Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου 2019

Αθωότητα


Θα 'ρθει καιρός που ένα βιολί
που θα ηχεί μυστικά
στο ενύπνιο των άστεγων
κι ένα άνθος που θα πάλλεται
στιλπνό στους αιθέρες
θα αναθερμάνει τη σχέση μας με το φως
αναδύοντας απ' τα βάθη των χρόνων
τη χαμένη μας αθωότητα


Τάκης Τσαντήλας



Σάββατο 21 Δεκεμβρίου 2019

Της άπαρτης θύμησης


Πάνω απ’ το σκοτάδι είναι ο λόγος
Τα άνθη της στιγμής, της ροής
Και της άπαρτης θύμησης
Η αλληλεγγύη που αλώνει φράχτες και σύνορα
Η αγάπη που ΔΕΝ χάθηκε
Η διαύγεια των φωτισμένων δακρύων.


Τάκης Τσαντήλας



Τρίτη 17 Δεκεμβρίου 2019

Το ζωογόνο φως

Πέρα από την αρπαχτή του εγώ
που ασελγεί
που βιάζει
που πληγώνει τις λέξεις
πέρα απ' την αλαζονεία του τίποτα
πέρα ακόμα κι από την απληστία της νύχτας
το ζωογόνο φως θα αφθονεί
θα προσκαλεί
θα υπερισχύει.


Τάκης Τσαντήλας




Παρασκευή 13 Δεκεμβρίου 2019

Γαλήνη

Στο ακατάληπτο πλανήσου
και ψάξε εκείνη τη σεπτή
την ανερμήνευτη γαλήνη
που ανθοβολεί στις αγρυπνίες
ακηλίδωτων ποιημάτων.


Τάκης Τσαντήλας




Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2019

Άγιος λόγος


Ο λόγος είναι το κελάρυσμα των ονείρων
Ο χορός της αρχέγονης σκέψης
Των ψυχών η ανάλαφρη δόνηση
Το φως που ενδύει ρακένδυτες μνήμες
και χαράσσει το χρόνο
Ο πόθος ο παράφορος των θαλασσών
των φεγγαριών και των ανέμων.


Τάκης Τσαντήλας



Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2019

Απλά και πηγαία


Μας φτάνει που εκφραστήκαμε! 
Απλά
πηγαία
ασύστολα.
Όπως εκφράζεται το σώμα σαν καίγεται   
από την πάντερπνη φλόγα του έρωτα.


Τάκης Τσαντήλας




Παρασκευή 22 Νοεμβρίου 2019

Πριν αιώνες

Στον αγέρα ανεμίζω
λειψή την ανάσα μου
την ψυχή μου
που αυτομόλησε από μια κιβωτό
πριν αιώνες
και μες στη σιωπή περιφέρεται
τρελή και ρακένδυτη
μ' ασωτίες κρυφές
με πληγές
και με μνήμες λαθραίες.


Τάκης Τσαντήλας






Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019

Νυχτερινές παρεκτροπές


Θέλω να πορευθώ μαζί σου
αυτή τη νύχτα
μαζί σου ως το ξημέρωμα και την αυγή,
να αρνηθείς πια δεν μπορείς
του φεγγαριού τη γέμιση
δεν γίνεται να αποτρέψεις,
έλα, το πρόσωπό σου γλύκανε
τα συναισθήματά σου άφησε
το κύμα να συμπαρασύρει,
ανάπνευσε
ελεύθερα ανάπνευσε μέσα σου
την ομορφιά της φύσης,
μην αρνηθείς, μη φοβηθείς
έλα κι αυτή η νύχτα θα είναι ατέλειωτη
όπως ατέλειωτη κι η φαντασία μου
που εγείρεται στην ομορφιά
στη γοητεία της υπέρβασης
που πλάθει εσένα
ον της οδύνης
και της εκτροπής.


Τάκης Τσαντήλας


Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2019

Εύδαιμον σύννεφο


Η ανάσα της θύμησης
διαπερνάει κι απόψε τη νύχτα
στα ιδρωμένα μέσα σεντόνια
όπου ο χρόνος σίγησε
για να ακουστεί το φιλί
το χάδι, το πάθος
ο ηδύς στεναγμός της στιλπνής αθωότητας
κάθε που συνευρίσκονταν 
με την απερίφραχτη ηδονή.
Ταξιδεύει η θύμηση
περιηγείται σε θάλασσες, όρη
φεγγάρια, γιαλούς
κι αστροφέγγαρα 
μα πάντα τη νύχτα γυρίζει
στον τόπο
που από τα σεπτά της αγάπης σκιρτήματα
αναβλύζανε ευωδιές
κι αναδίδονταν μελωδίες
μεθέξεις
και ποιήματα. 
Ταξιδεύει η θύμηση μακριά
ως τα πέρατα
περιπλανιέται στο άπειρο
σκοντάφτει ενίοτε
μέσα στα δύσβατα της αβύσσου φαράγγια
μα βρίσκει τον δρόμο
τον τρόπο
τον λόγο 
κι επιστρέφει τις νύχτες
στα γνώριμα μέρη της
εκεί που η σιωπή εκλεπτύνονταν
η συστολή απεκδύονταν
το εμείς ανυψώνονταν
έτσι που εύδαιμον σύννεφο γίνονταν 
στον σεπτό ουρανό (μας).   


