Το 2019 κυκλοφόρησε από τις ΕΚΔΟΣΕΙΣ
ΧΡΟΝΟΣ, η ποιητική συλλογή του Τάκη Τσαντήλα, «Υστερόγραφα με παραλήπτη». Αναμφίβολα,
μέρος της ζωής του Τάκη Τσαντήλα είναι η ποίηση! Αισθαντικός, ερωτικός,
απρόβλεπτος εξακολουθεί να δημιουργεί νέες φόρμες, εισάγοντας την υστερογραφική
γραφή με συγκεκριμένο παραλήπτη.
Αφήνεται
- έστω για λίγο - σε μυστικούς χορούς με τον άνεμο, διαπερνώντας συμπληγάδες
μνήμες, για να αποτυπωθεί στο χαρτί το ασύλληπτο της αιωνιότητας! Λέξεις και
σιωπές ανάμεσα σε στίχους υπονοούν και αποκαλύπτουν αναλαμπές της προσωπικής
μυθολογίας. Λυρικά, ιχνογραφεί κρυσταλλωμένα συναισθήματα, κατοικώντας στους
αυτοεξορισμούς της σκήτης του. Γιατί, μόνον εκεί μπορεί να ιχνηλατεί το φώς,
που αντανακλάται στης ψυχής τον καθρέφτη, αποτυπώνοντας το φάσμα των αισθήσεων,
στους μετεωρισμούς των συναισθημάτων.
Έρωτας
και αγάπη γεννούν επιθυμίες και όνειρα στους λυρικούς
εικονοποιημένους
στίχους, σκιαγραφώντας το δημιουργικό γίγνεσθαι του ποιητή. Μνήμη και λήθη
διασχίζουν τις εκτάσεις της νοσταλγίας, χωρίς βεβαίως να απουσιάζει η
παροντικότητα της ζωής, στις τεθλασμένες διαδρομές της. Κι είναι αυτές οι
διαδρομές, που εντάσσονται σε στιγμιοτυπικά σχήματα και όχι μόνο, στον άτλαντα της
γραφής του.
Εκεί,
μπορεί ο αναγνώστης να διακρίνει αποστάγματα λουσμένα από την προσωπική του
παραμυθία.
Προσμονές
και ενθυμήσεις είναι τα χαραγμένα ανεξίτηλα υλικά, που πυροδοτούν πολλές φορές
τη γενεσιουργό αιτία των πονημάτων. Με αφετηρία τον έρωτα, ο λόγος γίνεται χάδι
σε υγρά βλέμματα! Καθαγιασμένη φωτιά σε αναμμένα χείλη και σώματα πυρπολούν
αισθήσεις, στους ναυαγισμούς εραστών που ξαγρυπνούν συντροφιά με τη φλόγα του
πάθους.
Ακριβές ανάσες και μυστικοί χοροί στη ροή της σελήνης συνθέτουν μια βιωματική
συγκίνηση, στην ερωτική επικράτεια.
Σε
πολλούς στίχους οριζόντια αναβλύζει η τρυφερότητα, με ρεαλιστικές λεπτομέρειες
που εξυψώνουν στιγμές, παγιδευμένες στον κύκλο του χρόνου.
Δεν
επιθυμεί τίποτα περισσότερο, παρά εκείνη που θα ’ρθει φλερτάροντας με ποιήματα.
Γιατί, μόνον εκείνη μπορεί να υπάρξει ως συνταξιδεύτριά του στην ζωή και στον
έρωτα, για να κινήσουν μαζί την «ιερή πομπή» κατά πως λέει ο Νίκος Καζαντζάκης.
Γιατί, μόνον με εκείνη μπορεί να γευτεί ανατάσεις και πτώσεις, που θα φέρουν νέα
γεννήματα, σαν διαθλάται το φως από τις «πρώτες των άστρων αχτίδες».
Φλερτάροντας
ποιήματα
Να
φεύγεις
σαν
να ’ρχεσαι
φλερτάροντας
ποιήματα
λουσμένη
μέσα στο φωτεινό σου ναυάγιο
με
τους ανθούς της σιωπής να ευωδιάζουν
καθώς
στον ορίζοντα
προβάλλουν
ως νύμφες
οι
πρώτες των άστρων αχτίδες
μιας
έκπαγλης νύχτας.
