Παρασκευή 14 Δεκεμβρίου 2018

Λαθρεπιβάτες του φωτός


Από πάντα μαζί ταξιδεύαμε
ναι, μαζί, κι ας το αγνοούσαμε
ιχνηλατώντας μουσικές
κι αδέσποτα ποιήματα
σε εύθραυστους μικρούς γιαλούς
και σε θροΐσματα του ανέμου
λαθρεπιβάτες του φωτός
σαν αποκαμωμένα όνειρα που ανθούν
σε χέρσο έδαφος πολέμου.
Και ταξιδεύαμε
και αγρυπνούσαμε
κι ανθίζαμε
όπως ανθίζει ο έρωτας
καθώς περιπλανά τη νύχτα
και χαράζει.

__________Υ.Γ.
Κάθε αλκή και η ομίχλη της
κάθε κραυγή και μια αιτία για ξενύχτι και ξημέρωμα.


Τάκης Τσαντήλας



Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2018

Εδάφιο επιθυμίας

Είναι φορές
που η μνήμη συναντά αναπάντεχα
τη σφοδρή επιθυμία
και τότε το σώμα εγείρεται
οι φλέβες φουσκώνουν
ο νους εκτροχιάζεται
γίνεται αγέρας
φωτιά
καταιγίδα.

__________Υ.Γ.
Πρέπει να είσαι καθαρός
για να μπορείς να ημερεύεις αμαρτίες.



Τάκης Τσαντήλας



Παρασκευή 5 Οκτωβρίου 2018

Άστατο σύννεφο

Αναρωτιέμαι
- κι ας θαρρώ πως σε ξέρω από πάντα - 
αν είσαι ποίημα
κάτι από μένα που βρήκες στ’ αζήτητα
η απλά ένα άστατο σύννεφο.
Αναμφίβολα πάντως
κι ύστερα από τόσες φορές
που αλλάξαμε σώματα
ακόμα και η πιο μυστική σου ανάσα
αφθονεί
στο ιερό
του κοινού μας ναΐσκου. 

__________Υ.Γ.
Ακόμα κι ο παράδεισος
φαντάζει ελάχιστος
μπροστά στην αρμονία
που αναδίδει η θάλασσα
καθώς η αύρα της χαράσσει

το γυμνό κορμί σου.


Τάκης Τσαντήλας



Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2018

Τίποτα όπως πριν

Αν επιμένεις να έρθεις μαζί μου
καλώς να ορίσεις
Να ξέρεις μονάχα πως τίποτα
δεν θα 'ναι πια όπως πριν
Αργά οι ανάσες μας
θα διώχνουν τη νύχτα
θα διώχνουν τον ύπνο
Θα γίνονται φλόγα
βροχή
καλπασμός
Ωδή στ' αραχναίο του πάθους
αγρίμι.

__________Υ.Γ.
Μας παρασέρνει ο άνεμος
στην ίδια πια κατεύθυνση
στην έκσταση και στην παραίσθηση
στην ηδονή που θ’ ασεβεί 
στη νύχτα μέσα μας.


Τάκης Τσαντήλας



Τρίτη 7 Αυγούστου 2018

Έσχατο καταφύγιο


Κάθε φορά που ΔΕΝ εκφράζεσαι
το φως συστέλλεται
η μέρα φθίνει
ο νους σκοτίζεται
βυθίζεται
σμίγει στην άβυσσο
με την οδύνη.

__________Υ.Γ.
Η έκφραση είναι το έσχατο καταφύγιο
των αχθών
των παθών
των φορτίων μας.
Άστρο στη νύχτα μας κι αιμοδοσία ζωής.


Τάκης Τσαντήλας






Παρασκευή 6 Ιουλίου 2018

Έγκαυλος και πυρφόρος


Ο Λόγος ή θα είναι εύοσμος
έγκαυλος και πυρφόρος
ή θα είναι μια θλιβερή επαιτεία.
Η φωτιά της πληγής
της αχλής
της επιθυμίας
της ανάγκης
(θα) βρίσκει τον τρόπο να εκδηλώνει
τα φιλέραστα θέλω της.
Τώρα και πάντοτε!
Ως ηχηρή απάντηση στη σιωπή
κι ως ζωτική απόκριση στη απουσία.


