μ' αισθαντικό στροβίλισμα
και τους καιρούς ανάλγητους
να ασελγούν σε άνθη και ποιήματα
Πώς να σταθείς ατάραχος
μπροστά στη δίωξη του φεγγαριού;
Το δάκρυ πως να κρύψεις
σαν η παλίρροια αποκαλύπτει
το νεφέλωμα του νου;
Η κάθε μέρα είναι κραυγή
παγιδευμένη ελευθερία
οσμή αφόρητη τροπαιοφόρων τίποτα
που διαλαλούν ζωή απύρετη
μ' ιλουστρασιόν ευαισθησία
Κι ο έρωτας; Κατηγορούμενος κι αυτός
ένοχος της εσχάτης των ποινών
διαφθορέας σκοτεινός και παραβάτης
Πάψε Αφροδίτη ν' αγρυπνάς
μες στην ομίχλη πάψε να προσπαθείς
τον άνεμο ν’ αποπλανήσεις∙
φυλάξου κι όπου να 'ναι θα φανούν
- ξανά - οι κήνσορες
με προτροπές κι αφορισμούς
να εξορκίσουν την απόκοσμη
ερωτική σου ευμορφία.
Τάκης Τσαντήλας
