Λαθρεπιβάτες του φωτός

Από πάντα μαζί ταξιδεύαμε
ναι, μαζί, κι ας το αγνοούσαμε
ιχνηλατώντας μουσικές
κι αδέσποτα ποιήματα
σε εύθραυστους μικρούς γιαλούς
και σε θροΐσματα του ανέμου
λαθρεπιβάτες του φωτός
σαν αποκαμωμένα όνειρα που ανθούν
σε χέρσο έδαφος πολέμου.
Και ταξιδεύαμε
και αγρυπνούσαμε
κι ανθίζαμε
όπως ανθίζει ο έρωτας
καθώς περιπλανά τη νύχτα
και χαράζει. 

ΥΓ: Κάθε αλκή και η ομίχλη της
κάθε κραυγή και μια αιτία
για ξενύχτι
και ξημέρωμα.


Τάκης Τσαντήλας 

Για την ΕΡΤ “Επίγνωση” και “Άστατο σύννεφο” - Τάκης Τσαντήλας

"Στιγμές ποίησης" για την ΕΡΤ. Ευχαριστώ θερμά την Χριστίνα Λαμπούση για την επιμέλεια και την παρουσίαση τόσο του περιεκτικού βιογραφικού και έργου μου όσο και για τις εξαιρετικές απαγγελίες των δύο γραπτών μου "Επίγνωση" και "Άστατο σύννεφο". Ευχαριστώ θερμά επίσης τους τεχνικούς της ΕΡΑ Τρίπολης για την τεχνική επιμέλεια και το μοντάζ των ηχητικών. 

Δυο κεριά αναμμένα

Τα μάτια σου
δυο κεριά αναμμένα
φωτίζουν
την μέσα μου νύχτα
κάθε φορά
που νοσταλγία
και θύμηση
παρεισφρέουν ασθμαίνοντας
στην ασύδοτη νιότη (μας)


Τάκης Τσαντήλας

Ναυαγοί στο εγώ (μας)

Κι αν με ρωτάς
γιατί δεν συναινώ
με τη σιωπή
είναι γιατί θυμίζει
τα ναυάγια
των ερωτευμένων

Αυτών που ξανοίχτηκαν
νύχτα στο πέλαγος
με φεγγάρι το πάθος τους
και προσέκρουσαν
στο εγώ τους


Τάκης Τσαντήλας 

Δέσμες φωτός

Κοίταξα την οδύνη κατάματα
κι αίφνης απ’ τ’ αφρισμένο τίποτα
ξεπρόβαλλε το διαυγές χαμόγελο
της ποθητής ελευθερίας
 
Δεν έχει αρχή η θύμηση  
δεν έχει τέλος η λήθη
βαθιά πολύ μέσα στις φλέβες μας
θ’ ανθίζει πάντα η εξέγερση,
στις πικρές ματαιώσεις μας η ασύνορη αγκαλιά

Πέρα απ’ τον προορισμό υπάρχει το ταξίδι
πέρα απ’ το ταξίδι υπάρχει η θέαση
μη λησμονείς ποτέ τη θέαση
είναι η πηγή που σε ξεδίψασε
και σε ανύψωσε ψηλά στα σύννεφα
έτσι που να ακούς αισθαντικά βιολιά
ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν
 
Άφυλη είναι η νοσταλγία  
άχρονη είναι η προσμονή
δεν κάμπτεται ο νους από το τέλμα
δεν καταστέλλεται ο σφυγμός απ’ τη φθορά
δέσμες φωτός, μες στην ομίχλη, θ’ αναφύονται  
δεικνύοντας επίμονα την ομορφιά


Τάκης Τσαντήλας

Προσεγγίζοντας την αθανασία

Με ψάχνω
σκυθρωπό και ρακένδυτο 
σε απόμερους δρόμους 
που ενδημούν ερημιά
συννεφιά 
κι απουσία 

Στο κενό σου με ψάχνω
που με θέλγει από πάντα 
προσμονώντας το φως
το αμέρωτον φως
που ανάβει ανάσες
που φλογίζει αισθήσεις
και εισδύει στ’ ανείπωτα 

Με ψάχνω χαμένο
στην βαθιά σου σιωπή
και στ’ απόβροχο βλέμμα σου
καθώς παρεισφρέεις
- κι απόψε - στη νύχτα
ποθητή και διάφανη
όπως τότε
που φιλιά και αγγίγματα
κοινωνούσαν το σώμα μας  
προσεγγίζοντας την αθανασία.