ΥΓ:
Αν κάτι μας προσκαλεί να ανιχνεύσουμε
βαθιά
μέσα στην άναστρη νύχτα
είναι
το φως που εκπέμπει η μουσική
σαν
ανταμώνει με την ποίηση.
Ο
Τάκης Τσαντήλας ανήκει στους σύγχρονους υμνητές της ερωτικής γραφής. Εμπνέεται
από την γυναικεία παρουσία, προσδίδοντάς της υπερρεαλιστικά μορφολογικά και
φραστικά στοιχεία που την αναδεικνύουν ως σύμβολο λατρείας και πόθου!
Ο
ποιητής, πνευματοποιεί την θηλυκή υπόσταση από τον υλικό και άυλο χώρο, στη
δίνη του χρόνου. Έτσι, η νύχτα, η λάμψη, η σπορά μετασχηματοποιούνται σε ροή
μιας εξέγερσης, που αφυπνίζει και εξαγνίζει τον πόθο. Γίνονται γραφή,
αντανακλώντας ποιήματα που σβήνονται από ανάσες πάθους. Στον κόσμο των ιδεών και
της έμπνευσης, ο δημιουργός βρίσκει γυμνή την σκιά, για να χορέψει μαζί της τον
ασύνετο χορό των λέξεων, στο κυνήγι των αισθήσεων.
Σαν
γραφή και εξέγερση
Είσαι
η νύχτα, η μνήμη
η
απουσία, η τέφρα
η
σκιά που προβάλλει γυμνή
στο
ιερό του μυαλού
κι
αφυπνίζει λαγνείες.
Είσαι
η λάμψη, η σπορά
η
αγκαλιά, η θωπεία
η
κραυγή που αντηχεί δυνατά
στα
πεδία του πάθους
κι
ανταμώνει μ’ αισθήσεις.
Είσαι
εκεί, είσαι εδώ και παντού
σαν
γραφή
σαν
φωνή
σαν
ροή
σαν
εξέγερση.
ΥΓ:
Τα καλύτερα ποιήματα δεν γράφονται.
Σβήνονται!
Με
ηδείες ανάσες ασύνετου πάθους.
Με
γνήσια και ειλικρινή διάθεση, ο Τάκης Τσαντήλας επιχειρεί μια άκρως λογοτεχνική
αυτοβιογράφηση. Εξομολογητικός όσο ποτέ, θα καταγράψει όμορφα την όποια
υπαρξιακή ήττα του, διυλίζοντας την πραγματικότητα.
Δεν
το σκέφτεται κι ούτε φοβάται πως θα εκτεθεί, ομολογώντας τη γυμνή και
θρυμματισμένη μοναχικότητά του, στο ενδεχόμενο μιας απουσίας εκείνης που αγαπά.
Αδυναμία και ευθραυστικότητα, τον οδηγούν σε πτώσεις.
Αιωρούμενος
σαν αστάλωτο σύννεφο, διεκδικεί το συμμετρικό στην αταξία του ασύμμετρου. Χωρίς
να ωραιοποιεί, τσαλακώνεται! Σπάει και διαλύεται στα αποδημητικά ενδοσκοπικά
ταξίδια, για να μαζέψει εκ νέου τα θρυμματισμένα κομμάτια του κι αφού τα
αναπλάσει… να τα κάνει ποίηση
Ομολογία
Όχι
δεν είμαι δυνατός
εύθραυστος
είμαι θαρρώ,
εκεί
που δείχνουν «όλα καλά», πέφτω
σπάω
και διαλύομαι
και
μετά με μαζεύω.
Το
μύθο τον ξέρεις; Τον μύθο, λέω,
το
«αστάλωτου σύννεφου»;
Αυτό
είμαι.
Προσπαθώ
να φανώ δυνατός, μα ραγίζω
σπάω
και διαλύομαι.
..Και
μετά με μαζεύω.
ΥΓ:
Τόσο μόνος
που
το εσύ με γυμνώνει.
Τόσο
μαζί
που
το εγώ θρυμματίζεται.
