Ερωτικό φεγγάρι

Απόψε το φεγγάρι πρόβαλλε πιο όμορφο
πιο φωτεινό
πιο ποθητό∙
απέναντί μου στάθηκε
και μ’ έλουζε
συνομιλώντας με τις πλάνες μου
τις πετρωμένες προσμονές μου.
Χάθηκε το φεγγάρι μεσ’ στα σύννεφα
έσμιξε με τον άνεμο
στην άγια μέσα αισθαντική βραδιά
όπως τα άνθη με την άνοιξη
κι η νοσταλγία με το τώρα.


Τάκης Τσανήλας 

Αγκαλιά μ' ένα σύννεφο

Δε μ’ αντιλήφθηκες
κοιμόσουν τη νύχτα
αγκαλιά μ’ ένα σύννεφο
πλάι σου ήρθα
η σιωπή μου άγγιζε αλαφρά
τα μαλλιά σου
η ανάσα μου σκέπαζε
το απέκδυτο σώμα σου 

Πάνε αιώνες τώρα
που δεν κάνω τίποτα άλλο
παρά μόνο
μαζεύω άνθη δυσεύρετα
και κρυφά στα προσφέρω 


Τάκης Τσαντήλας

Απρίλης

Η πρόσβαση μας στο ανερμήνευτο.
Αυτό ίσως είναι ποίηση.
Το ηδύ μυστικό μας απάγκιο
που κοινωνούμε τα πάθη
τα λάθη
τα άλγη μας.

Κι ο Απρίλης ν’ ανθίζει!


Τάκης Τσαντήλας

Η δίωξη του φεγγαριού

Αγκάλιασμα σε στάχτη πάνω και κενό
μ' αισθαντικό στροβίλισμα
και τους καιρούς ανάλγητους
να ασελγούν σε άνθη και ποιήματα 

Πώς να σταθείς ατάραχος
μπροστά στη δίωξη του φεγγαριού;
Το δάκρυ πως να κρύψεις
σαν η παλίρροια αποκαλύπτει
το νεφέλωμα του νου; 

Η κάθε μέρα είναι κραυγή
παγιδευμένη ελευθερία
οσμή αφόρητη τροπαιοφόρων τίποτα
που διαλαλούν ζωή απύρετη
μ' ιλουστρασιόν ευαισθησία 

Κι ο έρωτας; Κατηγορούμενος κι αυτός
ένοχος της εσχάτης των ποινών
διαφθορέας σκοτεινός και παραβάτης 

Πάψε Αφροδίτη ν' αγρυπνάς
μες στην ομίχλη πάψε να προσπαθείς
τον άνεμο ν’ αποπλανήσεις∙
φυλάξου κι όπου να 'ναι θα φανούν
- ξανά - οι κήνσορες
με προτροπές κι αφορισμούς
να εξορκίσουν την απόκοσμη
ερωτική σου ευμορφία.


Τάκης Τσαντήλας 

Στο απείθαρχο άπειρο

Θα μ’ ανταμώσεις πάλι στο διηνεκές του χρόνου∙
στο απείθαρχο άπειρο
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις
απ’ το διπλωμένο στομάχι μου
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου
τη μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ∙
..μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις∙
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες∙
θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.


Τάκης Τσαντήλας

Αναλαμπές

Κι από το σάλπισμα αυτό πάλι παρούσα δήλωσες
να με κοιτάζεις ζωηρά με τ’ άστρα μάτια σου
και να σκαρώνεις στίχους στο κορμί μου
 
Βαρύ φορτίο η μοναξιά μαζί σου
να ανεβαίνει ασθμαίνοντας στα σύννεφα
και να κυλά σαν αδυσώπητη βροχή
στο περιβόλι που αφήσαμε λειψά τα όνειρα
σαν σκιάχτρα ν’ απωθούν επιθυμίες 

