ανάσες που χάθηκαν με λυγμούς στην ομίχλη∙
αν μας μιλούσαν τα άνθη
τα άστρα
τα κύματα
θα μας καλούσαν σε δείπνο
μυστικής συμφιλίωσης
έτσι που όμορφα λαβωμένοι
θα ξεγυμνώναμε τη μοναξιά μας στον άνεμο
με την παραδοχή πως το κιβώτιο
που φυλάσσαμε τις σεπτές αμαρτίες μας
έσπασε
αναδεικνύοντας θραύσματα
από την δικαιοσύνη της νύχτας.
Τάκης Τσαντήλας
