Σαν βροχές ποθεινές
που διασπούν τις σιωπές
και ποτίζουν τα άνθη
Σαν ρανίδες ασύχαστου πάθους
Ν' αραιώνουν τα σύννεφα
Ν' αγκαλιάζει ο σεπτός πειρασμός το κορμί
και να σμίγουν στην άμμο
ΥΓ: Εσύ, η λυγμική ανάσα του απείρου
κι εγώ, ο έσχατος εξόριστος του παράδεισου
Τάκης Τσαντήλας