Τάκης Τσαντήλας




Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019

Πλάνη


Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος
κι ας γέμισαν τα μάτια μας μ’ ερημιές 
μ’ απουσίες και νύχτες.
Που να φανταζόμασταν τότε
που τρέχαμε στα άστρα
και στα σύννεφα 
και τρέφαμε μιαν άκαμπτη
μια ιερή βεβαιότητα
πως θα κατακτήσουμε το σύμπαν
με πόσα ποιήματα έπρεπε
να φορτίσουμε τις φλέβες μας
για να μπορούμε να κρατούμε
θελκτική, ως σήμερα,
την αμείλικτη πλάνη μας. 


Τάκης Τσαντήλας



Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2019

Εκλάμψεις άστρων


Έρωτες ήρθαν κι έφυγαν
απ' το ερημοκλήσι της ψυχής
εκλάμψεις άστρων που μας άγγιξαν
μας αποπλάνησαν
και σβήσαν.


Τάκης Τσαντήλας



Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2019

Αμφιλύκη


Είναι η μουσική των λέξεων
των ανερμήνευτων συναισθημάτων
που αναζητούν τα πάντα
σε τόσο λίγα
σε τόσο απλά
σε μια αμφιλύκη
που (θ') αλώνει τα σκοτάδια μας.



Τάκης Τσαντήλας




Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2019

Κύριος Κληρονόμος


Επιμελώς θα εντρυφήσω
των αχράντων ποιημάτων
που απέκρυπτες
- κάθε που χάραζε -
στον άνεμο.
Ξέρεις
Ξέρω.
Έτσι κι αλλιώς τυγχάνω
ο κύριος κληρονόμος.


Τάκης Τσαντήλας




Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2019

Κατεύθυνση

Οι επιλογές που κάνουμε ή δεν κάνουμε
κατά την περπατησιά της ζωής
καθορίζουν και την εξέλιξη των πραγμάτων (μας)
στο εδώ και στο τώρα
στο μαζί και στο αύριο
κι αποτυπώνονται ευκρινώς στο βήμα
στο βλέμμα
στο μέσα μας.
Η ζωή προχωράει έτσι κι αλλιώς
και ο καθένας από μας γίνεται εν τέλει
- συνειδητά ή ασυνείδητα -
ο Προκρούστης ή η Ιθάκη του εαυτού του.


Τάκης Τσαντήλας






Παρασκευή 4 Οκτωβρίου 2019

Γνωσιακός πλούτος


Ο γνωσιακός πλούτος κρύβεται
στα απλά και απέριττα.
Στα λιτά κι ουσιώδη.
Στη στάση και θέση ζωής
που μας εμβολιάζει
με ανάσες στιλπνές
ζωτικές
ανατάσιμες.
Η προσέγγιση μας στο φως
προϋποθέτει βεβαίως καλή όραση.
Ωστόσο: Δεν αρκεί να βλέπεις
απλά με το μάτι
πρέπει να δύνασαι να βλέπεις
και μεσ' απ' αυτό.


Τάκης Τσαντήλας



Σάββατο 28 Σεπτεμβρίου 2019

Κατάθεση ευθύνης


Τίποτα δεν ικετέψαμε απ’ τη ζωή,
στα σύννεφα μόνο και στ’ άστρα, τις νύχτες
φορτίζαμε θαύματα
κι αμνηστεύαμε κρίματα.
Τίποτα δεν ικετέψαμε απ’ τη ζωή
γιατί μαζί
τα ποθήσαμε όλα.


Τάκης Τσαντήλας


Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

Σκέψεις για το βιβλίο της Μαρίας Αργυρακοπούλου με ποιήματα και λογότυπο: «Αποτυπώματα στο πουθενά».


