Η
περιφορά στο σκοτάδι και η ένδυση των συναισθημάτων μας με καταχνιά και με
θλίψη δείχνει θαρρώ την ατολμία μας να απογυμνωθούμε στο άχραντο κι εκτυφλωτικό
ενίοτε φως του φεγγαριού και των άστρων.
Δείχνει το δισταγμό και το φόβο μας να αναμετρηθούμε με τις αρρυθμίες κι ανασφάλειες του εαυτού μας.
Προτιμούμε έτσι να στεκόμαστε κατ’ ουσίαν αδρανείς, επαναλαμβάνοντας τα ίδια πάντοτε βαρετά και μονότονα βήματα.
Περιφράζουμε έτσι το εύρος των οριζόντων μας και φοράμε ωτασπίδες μην και τυχόν μας φωνάξει το άγνωστο κι αναπάντεχο, μην τυχόν μας αλώσει το απ’ αλλού φερμένο.
Ελέγχουμε και τιθασεύουμε τον αυθορμητισμό μας κι υπνοβατούμε εν μέσω βαθιάς και ασέληνης νύχτας.
Δείχνει το δισταγμό και το φόβο μας να αναμετρηθούμε με τις αρρυθμίες κι ανασφάλειες του εαυτού μας.
Προτιμούμε έτσι να στεκόμαστε κατ’ ουσίαν αδρανείς, επαναλαμβάνοντας τα ίδια πάντοτε βαρετά και μονότονα βήματα.
Περιφράζουμε έτσι το εύρος των οριζόντων μας και φοράμε ωτασπίδες μην και τυχόν μας φωνάξει το άγνωστο κι αναπάντεχο, μην τυχόν μας αλώσει το απ’ αλλού φερμένο.
Ελέγχουμε και τιθασεύουμε τον αυθορμητισμό μας κι υπνοβατούμε εν μέσω βαθιάς και ασέληνης νύχτας.
Τάκης Τσαντήλας - "Αφορισμοί"
