στο απείθαρχο άπειρο
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις
απ’ το διπλωμένο στομάχι μου
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου
τη μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ∙
..μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις∙
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες∙
θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.
Τάκης Τσαντήλας
