Αγρύπνια
με μια μαχαιριά στην πληγή
χαράσσει και τούτη τη μέρα
σαν τον λαθραίο καπνό που βγαίνει αργά
σε βλάσφημα χείλη
μία υφέρπουσα κόπωση που λες,, τώρα θα βγει
θα ξεχυθεί ορμητικός ποταμός πάνω σε μνήμες
που γυμνές στροβιλίζονται στ’ αχανές
και προσμένουν το στερνό του χρόνου αγκάλιασμα
Ανάδρομο είναι κι αυτό το ξημέρωμα
ανασκαλεύει το άδειο μου βλέμμα
ιχνογραφεί τη σιωπή μου
και ταξιδεύει μαζί της
Αιώνες κρατάει αυτή η αναζήτηση
η ψηλάφηση της τεθλασμένης ανάσας σου
τα στιλπνά εκείνα κι αθώα σκιρτήματα
που αιωρούνται στο κύμα
μπερδεύονται μαζί μ’ ακαθόριστους ήχους
και σμίγουν με ποιήματα
Ταξιδευτές του αδιόρατου είμαστε
βαδίζουμε πλάι
πάντα βαδίζαμε πλάι κι ας μη το ξέραμε
με στίγματα άδηλα και κεντιές μυστικές
κάτι ανθάκια μικρά αγνώστου προέλευσης
ένα φιλί
πολλά φιλιά
μια αμυδρή ηλιοφάνεια στο γκρίζο στερέωμα
Τάκης Τσαντήλας
