι ανθίζει
στις φλέβες μας». [ «Αθέατο πάθος» ].

Ο ποιητής Τάκης Τσαντήλας, ένας ποιητής με ευδιάκριτο στίγμα και η ποιητική του συλλογή «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» ένας έξοχος σχολιασμός του αιώνιου έρωτα.

Τάκη Τσαντήλα: «Ιχνηλατώντας τη σιωπή», εκδόσεις Οιωνός 2008

Μιχάλης Π. Δελησάββας / Περιοδικό «Πάροδος»

Δελησάββας Μιχάλης Π., «Το βιβλίο. Τάκη Τσαντήλα: Ιχνηλατώντας τη Σιωπή, εκδόσεις Οιωνός 2008», Πάροδος, τχ. 33-34 (Ιανουάριος 2010), σ. 3934-3935 

http://www.greek-language.gr/periodika/mags/parodos/2010/33-34/41884

Άστρο σκοτεινό

Τραβώ τις λέξεις για να βγουν

στο φως να σεργιανίσουν

μ' αυτές επίμονα αργούν

εσένα ν' αντικρίσουν

Μην και στον ήλιο σου καούν

λοξά αλλού κοιτάνε

αρνούνται τη φωτιά να δουν

μαζί μου ξεψυχάνε

Χάσκουν οι λέξεις στο κενό

πνίγονται μες στο κύμα

γίνονται άστρο σκοτεινό

κι απελπισμένο ποίημα

Μαζί κι εγώ ακολουθώ

για να τις μεταπείσω

για να σου πουν το μυστικό

που θα σε φέρουν πίσω

------------------------------

Τραβώ τις λέξεις για να βγουν

στο φως να σεργιανίσουν

μ' αυτές επίμονα αργούν

να 'ρθουν να σου μιλήσουν

Τάκης Τσαντήλας - Έμμετρες αποδράσεις

Όχι, δεν ξέρουμε

Όχι, δεν ξέρουμε.
Ούτε εσύ, ούτε εγώ.
Την τύφλα μας ξέρουμε.
Αν ξέραμε, δεν θα επιτρέπαμε τον διαμελισμό και τον κατά συρροή βιασμό της κοινωνίας και της πατρίδας μας.
Δεν θα προσφέραμε κανένα άλλοθι στο κράτος να χρησιμοποιεί το παρακράτος για να τρομοκρατεί συνανθρώπους μας.
Δεν θα ανεχόμασταν το «διαίρει και βασίλευε» των «από πάνω» και μέσω του κοινωνικού αυτοματισμού να μας εκβιάζουν, να μας υποτιμούν, να μας εξαπατούν, να μας χειραγωγούν, να μας εξαθλιώνουν.
Δεν θα επιτρέπαμε στα «ξυρισμένα μυαλά» να κοπρίζουν την ιστορία κι εμείς απαθείς να απολαμβάνουμε το θέαμα και να επικροτούμε ενίοτε.
Δεν ξέρουμε ίσως τι θα πει πραγματική στέρηση. Τι θα πει να φεύγεις για το πουθενά για μια οργιά ουρανό και να πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι σου. Τι θα πει υποτίμηση, διαπόμπευση, απαξίωση. Τι θα πει ερημιά, σκοτεινιά, κόπωση.
Τι θα πει «δίχως».
Δίχως στέγη, δίχως τροφή, δίχως φωνή, δίχως φως, δίχως τίποτα. Τι θα πει θάνατος. Καθημερινός κι αδυσώπητος θάνατος.
Όχι, δεν ξέρουμε.
Αν ξέραμε, δεν θα επιτρέπαμε στους τιμητές της δημοκρατίας να βυσσοδομούν εναντίον της. Δεν θα επιτρέπαμε στη καταχνιά με γραβάτα να μας πνίγει ανάσες και όνειρα. Να μας κρύβει το φως.
Δεν ξέρουμε γιατί αν ξέρουμε τότε είμαστε συνένοχοι στον υφιστάμενο βιασμό μας..


Τάκης Τσαντήλας