Τάκης Τσαντήλας



Τρίτη 12 Ιουνίου 2018

Σύννεφο με αναμνήσεις

Και μετά το παρανάλωμα τι;
Ξέρω, θα μου πεις,
θα μου τραγουδήσεις μάλλον
πως, "τίποτα δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά"
και το βιολί να σιγοκλαίει ψηλά στη σκέπη
που ανεβαίναμε να προσεγγίσουμε τα σύννεφα
γιατί εκεί ζούσαμε
εκεί ανασαίναμε
εκεί ανθούσαμε.

Και τώρα; τώρα που το πάθος ναυάγησε
εκεί στα σύννεφα δεν ζει κανείς
κανείς θνητός δεν ζει εκεί
μήτε θεός
μήτε κι ο θάνατος
γιατί κι αυτός μετοίκησε στη γη
και συμβιώνει με τρελούς
με άστεγους
και με αποκλεισμένους.

Το κρύο, Μάτια μου, αφόρητο
κι ας είναι ντάλα Καλοκαίρι.

__________Υ.Γ.
Κάπου πρέπει να σείεται το φως
για να μπορούν τα όνειρα να καίνε
να λένε
ν' αγάλλονται.     



Τάκης Τσαντήλας



Τετάρτη 23 Μαΐου 2018

Ανάσα μονάχα


Δεν ήταν η λήθη
μήτε η μνήμη
που θρόιζε
στ' ανοιχτά του απείρου
ανάσα μονάχα
τρυφερή
και απρόσωπη
ανάσταση σιωπών
στον κυρίως ναό
της αγάπης.

ΥΓ:  Την ατραπό της απλότητας.
Αυτήν ανιχνεύουμε!
Υμνώντας το φως
που ευφραίνει γλυκά
τις ανάσες μας.


Τάκης Τσαντήλας



Παρασκευή 13 Απριλίου 2018

Απεραντοσύνη



Είναι η νοσταλγία για το αύριο
που μας κρατάει ξάγρυπνους,
το φως των αεικύμαντων μαχών
που ανασκαλεύει την ιστορία,
το φιλί που ανεμίζει ασύνορο
στα οδοφράγματα της εξέγερσης,
το ταξίδι είναι
στα βαθύπεδα του εντός μας,
η προσέγγιση μας στο άγνωστο
πέρα από βεβαιότητες
κι από κρυσταλλωμένες αγυρτείες.

__________Υ.Γ.
Ανάμεσα σε μνήμες
από καιρούς αιμοβόρους 
κι αθώρητα δάκρυα
η αίσθηση ενός οικείου αγγίγματος
είναι που περικλείει
όλη την απεραντοσύνη της αγάπης.
Ως μουσική
ως ηδονή
ως ποίηση!


Τάκης Τσαντήλας






Παρασκευή 16 Μαρτίου 2018

Λόχμη



Γράφω για όλα αυτά
που μου μιλούν
και παρεισφρέουν μέσα μου
καλώντας με
να τ' ανιχνεύσω.
 Για τις χαρές και τις οδύνες
που γυμνώνανε τα όνειρα
και τα παρέδιδαν στο πρώτο φως
να τα εγγράψει μυστικά στη μνήμη.
 Για το λεπτό ανθάκι 
που μας έθαλψε 
εκεί
στη λόχμη των παθών που ανταμώναμε
κι αποκαθαίραμε το χρόνο.

__________Υ.Γ.
Δεν ξόδεψα το χρόνο μου
παρά μονάχα για να δύναμαι να αγροικώ
την ηδονή των λέξεων
την ώρα που η πένα τις αγγίζει ανάλαφρα
και τις μυεί πως ν΄ απεκδύονται
μπροστά στο λάλον φως
και ν΄ αυτοπυρπολούνται.



Τάκης Τσαντήλας