Η
μέρα μας έδυσε τόσο απρόσμενα
που δεν προλάβαμε
να δούμε τα υγρά μάτια
της λαβωμένης λιακάδας
το πνιχτό σπάραγμά της
καθώς άγγιζε με κατάνυξη
τα νεκρά άνθη της άνοιξης.
Έτσι οι νύχτες μας
ενδύθηκαν με το έλασσον φως
μέτοικων άστρων
και βγήκαν αμίλητες
στα μπαλκόνια.
Προτροπή ζωής είναι ετούτη
η παράξενη άνοιξη
μας κυνηγάει ο άνεμος
μας κυνηγούν τα ποιήματα
μας κυνηγάει ο καιρός
κι εμείς προσπαθούμε να διαφύγουμε
γεμάτοι φλογερές επιθυμίες
με τα δύσοσμα τραίνα της νύχτας
που δεν ξεκινάνε ποτέ.
Τάκης Τσαντήλας