Τάκης Τσαντήλας 

Αύγουστος (17)

Με υγρό το βλέμμα
ενώ ξεμακραίνεις σε νοσταλγώ
κι είναι τα λόγια μου καθηλωμένα
στο γκρίζο της λύπης σου σύννεφο
όμορφη τόσο και μελαγχολική συνάμα στιγμή
δείλι όπως ξημέρωμα
το τραίνο φεύγει
τρέχει
χάνεται
να ξαναέρθεις γρήγορα
και στην παλάμη σου να έχεις τον Αύγουστο
μ’ εκείνη τη θάλασσα
με τη μεγάλη άμπωτη
καθώς στο ξάστερο φέγγει η θωριά σου
και το φιλί ανεμίζει
και σμίγει στα χείλη
με φλόγα
με γεύση από gordon’s
και πάγο.


Τάκης Τσαντήλας 

Τ’ ουρανού αταξία

Έτσι σε ανιχνεύω Μαρία
σαν κρυφή τ' ουρανού αταξία
σαν βροχή που αλώνει τη σύμπασα μνήμη
σαν σιωπή που ποθεί τον ανήμερο λόγο
σαν ροή της ανάστατης θάλασσας 
και βυθίζομαι
βυθίζομαι
βυθίζομαι στα απύθμενα μάτια σου
εκεί που μονάχα
ναυάγια και όνειρα αθροίζονται. 

Έτσι σε ανιχνεύω σου λέω
πέμποντας φως
στις αδιάβατες νύχτες σου.


Τάκης Τσαντήλας 

Θα έρθεις

Αργά ή γρήγορα θα έρθεις
μέσ’ από ανθοφόρες θύμησες
διαπερνώντας άνεμους
και ποταμούς
κι αστραποβρόχια
με τη θωριά σου άθαμπη
σημαδεμένη απ’ το φως του φεγγαριού
όπως τότε που τρέχαμε στα σύννεφα
αναζητώντας όνειρα
για να στεγάσουμε τα χάδια μας
όπως τότε που έφυγες
δίχως να δεις το βλέμμα μου
στο βλέμμα σου 

Αργά ή γρήγορα θα έρθεις
μέσ’ απ’ τα κελαρύσματα της άνοιξης 


Τάκης Τσαντήλας 

Στο μαζί της ανατολής

Χυμώδες κι ολόγιομο
λάμπει το φεγγάρι στα όρη
ως μελωδία θεσπέσια ενός τραγουδιού
που καημούς ανασταίνει
τους πόθους ανάβει
καθώς διαπερνάει τους κλώνους
αιωνόβιων δέντρων
και κοινωνεί τον άνεμο
με φιλί αμέθυστο.
Εκεί σε συνάντησα
άστρο του εσπερινού
ερημίτη απόμακρο σε κελί αταξίας
να γεμίζεις τον χρόνο σου
με λέξεις
με βροχές
με σκιές
και με κύμα.
Άφησα ελεύθερα του νου μου τα γκέμια
στο πλάι σου
την ώρα που μακριά στον ορίζοντα
άνθιζε το χαμόγελο
στο μαζί
της ανατολής.


