[...]
Και, παρά τις πικρές ματαιώσεις μας
παραμέναμε όρθιοι.
Χορευτές με τ’ απέθαντο
και φορτίζοντας με βιολιά νοερά
το απείθαρχο μέσα μας
επιστρέφαμε.
Επιστρέφαμε στις συνάξεις
των ανθών και των άστρων
και γκρεμίζοντας, του παρόντος,
δυσάλωτα τείχη
στήναμε γέφυρες με το μέλλον.
Μ’ ένα μέλλον διαυγές και αφίμωτο
που η προσηνής ζεστασιά της σελήνης
παρεισφρέει στα όνειρα
ψηλαφίζοντας απαλά τους λυγμούς
των ευάλωτων.
Λευτεριά στα οράματα.
Στις ισχνές συνειδήσεις μας.
Στις σεπτές ψευδαισθήσεις μας.
t_t
/ Διαυγές και αφίμωτο
* Πίνακας: Νικηφόρος Λύτρας
