Στο μαζί της ανατολής

Χυμώδες κι ολόγιομο
λάμπει το φεγγάρι στα όρη
ως μελωδία θεσπέσια ενός τραγουδιού
που καημούς ανασταίνει
τους πόθους ανάβει
καθώς διαπερνάει τους κλώνους
αιωνόβιων δέντρων
και κοινωνεί τον άνεμο
με φιλί αμέθυστο.
Εκεί σε συνάντησα
άστρο του εσπερινού
ερημίτη απόμακρο σε κελί αταξίας
να γεμίζεις τον χρόνο σου
με λέξεις
με βροχές
με σκιές
και με κύμα.
Άφησα ελεύθερα του νου μου τα γκέμια
στο πλάι σου
την ώρα που μακριά στον ορίζοντα
άνθιζε το χαμόγελο
στο μαζί
της ανατολής.


Μαρία Αργυρακοπούλου  -  "Αποτυπώματα στο πουθενά" 

Εύδαιμον σύννεφο

Η ανάσα της θύμησης διαπερνάει 
(κι) απόψε τη νύχτα 
στα ιδρωμένα μέσα σεντόνια 
όπου ο χρόνος σίγησε 
για να ακουστεί το φιλί
το χάδι
το πάθος 
ο ηδύς στεναγμός της στιλπνής αθωότητας 
κάθε που συνευρίσκονταν 
με την απερίφραχτη ηδονή. 
Ταξιδεύει η θύμηση 
περιηγείται σε θάλασσες
όρη
λαγκάδια 
γιαλούς
κι αστροφέγγαρα 
μα πάντα τη νύχτα γυρίζει στον τόπο 
που από τα σεπτά της αγάπης σκιρτήματα 
αναβλύζανε ευωδιές 
κι αναδίδονταν μελωδίες 
μεθέξεις και ποιήματα.  
Ταξιδεύει η θύμηση μακριά ως τα πέρατα 
περιπλανιέται στο άπειρο 
σκοντάφτει ενίοτε 
μέσα στα δύσβατα της αβύσσου φαράγγια 
μα βρίσκει τον δρόμο
τον τρόπο
τον λόγο  
κι επιστρέφει τις νύχτες στα γνώριμα μέρη της 
εκεί που η σιωπή εκλεπτύνονταν 
η συστολή απεκδύονταν 
το εμείς ανυψώνονταν 
έτσι που εύδαιμον σύννεφο γίνονταν  
στον σεπτό ουρανό (μας).  


Τάκης Τσαντήλας