Μαρία Αργυρακοπούλου  -  "Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Εύδαιμον σύννεφο

Η ανάσα της θύμησης διαπερνάει 
(κι) απόψε τη νύχτα 
στα ιδρωμένα μέσα σεντόνια 
όπου ο χρόνος σίγησε 
για να ακουστεί το φιλί
το χάδι
το πάθος 
ο ηδύς στεναγμός της στιλπνής αθωότητας 
κάθε που συνευρίσκονταν 
με την απερίφραχτη ηδονή. 
Ταξιδεύει η θύμηση 
περιηγείται σε θάλασσες
όρη
λαγκάδια 
γιαλούς
κι αστροφέγγαρα 
μα πάντα τη νύχτα γυρίζει στον τόπο 
που από τα σεπτά της αγάπης σκιρτήματα 
αναβλύζανε ευωδιές 
κι αναδίδονταν μελωδίες 
μεθέξεις και ποιήματα.  
Ταξιδεύει η θύμηση μακριά ως τα πέρατα 
περιπλανιέται στο άπειρο 
σκοντάφτει ενίοτε 
μέσα στα δύσβατα της αβύσσου φαράγγια 
μα βρίσκει τον δρόμο
τον τρόπο
τον λόγο  
κι επιστρέφει τις νύχτες στα γνώριμα μέρη της 
εκεί που η σιωπή εκλεπτύνονταν 
η συστολή απεκδύονταν 
το εμείς ανυψώνονταν 
έτσι που εύδαιμον σύννεφο γίνονταν  
στον σεπτό ουρανό (μας).  


Τάκης Τσαντήλας

Λογοτεχνικό δελτίο (22) - Ηλιοβασίλεμα σε αναμονή

Κυκλοφόρησε το "Λογοτεχνικό δελτίο", τρίμηνη έκδοση Λόγου, τεύχος 22, Ιούνιος 2022 του "Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης". Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία του ποιήματός μου "Ηλιοβασίλεμα σε αναμονή".

Εμπύρετο ποίημα

Αναμένω
την ευωδιά της θωριάς σου
σε κάθε τραίνο
σε κάθε σταθμό
που κατεβαίνεις
και σε βλέπω να έρχεσαι
με σημαία "εμείς"
ν’ ανεμίζει στα χέρια σου
και τη σελήνη ν’ ανάβει
ανάβοντας ως το κόκκαλο
επιθυμία και θύμηση
και την αίσθηση
πως ο έρωτας είναι ίσως
το μόνο εμπύρετο ποίημα
που δύναται
να μας απεκδύει αργά
και να μας παραδίδει
- έστω εφήμερα -
στην αθανασία


Τάκης Τσαντήλας 

Η παιδική μας ηλικία

Σε τι ωφέλησαν λοιπόν τα ποιήματα;
Μήπως σκεπάστηκαν οι άστεγοι
κι ανάσαναν οι άποροι
ή μήπως κόπασε ο τρόμος των πολέμων;
Γι’ αυτό σου λέω
κάψε σημαίες και ποιήματα
και μίλα μου για σένα.
Για την μοναδική πατρίδα που σε έστερξε.
Την παιδική σου ηλικία! 

Τάκης Τσαντήλας  /  "Της ροής και της τέφρας" 

____________________________________ 

Our childhood 

So, what all those poems been for?
Have they been roofs for homeless
And relief for the poor
Or has the terror of the wars been ceased?
That’s why I’m telling you
Burn flags and poems
And tell me about you.
Tell me about the only home which has ever felt for you.
Your childhood. 

Takis Tsantilas  /  "Flux and ashes" 

Translation:  Maria Andreadelli  (Μαρία Ανδρεαδέλλη) 

Η μουσική των χρωμάτων

Η περπατησιά της ζωής δεν είναι μονοδιάστατη.
Κυλά ακανόνιστα με βήματα και με κύματα.
Με φόντο τη μνήμη, την αίσθηση και την παραίσθηση.
Την ευαισθησία, την άποψη, τη συναισθηματική φόρτιση.
Ανταμώνει συχνά με τη διάπυρη επιθυμία και την προσμονή της αυγής που θα φωτίσει και θ' αλλάξει τον κόσμο.
Με την πλάνη μας - γοητευτική και επίμονη - πως η έφοδος στον ουρανό των ονείρων μας είναι εφικτή εδώ και τώρα.
Με την ποίηση των θαυμάτων και τη μουσική των χρωμάτων.


