Με
γνήσιο ερωτικό εφηβικό πάθος ο ποιητής Τάκης Τσαντήλας στο «Ιχνηλατώντας
τη σιωπή» δίνει το ποιητικό του στίγμα και με τους στίχους του διατυπώνει
τη δική του εκδοχή στον αιώνιο έρωτα. Έναν έρωτα που δεν έχει τύψεις ή ενοχές,
ούτε το αγκάθι της πίκρας, της απογοήτευσης ή της προδοσίας που κάποιους και
πολύ μεγάλους μάλιστα ποιητές του καιρού μας τους απασχολεί δραματικά και τους
πικραίνει.
Αντίθετα
γι’ αυτόν ο έρωτας είναι μια γιορτή των αισθήσεων και άλλο τόσο μια μύηση στη
ζωή και στο θάνατο:
« Μαζί κι απόψε
στη γιορτή των αισθήσεων
στην έναστρη νύχτα
στη μύηση
μαζί θα πετάξουμε
πέρα απ’ το χρόνο
στο γαλάζιο αχανές
γυμνοί κι απροσάρμοστοι.
Μας φτάνει
λίγος καθαρός ουρανός
ένα δάκρυ χαράς ή ανάτασης
έν ασφοδίλι που ευωδιάζει στο άπειρο
κι ένα χάδι που ανθίζει στο σώμα μας
για να νιώσουμε
τη μυστική ακολουθία του έρωτα. [«Μυστική ακολουθία»]
Ο ποιητής Τάκης Τσαντήλας πάνω σ’ αυτό είναι άδολος και ανυποψίαστος, αθώος, και γι’ αυτό το λόγο πολύ πειστικός. Γ’ αυτόν ο έρωτας είναι το πάθος, ο πόθος, τα γυμνά σώματα που από τον πόθο «απλώνονται ηδονικά στο άπειρο».
Ο άλλος πόλος αυτής της συλλογής είναι ο θάνατος. Και μάλιστα ο θάνατος σαν το τέλος του έρωτα και περισσότερο σαν ένα παράπονο, ένα παράπονο εφηβικό κι αυτό, για κάτι που ενδέχεται να γίνει πολύ μακριά, που δεν ενδοβάλλεται δηλαδή ώστε να αλλοιώσει την ερωτική διάθεσης του ποιητή, αντίθετα να την επιτείνει.
«Όταν, για τα καλά, η σιωπή
λεηλατήσει το κουφάρι μου
τότε θ’ αναδυθούν απ’ το βυθό
οι ξεχασμένοι στίχοι μου
στιλπνοί κι ονειροπόλοι». [ «Κάποτε»]
και
«Η πεθυμιά ανθίζει
στα θροΐσματα του ανέμου
όπως μεσ’ στ’ αχανές του έρωτα
το εύοσμο συναίσθημα». [ «Εύοσμο συναίσθημα» ].
Κατ’ αυτό τον τρόπο τα ποιήματα της συλλογής «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» του Τάκη Τσαντήλα μοιράζονται ανάμεσα στον έρωτα που σαν έννοια βέβαια κυριαρχεί, και στο θάνατο που τις πιο πολλές φορές υποδηλώνεται ως μεταφορά με τη λέξη ασφοδίλι και ασφόδελος και μάλιστα σε συνδυασμό με το πάθος και το άπειρο του έρωτα, και το γυμνό γυναικείο σώμα:
«Τόσο μονάχα
Όσο, μια ανάσα εκπνέει
κι αλώνει το σώμα
τις ιλαρές ηλιαχτίδες
που αναδύουν το φως
εκεί π’ αγροικά το απρόσμενο
για να σπείρει ευωδιές
στο αθέατο πάθος
που πλανάται στο άπειρο.
Όσο, το θρόισμα του ανέμου
διαχέεται άφθαρτο
στο γυμνό σου κορμί
για να στάξει ο ουρανός
το αμόλευτο δάκρυ του.
Όσο, έν ασφοδίλι ανθίζει
στις φλέβες μας». [ «Αθέατο πάθος» ].
« Μαζί κι απόψε
στη γιορτή των αισθήσεων
στην έναστρη νύχτα
στη μύηση
μαζί θα πετάξουμε
πέρα απ’ το χρόνο
στο γαλάζιο αχανές
γυμνοί κι απροσάρμοστοι.
