Μια
σχέση, μια ερωτική σχέση κρίνεται από την ποιότητα, την ένταση, την συνέπεια,
την ευθύτητα και σαφώς τη διάρκεια. Στην αρχή και καθ’ όλη τη διαδρομή που αυτή
διασχίζει ποιήματα, κύματα, σύννεφα, και ξανά ποιήματα.
Αν και κατά πόσο οι δυο μαζί πέρα απ’ το πάθος που φορτίζουν και ξεφορτίζουν με τρόπο και τρόπους μελωδικά ανεξίτηλους, προσθέτουν σ’ αυτό κι εκείνη την ηδονική τρυφερότητα που ευωδιάζει τη θύμηση.
Ο έρωτας που ως χαρά, ως γιορτή, ως μουσική, ως ταξίδι, ως χάδι ηδύφωτο εισχωρεί στην ψυχή, στην πληγή και στα άλγη μας και τα ραίνει, τα θάλπει τα ευφραίνει.
Η αγάπη είναι απλή κι ευωδιάζει ως ανθός Κυριακής και ως θερινό ξημέρωμα όταν είναι απογυμνωμένη από το εγώ και το φόβο.
Ο φόβος πυροδοτεί το ανασφαλές εγώ και το ανασφαλές εγώ δυναμώνει το φόβο.
Ο φόβος είναι η πανοπλία που μας έχουν φορέσει εξουσιαστές, θρασύδειλοι και ψυχικά διαταραγμένοι άνθρωποι. Φόβος που αναπαράγεται ως κατήχηση για τα δήθεν πρέποντα, σε «δωμάτια - κελιά - ανανήψεων» μέσω μιας υποκριτικής ηθικής που μας γεμίζει με περισσότερο φόβο, με ενοχές, με λύπη, με θλίψη, με ανηδονία, με μαρασμό. Με αργό κι αδυσώπητο θάνατο.
Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε από αυτή τη ζοφερή πανοπλία του φόβου τόσο περισσότερο θα νιώσουμε τον ερχομό της χαράς, της αγκαλιάς, της αγάπης.
Της «εν ζωή» ζωής..
Τάκης Τσαντήλας
Αν και κατά πόσο οι δυο μαζί πέρα απ’ το πάθος που φορτίζουν και ξεφορτίζουν με τρόπο και τρόπους μελωδικά ανεξίτηλους, προσθέτουν σ’ αυτό κι εκείνη την ηδονική τρυφερότητα που ευωδιάζει τη θύμηση.
Ο έρωτας που ως χαρά, ως γιορτή, ως μουσική, ως ταξίδι, ως χάδι ηδύφωτο εισχωρεί στην ψυχή, στην πληγή και στα άλγη μας και τα ραίνει, τα θάλπει τα ευφραίνει.
Η αγάπη είναι απλή κι ευωδιάζει ως ανθός Κυριακής και ως θερινό ξημέρωμα όταν είναι απογυμνωμένη από το εγώ και το φόβο.
Ο φόβος πυροδοτεί το ανασφαλές εγώ και το ανασφαλές εγώ δυναμώνει το φόβο.
Ο φόβος είναι η πανοπλία που μας έχουν φορέσει εξουσιαστές, θρασύδειλοι και ψυχικά διαταραγμένοι άνθρωποι. Φόβος που αναπαράγεται ως κατήχηση για τα δήθεν πρέποντα, σε «δωμάτια - κελιά - ανανήψεων» μέσω μιας υποκριτικής ηθικής που μας γεμίζει με περισσότερο φόβο, με ενοχές, με λύπη, με θλίψη, με ανηδονία, με μαρασμό. Με αργό κι αδυσώπητο θάνατο.
Όσο πιο γρήγορα απαλλαγούμε από αυτή τη ζοφερή πανοπλία του φόβου τόσο περισσότερο θα νιώσουμε τον ερχομό της χαράς, της αγκαλιάς, της αγάπης.
Της «εν ζωή» ζωής..
Τάκης Τσαντήλας