Στον
ποιητικό κόσμο του Τάκη Τσαντήλα υπάρχει ένα ερώτημα. Μην ήταν ποίημα; Μην ήταν
εκείνη που ψάχνοντας τον βρήκε στα αζήτητα; Μην ήταν το εκθαμβωτικό θαύμα που
διαπέρασε την μοναξιά του κι ενθάρρυνε ένα άστατο σύννεφο να σταλάξει
στην ποιητική ψυχή του;
Για
τον Αίολο της καρδιάς μας, (έτσι τον γνωρίσαμε και τον αγαπήσαμε) ίχνη του ανέμου
σκορπίστηκαν, για να υπάρξουν οι εραστές στην πιο ποθητή αύρα του. Για να
σμίξουν ανάσες μυστικές σαν διαβάζουν συλλαβιστά τα σώματα και να ιδρώνει ο
θάνατος σε ιερούς ναΐσκους, λύνοντας γρίφους.
Άστατο
σύννεφο
Αναρωτιέμαι
-
κι ας θαρρώ πως σε ξέρω από πάντα -
αν
είσαι ποίημα
κάτι
από μένα που βρήκες στ’ αζήτητα
ή
απλά ένα άστατο σύννεφο.
Αναμφίβολα
πάντως
κι
ύστερα από τόσες φορές
που
αλλάξαμε σώματα
ακόμα
και η πιο μυστική σου ανάσα
αφθονεί
στο ιερό
του
κοινού μας ναΐσκου.
ΥΓ:
Ακόμα κι ο παράδεισος
φαντάζει
ελάχιστος
μπροστά
στην αρμονία
που
αναδίδει η θάλασσα
καθώς
η αύρα της χαράσσει
το
γυμνό κορμί σου.
Ο
χρόνος παγιδεύει τον ποιητή στη θέαση του μυθοποιητικού κενού, που ενυπάρχει
εντός του. Πιο ώριμος από ποτέ, θα αναγνωρίσει τη ματαιότητα μιας ψυχοφθόρου
καθημερινότητας. Κι όσο κι αν θέλει να απομακρυνθεί από την ανασφάλειά του,
άλλο τόσο επιθυμεί να κρατηθεί δέσμιος των οικείων αισθαντικών ανέμων.
Για
τον ίδιο ισχύει ό,τι κι ο στίχος του Νίκου Καρούζου που λέει πως, «Δεν είναι
φορτίο για τη χώρα των αγγέλων η απελπισία». Η φυγή δεν είναι η λύση! Είναι μια
προσωρινή απομάκρυνση ενός ευαίσθητου και άστεγου ονειροπόλου, που θέλει να
περνά στιγμές ανάμεσα στα θροΐσματα του ανέμου. Γιατί, όσο κι αν τον πληγώνει η
μεταουτοπική εποχή, εκείνος θα συνεχίσει να χτίζει τα οικοδομήματα της γραφής
του. Κι όσο θα εμφανίζονται ρωγμές στη καρδιά του, θα περνά από μέσα της το
παλίμψηστο της ονειρικής και φαντασιακής ιδέας, που θα γίνεται λόγος στη
διάρκεια του χρόνου.
Ο
ευαίσθητος ποιητής θα εξακολουθήσει με τολμηρούς συνδυασμούς λέξεων και εικόνων
να δημιουργεί συγκινήσεις. Θα συνεχίσει να μας αποκαλύπτει την αισθαντικότητά
του, στα αναγνωρίσιμα ποιητικά του περιγράμματα.
Ματαιότητα
Πάει
καιρός τώρα
που
ένα κενό
βαθύ
και απροσμέτρητο
παρεισφρέει
εντός μου
αναδείχνοντας
το ατέρμονο εύρος
της
ψυχρής ματαιότητας.
ΥΓ:
Κι αν σου πουν πως έφυγα
μην
το πιστέψεις,
ψάξε
με στους οικείους μας
αισθαντικούς
ανέμους.
Σοφία Στρέζου / Συγγραφέας – Κριτικός
Δημοσιεύτηκε στο ιστολόγιο
"Αισθητικές αναλύσεις ποιητών" τον Μάρτιο του 2020
http://anagnoseispoiiton.blogspot.com/2020/03/2019.html