Χάσκει ανοιχτή μέσα μας η κερκόπορτα
μας ξεναγεί στο ίδιο μέρος
που αιώνες πριν ιχνογραφούσαμε στιλπνά φιλιά
κι απολαμβάναμε ασύστολα το γοερό τους κλάμα 

Αχνό το φως που καίει ακόμα στον ορίζοντα
ό,τι απέμεινε από τις πυρκαγιές
που βάζαμε τις νύχτες στις αισθήσεις μας
κι αφουγκραζόμασταν τ’ απόκρυφα σκιρτήματα της θύελλας
καθώς αναδιφούσε το φεγγάρι


Τάκης Τσαντήλας

Εαρινός ασπασμός

Με το μίτο των άστρων προχωρώ στους αιώνες
στο λαβύρινθο μέσα του λόγου
στο ακατάληπτο μονοπάτι της άνοιξης
όπου αγαλλιάζει η άβυσσος
τα άνθη ευωδιάζουν γύρω απ’ τις εκκλησιές
και κοινωνούν τα πάθη
σμίγουν με έρωτες τα θολά και κρυμμένα ερέβη
καθώς το φως χαράσσει το άπειρο
σαν φεγγάρι σεπτό
που θωπεύει τα σύννεφα 

Σαν κερί της ανάστασης
που εξαγνίζει σιωπές
σε συνάξεις σαλών και πληβείων ονείρων


Τάκης Τσαντήλας 

Άλυτο αίνιγμα

Διαυγές το φιλί σου 
Κυματισμός του πελάγους στα χείλη μου 
Σε αναπνέω

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε
Που το φεγγαρένιο σου βλέμμα αντίκρισα
Αιώνες
Και ο χρόνος ανέγγιχτος έμεινε πάνω σου
Άλυτο αίνιγμα βαθιά στην ψυχή μου

Πού τριγυρνάς; Μ’ ένα ανθάκι στο στήθος
Και τον άνεμο να μαίνεται μέσα σου
Μορφή βιβλική μες στη μέση της θάλασσας
Θεά των θεών και των μύθων

Μεθάει το φως απ’ το πάθος σου
Κι υγρό κατακλύζει το σύμπαν
 
Νιώσε αγαπημένο μου αίνιγμα το σεπτό μυστικό μου
Το βαθύ δαντελένιο μου άγγιγμα
Τον διάφανο ψίθυρο σιγαλά στο αυτί σου
Σε αναπνέω


Τάκης Τσαντήλας

Των ηλιοκαμένων ονείρων

Στους ατραπούς της ανερμήνευτης ομορφιάς περιδιαβαίναμε
- έτσι νομίζαμε -
Καλοκαίρι των αισθήσεων και των παραισθήσεων
στηριγμένοι στο άπειρο
των άπλετων επιθυμιών και των ηλιοκαμένων ονείρων    
κι αποκρύβοντας δίχως μιλιά σε απόκοσμους βράχους
την παλλόμενη πλάνη και γύμνια μας
  
             Θυμάμαι / θυμάμαι καλά
      προχώρησα / μα δεν ξέχασα  


Τάκης Τσαντήλας

Λογοτεχνικό δελτίο (29) - Δύσκολα βήματα

 Κυκλοφόρησε το "Λογοτεχνικό δελτίο", τρίμηνη έκδοση Λόγου, τεύχος 29, Μάρτιος 2024 του "Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης". Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία του ποιήματός μου "Δύσκολα βήματα".

Στο αχανές του ορίζοντα

Αφήνεις το βλέμμα σου
ν’ ανεβεί σε μια σκάλα αθέατη
μια σκάλα καμωμένη
από σήμαντρα σεπτών άστρων
και μυστικών θαυμάτων του καιρού
να πλανηθεί στο αχανές του ορίζοντα
ν’ αλαργέψει την ατέρμονη θάλασσα
και θυμάσαι.
Θυμάσαι πόσο σου άρεσε
να ξεστρατίζεις τις νύχτες στο άγνωστο
αγκαλιά με τον άνεμο
να τον κοιτάζεις βαθιά μες στα μάτια
να προσπαθείς ν’ ανιχνεύσεις
τις κρυφές του συσπάσεις
τις μύχιες του σκέψεις
την ώρα που αυτός
στροβίλιζε ψηλά τους σφυγμούς του
και θρόιζε φύλλα και όνειρα. 