Χαρά ανεκλάλητου κάλλους με συνεπαίρνει όταν διαβάζω ποιήματα σε βιβλία – ποιητικές συλλογές, που η ανάγνωση και η κατάγνωσή του σε αμείβει με ιδέες, οράματα, και στοχασμούς του ποιητή!
 Στα ποιήματα οι λέξεις των στίχων ανασαίνουν σαν οι αυτόκλητες απαντοχές μας να έχουν την ενδοθαλπία και την Αριστοτελική εντελέχειά τους!
 Η Μαρία Αργυρακοπούλου στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο της με τιτλωνυμία «Αποτυπώματα στο πουθενά» γράφει ελεύθερα και άψαυστη από διορίες της δημοτικότητας!
 Ο χρόνος δεν την δεσμεύει με τα αιτούμενά του και η κοινή γνώμη δεν την επηρεάζει!
 Γράφει ελευθερόγνωμα και υπακούει στα αγγέλματα της ανθυπέρβασης και στη φωνή της έμπνευσής της, που ‘ναι δημότης του ποιητικού της οίστρου!
 Η ποίησή της είναι υπερσουρεαλιστική και μοιάζει θα υποστήριζα ανενδοίαστα με την ποίηση του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου!
 Γράφει αμιγώς συμβολικά και τα νοήματά της ποιηιτκής δεξιότητάς της είναι πυκνά και χιλιο-χαριτόβρυτα! Πείθει η ποίησής της κι εμφορείται από αναπαλλοτρίωτο ήθος, που είναι υπαρκτό και αρδεύει τα ποιήματά της!
 Σαν θελγητροπληθωρικό δειλινό το φθινοπωριάτικο απόβραχο, ροβολάει στον ορίζοντα του αναγνώστη, κάθε ποίημά της και χαίρεσαι, σαν οι εαρινές ανθοκοιλάδες όλο μυρίπνοα άνθια!
 Χρησιμοποιεί την προσωποποίηση και την αλληγορία σε μεγάλο βαθμό και αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να σκεφτεί, «που τον οδηγεί ο στίχος και σε ποιο ονειροαγνάντι τον ανεβάζει»!
 Σαν τον συνταξίδευτο αχό από τραγούδι κατάργησε τα σημεία στίξης χάριν της συνειρμικότητας και της αλληλουχίας των διανοημάτων της. Υποβόσκουν τα σημεία στίξης και η ποιήτρια το σέβεται και υπακούει στα κελεύσματά της!  Οι επικεφαλίδες των ποιημάτων της ελκύουν και θέλγουν και ομολογουμένως κρίνονται επιτυχέστατες και με σαφήνεια υποβληματική σαν τη ρήση επιγράμματος!
 Τι ωραίοι που είναι οι στίχοι στα ποιήματά της «Ηττημένη περιπλάνηση» και «Γλυκιά και αγόγγυστη» αντίστοιχα:
 Τίποτα πια δεν μιας εκπλήσσει!    
 Ούτε και αυτή η κλεμμένη φωταψία
της ρηχής ανταύγειας
 που καλύπτει ώρες - ώρες
 το τόξο της ίριδας.

 και
 Γλυκιά και αγόγγυστη
 έτεμνες επίμονα τα βάρη του χρόνου
 σαν να ήσουν ψωμί γλυκό.

  Συνεπαίρνεσαι απ’ το συμβολικό και συγκινησιακό χρώμα των εκφράσεων σε ποιήματά της όπως: «Φράχτες αυθαιρεσίας», «με αγκάλιαζε ο άνεμος»,  «άρμεγα το χρόνο», «φιλί αμέθυστο», «διαυγούς κι ατελεύτητου πάθους», «η ανάσα σου γητεύει τα νέφη», «άσπιλα ποιήματα», «χάδι λυτό», «ασύνορο μέλλον», μελωδικό εκχύλισμα», «η ουτοπία των μεθυσμένων ονείρων μου», και τόσες άλλες! 
  Απ’ τα ποιήματά της αναδύονται ευαισθησίες και όνειρα, μεθέξεις και ιδεώδη, που σε σμιλεύουν και σε φρονηματίζουν και αλλάζεις προσανατολισμούς και τρόπους σκέπτεσθαι! Αναδύονται και εικόνες άξιες μνείας!
 Το επαναλαμβάνω με έμφαση ότι η ποίηση της Μαρίας Αργυρακοπούλου είναι ανίατος επωδός του Συμβολισμού, που είναι ένα ακαταφρόνητο κι ευπρόσδεκτο ποιητικό ρεύμα στο χώρο της ποίησης, που εγώ είμαι οπαδός του και ακατάπαυστα θα το εξυμνώ και θα το εκθειάζω, σαν τον ζείδωρο και ζωογόνο αέρα!
 Εν κατακλείδι η ποιήτρια Μαρία Αργυρακοπούλου χρησιμοποιεί λόγιες και σύνθετες λέξεις με υψηλόφρονη μαεστρία. Παράλληλα τα ποιήματά της κοσμούνται και από αιγλοβόλες σύνθετες λέξεις, που εξωραΐζουν τους στίχους της και τέρπουν τον αναγνώστη, όντας τις διαβάζει εντρυφηματικά και με σκιρτηματική χαρά!
 Αναντίλεκτα τα ποιήματά της, που εμπεριέχονται στο νεογέννητο βιβλίο της – πραγματικό πόνημα της Μαρίας Αργυρακοπούλου κινούνται εντός του κοινωνικού χώρου! Ενίοτε αυτή η ρηξικέλευθη ποιήτρια τον εγκαταλείπει και θέλει να ‘χει γειτόνους  άλλους κόσμους και άλλο αξιακό φρονηματισμό, καλλιεργημένους κι ενηλικιωμένους!
 Είναι τολμηρή στις αποδράσεις της από τα «τετριμμένα, τα εσκαμμένα και τα εξεζητημένα της κοινωνικής πίστης μας»!
 Αδιαφιλονίκητα έχουν μια ζεστασιά σαν το διάβα του νοτιά στον κάμπο και σαν την ηλιαχτίδα της θερινής μεσημβρίας! Εγκαλλωπίζονται από συναισθήματα ανθρωπιάς, αγάπης, συμερίζεσθαι και από προσωπικές αγωνίες και αδημονίες για τα υπαρξιακά προβλήματα, που μας ταλανίζουν!
  Είναι όμορφα ποιήματα που διεγείρουν το νου κι εκπέμπουν μηνύματα και ανάβουν φωτιά το χειμώνα στα σπίτια των υπέργηρων απόμαχων της ζωής, για να ζεσταθούνε και αυτοί και ν’ αναθρέψουν και ν’ ανεβεί η αυτοπεποίθησή τους!
 Ο πεσιμισμός της  σε ορισμένους στίχους όπως στους ακόλουθους:
 Δεν είμαι τίποτα άλλο
 παρά μια ανάσα
 στο μυστικό ακρογιάλι σου.

