Αναλαμπές

Κι από το σάλπισμα αυτό πάλι παρούσα δήλωσες
να με κοιτάζεις ζωηρά με τ’ άστρα μάτια σου
και να σκαρώνεις στίχους στο κορμί μου
 
Βαρύ φορτίο η μοναξιά μαζί σου
να ανεβαίνει ασθμαίνοντας στα σύννεφα
και να κυλά σαν αδυσώπητη βροχή
στο περιβόλι που αφήσαμε λειψά τα όνειρα
σαν σκιάχτρα ν’ απωθούν επιθυμίες 

Χάσκει ανοιχτή μέσα μας η κερκόπορτα
μας ξεναγεί στο ίδιο μέρος
που αιώνες πριν ιχνογραφούσαμε στιλπνά φιλιά
κι απολαμβάναμε ασύστολα το γοερό τους κλάμα 

Αχνό το φως που καίει ακόμα στον ορίζοντα
ό,τι απέμεινε από τις πυρκαγιές
που βάζαμε τις νύχτες στις αισθήσεις μας
κι αφουγκραζόμασταν τ’ απόκρυφα σκιρτήματα της θύελλας
καθώς αναδιφούσε το φεγγάρι


Τάκης Τσαντήλας