Ναυαγοί στο εγώ (μας)

Κι αν με ρωτάς
γιατί δεν συναινώ
με τη σιωπή
είναι γιατί θυμίζει
τα ναυάγια
των ερωτευμένων

Αυτών που ξανοίχτηκαν
νύχτα στο πέλαγος
με φεγγάρι το πάθος τους
και προσέκρουσαν
στο εγώ τους


Τάκης Τσαντήλας 

Δέσμες φωτός

Κοίταξα την οδύνη κατάματα
κι αίφνης απ’ τ’ αφρισμένο τίποτα
ξεπρόβαλλε το διαυγές χαμόγελο
της ποθητής ελευθερίας
 
Δεν έχει αρχή η θύμηση  
δεν έχει τέλος η λήθη
βαθιά πολύ μέσα στις φλέβες μας
θ’ ανθίζει πάντα η εξέγερση,
στις πικρές ματαιώσεις μας η ασύνορη αγκαλιά

Πέρα απ’ τον προορισμό υπάρχει το ταξίδι
πέρα απ’ το ταξίδι υπάρχει η θέαση
μη λησμονείς ποτέ τη θέαση
είναι η πηγή που σε ξεδίψασε
και σε ανύψωσε ψηλά στα σύννεφα
έτσι που να ακούς αισθαντικά βιολιά
ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν
 
Άφυλη είναι η νοσταλγία  
άχρονη είναι η προσμονή
δεν κάμπτεται ο νους από το τέλμα
δεν καταστέλλεται ο σφυγμός απ’ τη φθορά
δέσμες φωτός, μες στην ομίχλη, θ’ αναφύονται  
δεικνύοντας επίμονα την ομορφιά


Τάκης Τσαντήλας