είναι υπόγλυκος και υποκρύπτει βαθιά αίσθηση της ποιητικής αποστολής της!
 Λατρεύει τους συνανθρώπους και τρισχαίρεται με τη χαρά και τα εύθυμα μειδιάματά τους!
 Λατρεύει και τη φύση, όποια αμφίεση και να ‘χει, σαν τις στιγμές λίγο πριν το χάραμα όπως γράφει συγκεκριμένα στο ποίημα της «Λίγο πριν το χάραμα».
 Δεν φοβούνται τα ποιήματά της σ’ ετούτο το βιβλίο τη λησμονιά, τον αήθη χρόνο, τα μεταβλητά των ανθρώπων και τις οξειδωμένες και κακέκτυπες κριτικές των υστερόβουλων και μνησίκακων ανθρώπων! Δεν νυχτώνουν στο δρόμο σαν τους παλιούς καρραγωγείς και αγωγιάτες!
 Αλήθεια! Δεν φοβούνται και αγέρωχα και ορθομέτωπα προχωράνε σαν οι εύρωστοι και θαρραλέοι στρατοκόποι!

Γρανίτσα Δήμου Ζίτσας
Νομού Ιωαννίνων


20 Σεπτεμβρίου 2019 / Με αειθαλή εκτίμηση

Σιμιτζής Γεώργιος του Στεφάνου
Καθηγητής Λογοτέχνης – Ποιητής και Λαογράφος



 

Παρασκευή 20 Σεπτεμβρίου 2019

Κύκνειον ποίημα

Να γράφεις, να εκφράζεσαι, να ποιείς!
Έχοντας κατά νου σου ωστόσο
πως μέσα απ’ αυτές τις εκφραστικές
και γόνιμες στύσεις σου
θα απαντήσεις κάποια στιγμή
και το κύκνειον ποίημα.

__________Υ.Γ.
Κάθε σιωπή και μια βαθιά συντριβή
μια μεγάλη ματαίωση που πετρώνει τα όνειρα.


Τάκης Τσαντήλας

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2019

Η αδιάβατος θλίψη και το εύρος της θύμησης


Αβάσταχτη η σελήνη
τις νύχτες των απονενοημένων ονείρων,
η αγάπη που αναριγά στον ερχομό του φωτός
και ξεσπάει σε δάκρυα,
η μουσική που μας εγκαλεί για την απουσία
και τον καταποντισμό απ’ τον έρωτα,
ο λυγμός τ’ ουρανού και το χάδι του άνεμου

Αβάσταχτη η θάλασσα
με τους μυθικούς της βυθούς
και τα ξεχασμένα ναυάγια,
η παρεκτροπή της φωτιάς
που πυρπολεί τις αισθήσεις,
η αδιάβατος θλίψη
και το σούρουπο των ματιών σου

Αβάσταχτη η απεραντοσύνη της σιωπής
και το εύρος της θύμησης


Τάκης Τσαντήλας




Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2019

Κατά συρροήν αδράνεια

Αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι
μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς έστω ελάχιστα,
προσπάθησε τουλάχιστον

Πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους
τους θανάτους στο κατώφλι σου
ή να θεωρείς ως αυτονόητα
τα κατά συρροήν ξενύχτια
που διάγεις μες στα μνήματα
παρέα με σκιές
και με χορταριασμένες θύμησες 

Όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο
και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι
για τ' άστρα που πενθούν
κι αυτομολούνε για το άγνωστο
τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν
μέσα στις εγκοπές του νου
και θ' αναβάλλουν διαρκώς
το συναπάντημά μας με το ποίημα

Όσο σιωπάς
μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο
μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως


Τάκης Τσαντήλας


Τρίτη 3 Σεπτεμβρίου 2019

Κομμάτια θρύψαλα


Γύμνωσα την ψυχή μου σ' ακρογιάλια
και το κορμί μου θρύψαλα
το σκόρπισα στη θάλασσα.
Ένα αστέρι φωτεινό το περιμάζεψε
μ' ένα φιλί
στην αγκαλιά της νύχτας παραδίδει.


Τάκης Τσαντήλας



Παρασκευή 30 Αυγούστου 2019

Έκπαγλος λόγος

Να είσαι θέλω
καθαγιασμένη φωτιά
στα χείλη
στο σώμα
στις φλέβες μου.
Πόθος 
δαιμονικός κι αχαλίνωτος.
Έκπαγλος λόγος
στην κάθε έξαρση
των ηδονών σου.

__________Υ.Γ.
Τόσο με πυρπολήσανε τα μάτια σου
που ως κι ολάκερη η θάλασσα
καθίσταται αδύναμη
να σβήσει τη φωτιά τους.


Τάκης Τσαντήλας


Κυριακή 25 Αυγούστου 2019

Μαρία Αργυρακοπούλου / Αποτυπώματα στο πουθενά

Ουτοπία ονείρων


Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά
το ανυπόδητο βάδισμα
στο όρος των εξόριστων αγγιγμάτων
η ουτοπία των μεθυσμένων ονείρων μου
που συστεγάζονται με τη άγια φλόγα
αυτή της ανάστασης
που τιθασεύει τον θάνατο
της αρετής που υμνεί τη ζωή.
Δεν είμαι τίποτα άλλο
παρά μια ανάσα
στο μυστικό ακρογιάλι σου.

____________________________


Εσένα ρώτα


Αν θες να μάθεις πως μεγάλωσα
ρώτα τη γη που με έθρεψε
τα άνθη ρώτα
της ακοίμητης πέτρας
που ποτίστηκαν με αμόλευτα δάκρυα
τα δάση ρώτα
τα βουνά
τα λαγκάδια
κι ακόμα τον άνεμο
που ολημερίς δροσίζονταν
με τ’ αηδονιού το κελάηδημα
και με όνειρα άδηλα
που τα χάρασσα με κατάνυξη
στο ξημέρωμα
και στο δείλι.
Αν θες να μάθεις πως αναπνέω
Εσένα ρώτα
που με άγγιξες
ως φως της αυγής
κι ως υπέρλαμπρο άστρο της νύχτας.

___________________________


Πολύπαθη χίμαιρα



Στο δύσβατο της ζωής
το μονοπάτι
ανάμεσα στη βροχή
και στο αχνόφεγγο
τραγούδι έγινα
της προσμονής
και καρτερίας.
Έτσι σ’ αντάμωσα
ως πολύπαθη χίμαιρα
σε ποίημα τ’ ανέμου.

_____________________________


Έσχατος στίχος


Στο κουφάρι
της εναπομείνασας ανθρωπιάς
ανάμεσα σ’ ένα άτολμο πλήθος
που μέσα στο δάκρυ του
κρύβει το δύσβατο τώρα
και κεντάει στο άλγος του
προσμονή κι ικεσία
εκεί θα με βρεις
να αμύνομαι σθεναρά
ως έσχατος στίχος.


Μαρία Αργυρακοπούλου / Αποτυπώματα στο πουθενά
Χρόνος Εκδόσεις / 2019


* Η Μαρία Αργυρακοπούλου ζει και δραστηριοποιείται, τα τελευταία χρόνια, στη Λαμία Φθιώτιδας. Κατάγεται από το Βεσίνι Καλαβρύτων Αχαΐας. Έχει τελειώσει τα ΤΕΙ Μαιευτικής και εργάστηκε για πολλά χρόνια σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας. Η σχέση της με τον ποιητικό και πεζό λόγο ξεκινάει από τα χρόνια της εφηβείας της. Είναι μέλος του "Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων". Πεζά κείμενα και ποιήματά της απαντούμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και κυρίως στον προσωπικό της ιστοχώρο «Αποτυπώματα»
 http://apotypomataa.blogspot.com
Η ποιητική συλλογή «Αποτυπώματα στο πουθενά» είναι η πρώτη της έντυπη εκδοτική απόπειρα.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο e-mail: margy170715@gmail.com  