Τάκης Τσαντήλας 

Κριτικό σημείωμα του Βασίλη Τσακίρογλου σε σχέση με την ποιητική συλλογή της Μαρίας Αργυρακοπούλου «Αποτυπώματα στο πουθενά»

Αγαπητή μου Μαρία
Με το χέρι στην καρδιά, σου αραδιάζω κάποιες σκέψεις μου και ένα μεγάλο ευχαριστώ σε σχέση με την εξαιρετική ποιητική συλλογή σου «Αποτυπώματα στο πουθενά».
« Στον απόπλου της ζωής
το σκαρί μου προσέφερα σ’ όνειρα
δρασκελίζοντας μαζί τους
εύφλεκτες ύλες…»
Νιώθει κανείς ιδιαίτερη συγκίνηση όταν έρχεται σε πρώτη επαφή με κάποια καινούργια πνευματική δημιουργία. Και αυτή τη συγκίνηση την ένοιωσα γιατί η δημιουργία σου αυτή παρέχει αξιόπιστες υποσχέσεις για μια μελλοντική εξελικτική της συνέχιση.
Τα «Αποτυπώματα στο πουθενά» είναι μια γλυκιά, ερωτική ποίηση που με τους δικούς της ειρμούς γεμίζει τα σωθικά μας αισιοδοξία και πίστη πως τελικά η αγάπη είναι το μόνο που αξίζει στη ζωή μας.
Η ζωή, αυτή η ανεπανάληπτη για τον καθένα μας, δεν είναι παρά μια σειρά έγχρωμες φωτογραφίες, που τα χρόνια και ο ήλιος τις κάνουν ασπρόμαυρες. Όλα χάνονται, όλα εκτός από την αγάπη. Αυτή μένει ακατάλυτη! Είναι ο νόμος, ο μοναδικός που ρυθμίζει την αρμονία του κόσμου.
Από το πρώτο έως το τελευταίο σου ποίημα, διάβασα κάθε στίχο σου αργά, απολαυστικά, στάθηκα, πισωγύρισα, σκέφτηκα και θυμήθηκα, αλλά στο τέλος εισέπραξα το σφρίγος, την εμβρίθεια, τον ρομαντισμό και την λιτότητα της ψυχής σου.
Καταδύεσαι με την σκέψη σου στα άδυτα των στοχασμών του αναγνώστη και δεν χρειάζεται να τα μεταλαμπαδεύσεις, αφού εσύ η ίδια είσαι το μέσον της ψυχικής του ανάτασης.
Ζωηρότερη εντύπωση μου έκαναν τρεις από τις αρετές της γραφής σου. Η τέλεια ποιητική έκφραση, ο έντονος κραδασμός της ψυχής σου σε καταγραφές που εμπνέει μόνο ο έρωτας, και οι συναισθηματικές σου αποκορυφώσεις που είναι χαρισματικό στοιχείο του ποιητή.
Ο έντονος συναισθηματισμός που αποπνέουν οι στίχοι σου παρασύρει τον συμπάσχοντα αναγνώστη σε συγκίνηση. 
Τέλος, επιθυμώ να κάνω μια σύντομη αναφορά στη γλώσσα, που απαλλαγμένη από ακρότητες, ξενόφερτα στοιχεία και σκοπούμενους εντυπωσιασμούς, παραμένει απλή και εύπλαστη αγγίζοντας αβίαστα το γλωσσικό αίσθημα του κοινού στο οποίο απευθύνεται.
Τα ποιήματά σου είναι όλα όμορφα και αναδίνουν το έντονο άρωμα της εφηβείας θα έλεγα, όπως τα πρωτοανοιγμένα τριαντάφυλλα. Ο ένας στίχος πιο όμορφος από τον άλλο και η γλώσσα σου αξιόλογη και αψεγάδιαστη.
Τι να πρωτοεπαινέσω αγαπητή μου ποιήτρια από τα τόσα διαμάντια μέσα στα ¨Αποτυπώματα…» που φώτισαν την εσωτερικότητά μου.
Είπα να διαλέξω επιγραμματικά  κάποια, αλλά το μετάνιωσα γιατί ξέρω ότι θα  αδικήσω όλα τα άλλα. Η συγκινησιακή φόρτιση και η υποβολή, θα έλεγα,  των συναισθημάτων, είναι θαυμαστή.
Σου εύχομαι να εξακολουθήσεις τον ανηφορικό δρόμο σου ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά τη σκάλα της ποίησης που δεν έχει τέλος. 

