Εύδαιμον σύννεφο

Η ανάσα της θύμησης
διαπερνάει κι απόψε τη νύχτα
στα ιδρωμένα μέσα σεντόνια
όπου ο χρόνος σίγησε
για να ακουστεί το φιλί
το χάδι, το πάθος
ο ηδύς στεναγμός της στιλπνής αθωότητας
κάθε που συνευρίσκονταν 
με την απερίφραχτη ηδονή.
Ταξιδεύει η θύμηση
περιηγείται σε θάλασσες, όρη
φεγγάρια, γιαλούς
κι αστροφέγγαρα 

μα πάντα τη νύχτα γυρίζει
στον τόπο
που από τα σεπτά της αγάπης σκιρτήματα
αναβλύζανε ευωδιές
κι αναδίδονταν μελωδίες
μεθέξεις
και ποιήματα. 
Ταξιδεύει η θύμηση μακριά
ως τα πέρατα
περιπλανιέται στο άπειρο
σκοντάφτει ενίοτε
μέσα στα δύσβατα της αβύσσου φαράγγια
μα βρίσκει τον δρόμο
τον τρόπο
τον λόγο 
κι επιστρέφει τις νύχτες
στα γνώριμα μέρη της
εκεί που η σιωπή εκλεπτύνονταν
η συστολή απεκδύονταν
το εμείς ανυψώνονταν
έτσι που εύδαιμον σύννεφο γίνονταν 
στον σεπτό ουρανό (μας).   


Τάκης Τσαντήλας