Σάββατο 17 Αυγούστου 2019

Διαπίστωση


Θολό κι αβέβαιο το αύριο
κήπος το χθες
μας εγκαλεί που τον μπαζώσαμε
το μέλλον είναι τώρα
στη στιγμή που γίνεται ώρα
μέρα
μνήμη
λήθη
χρόνος φθαρτός
χρόνος γυμνός
συμβατός με τη γύμνια μας.

__________Υ.Γ.
Κάθε χορός και το τραγούδι του 
κάθε σποδός και μία σεπτή αναπόληση
μία ματαίωση
που μονάζει στα άστρα.


Τάκης Τσαντήλας






Πέμπτη 15 Αυγούστου 2019

Αύγουστος


Τι κοινό έχει ο πόλεμος κι ο έρωτας, ρώτησες.
Είναι και οι δυο αιμοσταγείς
κι ανελέητοι, αυτο-αποκρίθηκες.
Τον μήνα Αύγουστο ιδίως
και με φεγγάρι γεμάτο.
Ο έρωτας όμως είναι και αρετή, συνέχισες,
και ηδονή
και ευωδία
και μελωδία
και Ικαριώτικος χορός
κι Αμοργιανός σκοπός
κι ηλιοβασίλεμα στη Γαύδο
και Πανσέληνος στο Αγκίστρι
και ξημέρωμα στο Χορευτό
και κάμπινγκ του Δικτύου στην Καστροσυκιά της Πρέβεζας
και περιηγήσεις στην έναστρη νύχτα
και Αύγουστος του Παπάζογλου
και Βουτούμι
και Σύμη
και Ανάφη
και Κουφονήσια
και τόσα ακόμα.
Ο έρωτας είναι εκείνη η θεσπέσια
συναισθηματική ασάφεια
που λέει, καίει, απορυθμίζει
διεγείρει, εξεγείρει
το νου και το σώμα.
Τον μήνα Αύγουστο ιδίως
και με φεγγάρι γεμάτο.


Τάκης Τσαντήλας




Τετάρτη 7 Αυγούστου 2019

Στο απείθαρχο άπειρο


Θα με ανταμώσεις πάλι στο διηνεκές του χρόνου
στο απείθαρχο άπειρο
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις
από το διπλωμένο στομάχι μου
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου
τη μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ
..μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες
θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.


Τάκης Τσαντήλας

  

Παρασκευή 19 Ιουλίου 2019

Προσγείωση

Ας τελειώνουμε επιτέλους
με τις ιερές βεβαιότητες
περί της νομοτέλειας
για τις κινήσεις των άστρων
και τις εφόδους μας στον ουρανό
η ιστορία μήτε διδάσκει
μήτε διδάσκεται
βγάζει τη γλώσσα μονάχα και περιγελά
σε όσους μιλούν στο όνομά της
το φονικό εγώ
θα εφευρίσκει πάντα το κατάλληλο άλλοθι
για να δικαιολογεί
την κατακρήμνιση της τρυφερότητας
στο βάραθρο του κυνισμού.



Τάκης Τσαντήλας





Παρασκευή 28 Ιουνίου 2019

Λιτό κι ατημέλητο


Το ποίημα
το κάθε ποίημα
οφείλει να είναι λιτό
στιλπνό
ατημέλητο.
Να εισχωρεί μυστικά
στα ομιχλώδη φαράγγια
του νου μας.


Τάκης Τσαντήλας



Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

Ώρα κοινής απουσίας


Κι όλο αδειάζουν τα μάτια μας, Μάτια μου
καίγονται η ανάσες μας απ’ τον καπνό
πνίγονται οι φλέβες μας στα απόνερα
που μας τρατάρισαν καιροί απερίσκεπτοι
το φως λιγοστεύει
ο χρόνος συστέλλεται
ο λόγος σωπαίνει
και φτάνει η ώρα
που ψάχνεις επίμονα
να βρεις ένα άστρο να σμίξεις
εκείνη η άτεγκτη ώρα κοινής απουσίας
που το σκοτάδι βοά
και θερίζει


Τάκης Τσαντήλας







Δευτέρα 17 Ιουνίου 2019

«Αποτυπώματα στο πουθενά» της Μαρίας Αργυρακοπούλου


ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΚΔΟΣΗΣ (κριτικό σημείωμα)

