Άνεμος και Σελήνη
(απόσπασμα)
Άνεμος:
Είσαι όμορφη. Πολύ. Φέγγεις υπέροχα∙
δίνεις χρώμα στη νύχτα.
Σελήνη:
Ευχαριστώ πολύ για το λεπτό σου θρόισμα.
Τόσο ωραίο κι αισθαντικό!
Άνεμος: Σ’ αγαπώ.
Σελήνη:
Μα πώς; Δε με γνωρίζεις.
Άνεμος:
Σε γνωρίζω... Πάντα η λάμψη σου μ’
έθελγε - κι ας μη σε ήξερα.
Σελήνη:
Και θα μ’ αγαπάς πάντα;
Άνεμος:
Πάντα.
Σελήνη:
Κι αν πάψω να φέγγω;
Άνεμος:
Αν πάψεις να φέγγεις... δε θα θροΐζω, δε
θα φυσώ, δε θα υπάρχω.
Σελήνη:
Και τι ζητάς από μένα;
Άνεμος:
Να ανασαίνεις. Και να φέγγεις.
(ψιθυριστά) Να σε κοιτώ μονάχα θέλω∙ να εξυμνώ την
ομορφιά σε κάθε ανάσα σου.
Σελήνη:
[
. . . ]
(ψιθυριστά) Όπου θροΐζεις, φέγγω. Όσο θροΐζεις - θα
φέγγω.
t_t / 08.10.25
