με αίμα που δεν έζησα
και δάκρυ ενός άλλου
τόσο γνωστού
και τόσο ξένου
κόντρα στο άνεμο
ανάβω φως για συντροφιά
να απαλύνει τις βροντές
να κατευνάσει - έστω λίγο - τη βροχή
που αδυσώπητη κυλά
στα πετρωμένα βλέμματα
μικρών αόρατων παιδιών
αδυνατώ πια να χαρώ
με πλίνθους λήθης
και μυθεύματα
κι αν με ρωτάς αν, είμαι καλά∙
ναι, καλά είμαι
γεμάτος γάζες
είμαι εδώ
και είμαι όλος
Τάκης Τσαντήλας
