Τάκης Τσαντήλας / Της ροής και της τέφρας

Ο ανασασμός της ροδοκόκκινης αυγής


Μακρύς ο δρόμος ως την άνοιξη

σκληρός από τον πάγο και την πέτρα

όμως μην πεις, "θα επιστρέψω πίσω"

μπροστά είναι η θάλασσα

ο ανασασμός της ροδοκόκκινης αυγής

κι ακόμα τ' όνειρο

με τ' αναμμένα άστρα και τα ποιήματα

το φιλί της πανσέληνου

που αστράφτει στην άβυσσο

κι ευφραίνει
τα κρυφά των ερώτων
ανθάκια.

____________________________


Αθωότητα


Θα 'ρθει καιρός που ένα βιολί

που θα ηχεί μυστικά
στο ενύπνιο των άστεγων
κι ένα άνθος που θα πάλλεται
στιλπνό στους αιθέρες
θα αναθερμάνει τη σχέση μας με το φως
αναδύοντας απ' τα βάθη των χρόνων
τη χαμένη μας αθωότητα.

______________________________


Αναπόδεικτα


Πώς να σου πω για τ' αναπόδεικτα

τα λόγια αυτά που δεν μπορούν

να ειπωθούν ποτέ

που δεν μπορούν να κλείσουν μέσα τους

ουδέν συναίσθημα

γιατί τα συναισθήματα δεν λέγονται

δεν κλείνονται

δεν εξηγούνται

παρά μονάχα πάλλονται στο φως

και στην αισθαντική βροχή

καθώς το μέσα μας ευφραίνεται

και διασχίζει με κατάνυξη το σύμπαν.

___________________________

Υμνωδία


Να υμνείς τη φωτιά
που ο έρωτας άναψε
μέσα σου.
Να λες, είμαι ευτυχής
που με βρήκε το πάθος
και μ' έκαψε.


Τάκης Τσαντήλας / Της ροής και της τέφρας / Άνεμος εκδοτική / 2011

Καταφύγιο

Το καταφύγιο μου στο κορμί σου
εκεί που απαντώ
τη θεσπέσια γλώσσα σου
κι οι αισθήσεις αναδεύονται
γίνονται μίνθη
και λουίζα 
κι αγριμόνιο


Τάκης Τσαντήλας

Τάκης Τσαντήλας / Ιχνηλατώντας τη σιωπή

Εκτροπές


Σε βλέπω και πάλι
που δειλά ξεπροβάλεις
σαν σκιά
στο κατόπι μου.

Στις διαβάσεις σε βλέπω

των αστεριών και των μύθων

σαν φλερτάρουν τις νύχτες στα σύννεφα

και γυμνές οι αμαρτίες τους
φλογίζουν το άπειρο.

Αγροικώ την ανάσα σου

στο βαθύ του πελάγους γαλάζιο

εκεί που ο άνεμος

στήνει χορό ποθεινό μες στα κύματα 

ομιλεί μυστικά στο φεγγάρι

κι ανταμώνει την αχλή στο ξημέρωμα.

Στο απέραντο δάσος σε βλέπω

να γητεύεις αγρίμια κι απείθαρχα όνειρα

να με ψάχνεις στην τρέλα του νου

και σε στίχους που κλαίνε

σε σκοτεινά μονοπάτια
σε θύελλες

και σε στάχτες τσιγάρων που καίνε.

Να με χάνεις στην άβυσσο

να με βρίσκεις εντός σου.

_________________________________


Απογύμνωση


Οι λέξεις αποστρέφονται
κάθε ένδυμα
που προσπαθούν
να τις φορέσουν
κήνσορες
λόγιοι
και αριβίστες.
Γυμνές και αιθέριες
(θα) ανεμίζουν πάντα
στο άπειρο
εκπνέοντας γενναιόδωρα
μέσα μας
ακριβοθώρητα συναισθήματα
κι εύοσμες αισθήσεις.

_____________________________


Ακίδες θύμησες


Σμίγουν οι ανάσες μου με τις βροχές

ξυπνούν οι θύμησες

κι αλώνουν όνειρα και πλάνες

μ' αχνό το φως

κι ανάλαφρο αεράκι δειλινού.

Ακίδες θύμησες

χαράσσονται βαθιά μες στη σιωπή μου.

___________________________________


Έξαψη


Έχοντας περιπλανηθεί αιώνες στο κορμί σου
τόσο πολύ διέγειρες την έξαψη
όπου θαρρώ πως έβγαιναν
μικρά ανθάκια από το στήθος σου
ευωδιαστές μυρσίνες
που ανέδιδαν αδημονούντα πόθο
και μυστικοί σπασμοί σε ανεμώνες και υάκινθους
ένα φιλί μέσα σε νάρκισσους
μια χαραμάδα από φως λαθραίου φεγγαριού
άλικο όνειρο που ταξιδεύει με σιρόκο άνεμο
ως τα κρυφά φαράγγια των ωκεανών
των δακρυσμένων ουρανών
και των ερώτων.


Τάκης Τσαντήλας / Ιχνηλατώντας τη σιωπή / Οιωνός / 2008

Η πατρίδα του ποιητή

Πατρίδα του ποιητή είναι το άπειρο. Σημαία του ο σφυγμός των ανθών και ο χτύπος των άστρων. Ο στεναγμός των πληβείων και άστεγων. Ο σπαραγμός των συν-αισθημάτων και το σκίρτημα των αισθήσεων. Είναι αυτός που με το λόγο του γκρεμίζει τείχη και χτίζει γέφυρες. Που ανιχνεύει τα βαθιά και κρυμμένα ερέβη. Που τα αγγίζει, τα αλώνει, τα φωτίζει.

Τάκης Τσαντήλας - "Αφορισμοί"

Δίχως όρους

Να ανασαίνεις
και ν' αφήνεσαι

στο μονοπάτι
με τα όνειρα

Και σαν το πάθος
σε καλέσει σε χορό
σύρε τα βήματα μαζί του
δίχως όρους

Τάκης Τσαντήλας