Με εκτίμηση 
Βασίλης Τσακίρογλου /  16.02.22 

Υπνοβάτης

Φλερτάροντας με την έμπνευση
μοναχός σ’ ένα άδειο δωμάτιο
αναδιφώ τη βροχή
που ξεσπά αναπάντεχα μέσα μου
συνομιλώ με τη σκιά μου
γράφω για σένα
και προσπαθώ να συνάψω φιλίες
με το φως και με άσεμνα ποιήματα
την ώρα που η σιωπή
τροχίζει τα νύχια της
και μου γδέρνει το σώμα 


Τάκης Τσαντήλας 

Ακίδες θύμησες

Σμίγουν οι ανάσες μου με τις βροχές
ξυπνούν οι θύμησες
κι αλώνουν όνειρα και πλάνες
μ' αχνό το φως
κι ανάλαφρο αεράκι δειλινού
 
Ακίδες θύμησες
χαράσσονται βαθιά
μες στη σιωπή μου

Τάκης Τσαντήλας

"Ιχνηλατώντας τη σιωπή" 

Το σύννεφο στην ποίηση

 Ευχαριστώ θερμά την κ. Αγγελική Καραπάνου και τον ωραίο και φιλόξενο πάντα ιστοχώρο της «ΕΝΝΕΠΕ ΜΟΥΣΑ» για την συμπερίληψη (και) δύο δικών μου ποιημάτων, το «Άστατο σύννεφο» και το «Σύννεφο με αναμνήσεις» στο εξαιρετικό αφιέρωμα, της 15.12.21 με θέμα «Το σύννεφο στην ποίηση».

 * Άστατο σύννεφο 


Αναρωτιέμαι
- κι ας θαρρώ πως σε ξέρω από πάντα -
αν είσαι ποίημα
κάτι από μένα που βρήκες στ’ αζήτητα
ή απλά ένα άστατο σύννεφο 

Αναμφίβολα πάντως
κι ύστερα από τόσες φορές
που αλλάξαμε σώματα
ακόμα και η πιο μυστική σου ανάσα
αφθονεί στο ιερό
του κοινού μας ναΐσκου 


«ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη» / «Χρόνος Εκδόσεις» / 2019 

*     *     *     *  

* Σύννεφο με αναμνήσεις 


Και μετά το παρανάλωμα τι;
Ξέρω, θα μου πεις,
θα μου τραγουδήσεις μάλλον
πως "τίποτα" δεν έχει αλλάξει
και τίποτα δεν είναι όπως παλιά"
και το βιολί να σιγοκλαίει ψηλά στη σκέπη
που ανεβαίναμε να προσεγγίσουμε τα σύννεφα
γιατί εκεί ζούσαμε
εκεί ανασαίναμε
εκεί ανθούσαμε 

Και τώρα; τώρα που το πάθος ναυάγησε
εκεί στα σύννεφα δεν ζει κανείς
κανείς θνητός δεν ζει εκεί
μήτε θεός
μήτε κι ο θάνατος
γιατί κι αυτός μετοίκησε στη γη
και συμβιώνει με τρελούς
με άστεγους
και με αποκλεισμένους 

Το κρύο, Μάτια μου, αφόρητο
κι ας είναι ντάλα Καλοκαίρι 


«ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη» / «Χρόνος Εκδόσεις» / 2019 


https://ennepe-moussa.gr/%CF%81%CF%8E%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B1-%CF%84%CE%B1-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1/%CF%84%CE%BF-%CF%83%CF%8D%CE%BD%CE%BD%CE%B5%CF%86%CE%BF-%CF%83%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%AE%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B1?fbclid=IwAR3oT_K0odVAQtA7tIehrqRFNSkj7c-WqyEDclgcCYphpkiFMcgnjnXJJZE