Πριν αιώνες

Στον αγέρα ανεμίζω

λειψή την ανάσα μου

την ψυχή μου

που αυτομόλησε από μια κιβωτό

πριν αιώνες

και μες στη σιωπή περιφέρεται

τρελή και ρακένδυτη

μ' ασωτίες κρυφές

με πληγές

και με μνήμες λαθραίες.

Τάκης Τσαντήλας

Νυχτερινές παρεκτροπές

Θέλω να πορευθώ μαζί σου
αυτή τη νύχτα
μαζί σου ως το ξημέρωμα και την αυγή,
να αρνηθείς πια δεν μπορείς
του φεγγαριού τη γέμιση
δεν γίνεται να αποτρέψεις,
έλα, το πρόσωπό σου γλύκανε
τα συναισθήματά σου άφησε
το κύμα να συμπαρασύρει,
ανάπνευσε
ελεύθερα ανάπνευσε μέσα σου
την ομορφιά της φύσης,
μην αρνηθείς, μη φοβηθείς
έλα κι αυτή η νύχτα θα είναι ατέλειωτη
όπως ατέλειωτη κι η φαντασία μου
που εγείρεται στην ομορφιά
στη γοητεία της υπέρβασης
που πλάθει εσένα
ον της οδύνης
και της εκτροπής.


Τάκης Τσαντήλας

Εύδαιμον σύννεφο

Η ανάσα της θύμησης
διαπερνάει κι απόψε τη νύχτα
στα ιδρωμένα μέσα σεντόνια
όπου ο χρόνος σίγησε
για να ακουστεί το φιλί
το χάδι, το πάθος
ο ηδύς στεναγμός της στιλπνής αθωότητας
κάθε που συνευρίσκονταν 
με την απερίφραχτη ηδονή.
Ταξιδεύει η θύμηση
περιηγείται σε θάλασσες, όρη
φεγγάρια, γιαλούς
κι αστροφέγγαρα 

μα πάντα τη νύχτα γυρίζει
στον τόπο
που από τα σεπτά της αγάπης σκιρτήματα
αναβλύζανε ευωδιές
κι αναδίδονταν μελωδίες
μεθέξεις
και ποιήματα. 
Ταξιδεύει η θύμηση μακριά
ως τα πέρατα
περιπλανιέται στο άπειρο
σκοντάφτει ενίοτε
μέσα στα δύσβατα της αβύσσου φαράγγια
μα βρίσκει τον δρόμο
τον τρόπο
τον λόγο 
κι επιστρέφει τις νύχτες
στα γνώριμα μέρη της
εκεί που η σιωπή εκλεπτύνονταν
η συστολή απεκδύονταν
το εμείς ανυψώνονταν
έτσι που εύδαιμον σύννεφο γίνονταν 
στον σεπτό ουρανό (μας).   


Τάκης Τσαντήλας

Πλάνη

Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος
κι ας γέμισαν τα μάτια μας μ’ ερημιές 
μ’ απουσίες και νύχτες.
Που να φανταζόμασταν τότε
που τρέχαμε στα άστρα
και στα σύννεφα 
και τρέφαμε μιαν άκαμπτη
μια ιερή βεβαιότητα
πως θα κατακτήσουμε το σύμπαν
με πόσα ποιήματα έπρεπε
να φορτίσουμε τις φλέβες μας
για να μπορούμε να κρατούμε
θελκτική, ως σήμερα,
την αμείλικτη πλάνη μας. 


Τάκης Τσαντήλας

Εκλάμψεις άστρων

Έρωτες ήρθαν κι έφυγαν
απ' το ερημοκλήσι της ψυχής
εκλάμψεις άστρων που μας άγγιξαν
μας αποπλάνησαν
και σβήσαν.


Τάκης Τσαντήλας

Αμφιλύκη

Είναι η μουσική των λέξεων

των ανερμήνευτων συναισθημάτων

που αναζητούν τα πάντα

σε τόσο λίγα

σε τόσο απλά

σε μια αμφιλύκη

που (θ') αλώνει τα σκοτάδια μας.



Τάκης Τσαντήλας

Κύριος Κληρονόμος

Επιμελώς θα εντρυφήσω
των αχράντων ποιημάτων
που απέκρυπτες
- κάθε που χάραζε -
στον άνεμο.
Ξέρεις
Ξέρω.
Έτσι κι αλλιώς τυγχάνω
ο κύριος κληρονόμος.


Τάκης Τσαντήλας