Μας φτάνει
λίγος καθαρός ουρανός
ένα δάκρυ χαράς ή ανάτασης
έν ασφοδίλι που ευωδιάζει στο άπειρο
κι ένα χάδι που ανθίζει στο σώμα μας
για να νιώσουμε
τη μυστική ακολουθία του έρωτα. [«Μυστική ακολουθία»]
Ο ποιητής Τάκης Τσαντήλας πάνω σ’ αυτό είναι άδολος και ανυποψίαστος, αθώος, και γι’ αυτό το λόγο πολύ πειστικός. Γ’ αυτόν ο έρωτας είναι το πάθος, ο πόθος, τα γυμνά σώματα που από τον πόθο «απλώνονται ηδονικά στο άπειρο».
Ο άλλος πόλος αυτής της συλλογής είναι ο θάνατος. Και μάλιστα ο θάνατος σαν το τέλος του έρωτα και περισσότερο σαν ένα παράπονο, ένα παράπονο εφηβικό κι αυτό, για κάτι που ενδέχεται να γίνει πολύ μακριά, που δεν ενδοβάλλεται δηλαδή ώστε να αλλοιώσει την ερωτική διάθεσης του ποιητή, αντίθετα να την επιτείνει.
«Όταν, για τα καλά, η σιωπή
λεηλατήσει το κουφάρι μου
τότε θ’ αναδυθούν απ’ το βυθό
οι ξεχασμένοι στίχοι μου
στιλπνοί κι ονειροπόλοι». [ «Κάποτε»]
και
«Η πεθυμιά ανθίζει
στα θροΐσματα του ανέμου
όπως μεσ’ στ’ αχανές του έρωτα
το εύοσμο συναίσθημα». [ «Εύοσμο συναίσθημα» ].
Κατ’ αυτό τον τρόπο τα ποιήματα της συλλογής «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» του Τάκη Τσαντήλα μοιράζονται ανάμεσα στον έρωτα που σαν έννοια βέβαια κυριαρχεί, και στο θάνατο που τις πιο πολλές φορές υποδηλώνεται ως μεταφορά με τη λέξη ασφοδίλι και ασφόδελος και μάλιστα σε συνδυασμό με το πάθος και το άπειρο του έρωτα, και το γυμνό γυναικείο σώμα:
«Τόσο μονάχα
Όσο, μια ανάσα εκπνέει
κι αλώνει το σώμα
τις ιλαρές ηλιαχτίδες
που αναδύουν το φως
εκεί π’ αγροικά το απρόσμενο
για να σπείρει ευωδιές
στο αθέατο πάθος
που πλανάται στο άπειρο.
Όσο, το θρόισμα του ανέμου
διαχέεται άφθαρτο
στο γυμνό σου κορμί
για να στάξει ο ουρανός
το αμόλευτο δάκρυ του.
Όσο, έν ασφοδίλι ανθίζει
στις φλέβες μας». [ «Αθέατο πάθος» ].
Ο
ποιητής Τάκης Τσαντήλας, ένας ποιητής με ευδιάκριτο στίγμα και η ποιητική του
συλλογή «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» ένας έξοχος σχολιασμός του αιώνιου έρωτα.
Τάκη Τσαντήλα: «Ιχνηλατώντας τη σιωπή», εκδόσεις Οιωνός 2008
Μιχάλης Π. Δελησάββας / Περιοδικό «Πάροδος»
Δελησάββας Μιχάλης Π., «Το βιβλίο. Τάκη Τσαντήλα: Ιχνηλατώντας τη Σιωπή, εκδόσεις Οιωνός 2008», Πάροδος, τχ. 33-34 (Ιανουάριος 2010), σ. 3934-3935
http://www.greek-language.gr/periodika/mags/parodos/2010/33-34/41884
Τάκη Τσαντήλα: «Ιχνηλατώντας τη σιωπή», εκδόσεις Οιωνός 2008
Μιχάλης Π. Δελησάββας / Περιοδικό «Πάροδος»
Δελησάββας Μιχάλης Π., «Το βιβλίο. Τάκη Τσαντήλα: Ιχνηλατώντας τη Σιωπή, εκδόσεις Οιωνός 2008», Πάροδος, τχ. 33-34 (Ιανουάριος 2010), σ. 3934-3935
http://www.greek-language.gr/periodika/mags/parodos/2010/33-34/41884