«Όταν μου δόθηκε το αρχείο ποιημάτων της Μαρίας Αργυρακοπούλου προς έκδοση από τον σύζυγό της Τάκη Τσαντήλα δεν γνώριζα σχεδόν καθόλου τη συγγραφέα.
Την έμαθα μία και καλή κι από μέσα. Μάλιστα εξεπλάγην ευχάριστα όταν διαπίστωσα, ότι αφήνει στον αναγνώστη τη γλυκιά γεύση της επίγνωσης και της κατανόησης των προβλημάτων.
Η Μαρία Αργυρακοπούλου, γυναίκα και μητέρα, γνωρίζει καλά τους διακριτούς ρόλους και αυτό φαίνεται καθαρά μέσα στους στίχους της.
Παρόλο που το βιβλίο "Αποτυπώματα στο πουθενά" είναι το πρώτο της πόνημα είναι άρτιο τεχνικά και νοηματικά και υπόσχεται καλύτερες οράσεις και προσεγγίσεις του μέσα κόσμου μας.
* Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή πολλά υποσχόμενη και αθεράπευτα ρομαντική που βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο των αξιών και των μεγάλων ιδεών και τον φέρνει κοντά στην αλήθεια της ψυχής του.
Οι στίχοι της Μαρίας Αργυρακοπούλου αγγίζουν με σεβασμό και ρίχνουν βάλσαμο στις ψυχές μας. Ελευθερώνουν όμορφα συναισθήματα ακόμα και για τα πιο δύσκολα που μας περιμένουν.
Με πλήρη επίγνωση των συνθηκών και των ορίων μας, οι στίχοι της μάς αγκαλιάζουν γενναιόδωρα και απροκάλυπτα μακριά από τον φόβο της αποτυχίας, της απόρριψης και της ήττας.
Η συγγραφέας περιπλανιέται στο πουθενά με σημαίας της ένα αγαθό, την αγάπη! Την αγάπη την άδολη, την απεριόριστη και την μοναδική που οδηγεί τον άνθρωπο από το σκοτάδι στο φως. Τι κι αν τα χνάρια της θα σβηστούν στον πρώτο κυματισμό της μνήμης!
Η σπουδαιότητα της εφήμερης στιγμής που σκαλώνει στον χρόνο, σαν πεταλούδα στο φως, έστω κι αν ξέρει πως εκεί θα πεθάνει, είναι αυτό το σημείο που κάνει τον στίχο της ξεχωριστό και ανάλαφρο.
Εκεί που τα βήματά μας φαντάζουν αιώνια και την επόμενη στιγμή χάνονται».

Για τις Χρόνος Εκδόσεις
Βασιλική Νικοπούλου

* Την ποιητική συλλογή της Μαρίας Αργυρακοπούλου θα τη βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία - Παραγγελίες στο ergo_n@yahoo.gr - Τιμή πώλησης 10,00 € με Φ.Π.Α

 

Πέμπτη 30 Μαΐου 2019

Βαρκάδα στην πλάνη


Οι μνήμες σκυθρωπές
μπαινοβγαίνουν στις φλέβες
σύννεφα και βροχή και αέρας
στα καταλύματα μιας άφαντης μέρας
με τις ανάσες να πνίγονται
τα όνειρα να σιωπούν
τα μάτια να κλείνουν
απ' την αφόρητη ζάλη
την παραζάλη
την αχρωμία των νοημάτων
την απερισκεψία των θυμών
την νόσο των ιερών μας εδραίων
που αποπνέει ο ρηχός μας ορίζοντας
τα τραγούδια που λένε για έρωτες
δίχως τον έρωτα μέσα τους
που λένε δίχως να λένε
που καίνε δίχως να φλέγονται
κι εσύ να ξανοίγεσαι μόνος
βαρκάδα στην πλάνη με τρύπιες σημαίες
ως φεγγάρι χλωμό
καλεσμένο σε δείπνο
εραστών που κοιμούνται.

__________Υ.Γ.
Ο λόγος εδώ
η ομίχλη εδώ
όλα εδώ
μ' έναν θεό, των απόρων, απών
κι ένα σύννεφο άκεφο
να ψάχνει το παντελόνι του στ' άπλυτα.


Τάκης Τσαντήλας

 



Σάββατο 25 Μαΐου 2019

Περιεκτική αφήγηση


Πυξίδα οι λέξεις που λέμε ή πνίγουμε
δείχνουν τη στάση μας
για τα πράγματα
για τα οράματα
για τα θαύματα.
Πυξίδα οι πράξεις μας
οι εμφάσεις μας
οι σιωπές μας
μυστικά ξυπνητήρια συνείδησης
που μας εγκαλούν δυνατά κάθε φορά
που ξεχνάμε ν’ αρδεύσουμε
λίγο ακόμα το "εμείς"
στους κοινούς μας λειμώνες.

