που
θα ηχεί μυστικά
στο ενύπνιο των άστεγων
κι ένα άνθος που θα πάλλεται
στιλπνό στους αιθέρες
θα αναθερμάνει τη σχέση μας με το φως
αναδύοντας απ' τα βάθη των χρόνων
τη χαμένη μας αθωότητα
Πάνω
απ’ το σκοτάδι είναι ο λόγος
Τα άνθη της στιγμής, της ροής
Και της άπαρτης θύμησης
Η αλληλεγγύη που αλώνει φράχτες και σύνορα
Η αγάπη που ΔΕΝ χάθηκε
Η διαύγεια των φωτισμένων δακρύων.
Πέρα
από την αρπαχτή του εγώ
που ασελγεί
που βιάζει
που πληγώνει τις λέξεις
πέρα απ' την αλαζονεία του τίποτα
πέρα ακόμα κι από την απληστία της νύχτας
το ζωογόνο φως θα αφθονεί
θα προσκαλεί
θα υπερισχύει.