Απορία άστρου που δεν βγήκε

Τι είναι αυτό
που δεν σ’ αφήνει,
ενώ ποθείς,
καθώς διασχίζεις το ηφαίστειο
παρέα με τον άνεμο,
να αφεθείς,
ν’ ανυψωθείς,
να εκραγείς μαζί του.

Και το βλέμμα 
νυχτώνει 
και χάνεται. 


t_t   /   25.10.25

Θολός και ασύντακτος

Μετά τη νυχτερινή συμφωνία
κόπασαν οι λυγμοί.
Τα νερά υψώθηκαν σιωπηλά
στον αιθέρα.
Οι σκιές μονάζουν γαλήνιες
στα σιωπητήρια του χρόνου.
Η μελαγχολία - αμετάθετη -
καθρεπτίζεται στα κίτρινα φύλλα
του Οκτώβρη.
Η σελήνη μετοίκησε
στο βυθό του πελάγους,
ιστορώντας στον άνεμο
συναισθήματα άφατα.
Οι μουσικές - των αιώνων -
αναπνέουν μαζί σου. 

Ένα «σ’ αγαπώ» απομένει
ως λόγος θολός και ασύντακτος -
να χάσκει μετέωρος 
στις δρακολίμνες των άστρων.


t_t  /  16.10.25 

Νυχτερινή συμφωνία

Άνεμος και Σελήνη (απόσπασμα)

Άνεμος:  Είσαι όμορφη. Πολύ. Φέγγεις υπέροχα∙ δίνεις χρώμα στη νύχτα.
Σελήνη:  Ευχαριστώ πολύ για το λεπτό σου θρόισμα. Τόσο ωραίο κι αισθαντικό!
Άνεμος:  Σ’ αγαπώ.
Σελήνη:  Μα πώς; Δε με γνωρίζεις.
Άνεμος:  Σε γνωρίζω... Πάντα η λάμψη σου μ’ έθελγε - κι ας μη σε ήξερα.
Σελήνη:  Και θα μ’ αγαπάς πάντα;
Άνεμος:  Πάντα.
Σελήνη:  Κι αν πάψω να φέγγω;
Άνεμος:  Αν πάψεις να φέγγεις... δε θα θροΐζω, δε θα φυσώ, δε θα υπάρχω.
Σελήνη:  Και τι ζητάς από μένα;
Άνεμος:  Να ανασαίνεις. Και να φέγγεις.
(ψιθυριστά)  Να σε κοιτώ μονάχα θέλω∙ να εξυμνώ την ομορφιά σε κάθε ανάσα σου.
Σελήνη:  [ . . . ]
(ψιθυριστά)  Όπου θροΐζεις, φέγγω. Όσο θροΐζεις - θα φέγγω. 


t_t  /  08.10.25 

Αιθερογραφία

* Ένα όμορφο πρόσωπο είναι το ηδύ κάτοπτρο το φωτός
στην ανάμνηση

Αναδιφώντας μυροβόλα όνειρα 
που αναπηδούν στο κύμα
μέσα στ’ αμίλητο νερό
στον κόλπο με τα βότσαλα -
σε βλέπω να προσέρχεσαι
με τα μαλλιά σου ξέπλεκα
και να βουτάς γυμνή
στις θαλασσοσπηλιές τ’ ανέμου.  
Το πρόσωπό σου∙
όμορφο
φωτεινό
διάφανο∙
άδει σαν Καλοκαιρινό ξημέρωμα
χορογραφώντας στους αιώνες,
την αθανασία!

* Η «αιθερογραφία» έχει πρόσωπο, αποτύπωμα, διαδρομή.  
Θητεία στη συνεπή ασυνέπεια των αισθήσεων.
Και σαφώς παραλήπτη. Παραλήπτη με όνομα! Εις το διηνεκές.


t_t  /  25.09.25