__________Υ.Γ.

Χαράσσομαι!
Σε σένα πάνω και πορεύομαι.
Ως ασκητής
ως πορθητής
κι ως εωσφόρος.


Τάκης Τσαντήλας






Τρίτη 21 Μαΐου 2019

Σαν γραφή και εξέγερση


Είσαι η νύχτα, η μνήμη
η απουσία, η τέφρα
η σκιά που προβάλλει γυμνή
στο ιερό του μυαλού
κι αφυπνίζει λαγνείες.
Είσαι η λάμψη, η σπορά
η αγκαλιά, η θωπεία
η κραυγή που αντηχεί δυνατά
στα πεδία του πάθους
κι ανταμώνει μ' αισθήσεις.
Είσαι εκεί, είσαι εδώ και παντού
σαν γραφή
σαν φωνή
σαν ροή
σαν εξέγερση.

__________Υ.Γ.

Τα καλύτερα ποιήματα δεν γράφονται.
Σβήνονται!
Με ηδείες ανάσες ασύνετου πάθους.


Τάκης Τσαντήλας





Σάββατο 4 Μαΐου 2019

Σπασμένη πυξίδα

Έτσι να διασχίζεις τον έρωτα
εύοσμα
πυροδοτώντας τη νύχτα με πάθος
με την πυξίδα σπασμένη
να δείχνει μονάχα τη γάργαρη δίψα σου
το φλογερό σου ξεγύμνωσε βλέμμα και έλα
ως χάδι
ως νύγμα
ως  φλοίσβισμα.
Ο σπόρος που κέντησες μυστικά
μες στη θύελλα άνθισε,
έναστρος έγινε
οργασμός.

__________Υ.Γ. 

Να σε κοιτώ μονάχα θέλω
να εξυμνώ την ομορφιά
σε κάθε ανάσα σου.


Τάκης Τσαντήλας






Πέμπτη 11 Απριλίου 2019

Της σελήνης


Με μια, δυο, πολλές σταγόνες ομορφιάς
γεμίζει η σελήνη η αμφίκυρτη.
Και ναι, η αγάπη είναι δρόμος
είναι όρμος
είναι λόγος.
Αβρός κι ευπροσήγορος!

__________Υ.Γ.
Μέσα απ’ τις εξεγέρσεις του φωτός
γυρίζουν τ’ άστρα τον τροχό της ιστορίας.


Τάκης Τσαντήλας







Δευτέρα 18 Μαρτίου 2019

Άναρχος χρόνος


Άναρχος ο χρόνος
μας χαιρετά
μας προσπερνά
μας βλαστημά
και χάνεται
μες στα κενά αθέατων σιωπών
ενώ το φως συλλέγει μνήμες
απ' τις κρήνες των ονείρων.

Άνθισε έρωτας κάποτε εδώ
αφήνοντας τα ίχνη του τσαλακωμένα
στα κορμιά μας.


Τάκης Τσαντήλας



Σάββατο 16 Μαρτίου 2019

Άσωτος γόνος

Τούτη την ώρα θέλω
να καταβυθιστείς στην ιστορία μου
να αισθανθείς την αχλή
που κατοικεί στο βυθό μου
να ανιχνεύσεις το νόθο παιδί
που η άβια νύχτα έθρεψε
να ανταμώσεις τον άσωτο γόνο
του περατάρη ανέμου

Έλα αθόρυβα
με την στιλπνή σου ανάσα
που 'ναι φωτιά
και πανσέληνο χάδι συνάμα
να δρασκελήσεις τη σκήτη μου
να ψηλαφίσεις την πάχνη μου
ν' αφουγκραστείς τη σιωπή μου

Έλα σιμά μου λοιπόν
και χάραξε
με την αισθαντική πινελιά σου
την ακόρεστη πεθυμιά
που γυμνή αναδύεται
απ' την αιθέρια έγερση
μυστικών ηδονών
κι ακατάληπτων πόθων



Τάκης Τσαντήλας






Δευτέρα 4 Μαρτίου 2019

Το ανθάκι της ουτοπίας


Ανάμεσα στην ερμητική σιωπή
και στην ακατάσχετη φλυαρία
υπάρχει ο δημιουργικός λόγος.
Ο ποιητικός λόγος.
Ανάμεσα στην δυσφορία του καύσωνα
και στην μελαγχολία της συννεφιάς
υπάρχει το εαρινό γλυκοχάραμα.
Με ό,τι αυτό συμβολίζει και σηματοδοτεί.
Η μελαγχολικά αισιόδοξη ματιά του εμείς
που τα διεκδικούμε και τα θέλουμε όλα.
Ποτίζοντας με συνέπεια
το ανθάκι της ουτοπίας.


Τάκης Τσαντήλας