σαν δύτης αμέριμνος σε ανέγνωρη θάλασσα.
Αναμνήσεις θολές προσεγγίζουνε πλάι μου
μου συστήνουν το κύμα κι αναδείχνουν αμήχανα
τις φθαρτές μοιρασμένες μας λύπες που μονάζουν στ’ αζήτητα.
Δεν ζητώ εξηγήσεις. Συμφιλίωση μόνο∙
να καθίσω μαζί μου, να κοιτάξω στα μάτια τον απέναντι άλλο μου,
να γνωρίσω καλά τις αόρατες λέξεις που στηρίζονται στ’ άπειρο
και φλερτάρουν - τις νύχτες - μαζί μου.
Με χαράσσουν οι μνήμες
από πάθη ευήλια
που αρνήθηκα.
Τάκης Τσαντήλας