                                   Έχεις μια οικειότητα με τα όνειρα
                                                            - πάντα την είχες -
         θαρρώ πως γνωρίζεις καλά τα μικρά μυστικά τους
                                                     τα ευκταία σκιρτήματα
                                                          τους παλμούς τους
εκείνα τ’ ανάλαφρα αγγίγματα που διαχέονται μέσα σου                                              
                                              και χαράσσουν το νου σου.


Τάκης Τσαντήλας 

Καιρός απουσίας

Βαθιά πολύ στα ενδότερα της σάρκας μας
οι μουσικές των ποιημάτων που νιώσαμε
είπαμε
γράψαμε
απαγγείλαμε
καθαγιάζουν τον χρόνο
ως άστρα που φέγγουν
σε καιρούς νεφελώδεις. 

          Δεν έχω πια τι να (σου) πω∙
       αυτοεξόριστος στη σκήτη μου
πενθώ για τ’ άστρα που χαθήκαν. 


Τάκης Τσαντήλας

 

Ενθάρρυνση

Άχρονες οι στιγμές
δεν μετριούνται σε έκταση
αλλά σε ένταση
καθώς δρασκελούν στο παρόν
εκεί που ελάχιστα βλέπεις
και που μονάχα αισθάνεσαι
το άγγιγμα του φεγγαριού στα μαλλιά σου
και θυμάσαι
θυμάσαι
θυμάσαι
του ποθητούς, του Απρίλη, ανθούς
να ευωδιάζουν
και τις πευκοβελόνες να σμίγουν με κύματα
καθώς το εαρινό αεράκι θροΐζει
και σου τονίζει επίμονα·
σαν τη ματιά που σκαλώνει στο πάθος να καις
σαν μοναξιά που θυμάται να κλαις
σαν αγκαλιά να παρίστασαι. 


Τάκης Τσαντήλας 

Ψίθυροι του γιαλού

Κανένα βήμα δεν είναι τόσο ασαφές
όσο αυτό που προσπαθεί
να διανύσει την απόσταση
ανάμεσα μας
καθώς τη μια στιγμή θαρρούμε
πως ταξιδεύουμε πλάι
και την αμέσως επόμενη κατανοούμε
πως μας χωρίζει άβυσσος. 

                       Η διαδρομή μας.
             Ένα θαύμα ρακένδυτο
                    που μονάζει σαλό
                       στην ανυπαρξία.


Τάκης Τσαντήλας 

Αέναος κύκλος

Το όλον και το τίποτα της νοσταλγίας, της φαντασίας
της προσμονής και της θύμησης
δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αέναος κύκλος
μιας συνεπούς ασυνέπειας.
Των μύθων, των οίστρων και των έγκαυλων αγγιγμάτων.


Τάκης Τσαντήλας

Τα αινίγματα της νύχτας

 Με κάμπτει η μελαγχολία. Ιδίως όταν την απαντώ βαθιά μες στο βλέμμα αποκλεισμένων ανθρώπων. Και είναι τότε που φεύγω μακριά κι από μένα. Βγαίνω συχνά τα χαράματα σε άγνωστα μυστικά ακρογιάλια αναπολώντας τις διάφανες θάλασσες που ονειρευτήκαμε και δεν θα ταξιδέψουμε ποτέ.
 Αδυνατώ να καταλάβω αγαπημένη μου πως γίνεται να χάνονται οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα όνειρα. Μες από τα ποιήματα σε συναντώ. Πάντα σε συναντούσα. Ανιχνεύοντας με προσήλωση τα αινίγματα της νύχτας και διασχίζοντας τις εποχές των μεγάλων προσδοκιών και των εμφαντικών ματαιώσεων.


Τάκης Τσαντήλας