Αθωότητα

Θα 'ρθει καιρός που ένα βιολί

που θα ηχεί μυστικά
στο ενύπνιο των άστεγων
κι ένα άνθος που θα πάλλεται
στιλπνό στους αιθέρες
θα αναθερμάνει τη σχέση μας με το φως
αναδύοντας απ' τα βάθη των χρόνων
τη χαμένη μας αθωότητα


Τάκης Τσαντήλας

Της άπαρτης θύμησης

Πάνω απ’ το σκοτάδι είναι ο λόγος
Τα άνθη της στιγμής, της ροής
Και της άπαρτης θύμησης
Η αλληλεγγύη που αλώνει φράχτες και σύνορα
Η αγάπη που ΔΕΝ χάθηκε
Η διαύγεια των φωτισμένων δακρύων.


Τάκης Τσαντήλας

Το ζωογόνο φως

Πέρα από την αρπαχτή του εγώ
που ασελγεί
που βιάζει
που πληγώνει τις λέξεις
πέρα απ' την αλαζονεία του τίποτα
πέρα ακόμα κι από την απληστία της νύχτας
το ζωογόνο φως θα αφθονεί
θα προσκαλεί
θα υπερισχύει.


Τάκης Τσαντήλας

Γαλήνη

Στο ακατάληπτο πλανήσου

και ψάξε εκείνη τη σεπτή
την ανερμήνευτη γαλήνη
που ανθοβολεί στις αγρυπνίες
ακηλίδωτων ποιημάτων.


Τάκης Τσαντήλας

Άγιος λόγος

Ο λόγος είναι το κελάρυσμα των ονείρων
Ο χορός της αρχέγονης σκέψης
Των ψυχών η ανάλαφρη δόνηση

Το φως που ενδύει ρακένδυτες μνήμες
και χαράσσει το χρόνο
Ο πόθος ο παράφορος των θαλασσών
των φεγγαριών και των ανέμων.

Τάκης Τσαντήλας

Απλά και πηγαία

Μας φτάνει που εκφραστήκαμε! 
Απλά
πηγαία
ασύστολα.
Όπως εκφράζεται το σώμα σαν καίγεται   
από την πάντερπνη φλόγα του έρωτα.

Τάκης Τσαντήλας

Πριν αιώνες

Στον αγέρα ανεμίζω

λειψή την ανάσα μου

την ψυχή μου

που αυτομόλησε από μια κιβωτό

πριν αιώνες

και μες στη σιωπή περιφέρεται

τρελή και ρακένδυτη

μ' ασωτίες κρυφές

με πληγές

και με μνήμες λαθραίες.

Τάκης Τσαντήλας

Νυχτερινές παρεκτροπές

Θέλω να πορευθώ μαζί σου
αυτή τη νύχτα
μαζί σου ως το ξημέρωμα και την αυγή,
να αρνηθείς πια δεν μπορείς
του φεγγαριού τη γέμιση
δεν γίνεται να αποτρέψεις,
έλα, το πρόσωπό σου γλύκανε
τα συναισθήματά σου άφησε
το κύμα να συμπαρασύρει,
ανάπνευσε
ελεύθερα ανάπνευσε μέσα σου
την ομορφιά της φύσης,
μην αρνηθείς, μη φοβηθείς
έλα κι αυτή η νύχτα θα είναι ατέλειωτη
όπως ατέλειωτη κι η φαντασία μου
που εγείρεται στην ομορφιά
στη γοητεία της υπέρβασης
που πλάθει εσένα
ον της οδύνης
και της εκτροπής.


Τάκης Τσαντήλας

Εύδαιμον σύννεφο

Η ανάσα της θύμησης
διαπερνάει κι απόψε τη νύχτα
στα ιδρωμένα μέσα σεντόνια
όπου ο χρόνος σίγησε
για να ακουστεί το φιλί
το χάδι, το πάθος
ο ηδύς στεναγμός της στιλπνής αθωότητας
κάθε που συνευρίσκονταν 
με την απερίφραχτη ηδονή.
Ταξιδεύει η θύμηση
περιηγείται σε θάλασσες, όρη
φεγγάρια, γιαλούς
κι αστροφέγγαρα 

μα πάντα τη νύχτα γυρίζει
στον τόπο
που από τα σεπτά της αγάπης σκιρτήματα
αναβλύζανε ευωδιές
κι αναδίδονταν μελωδίες
μεθέξεις
και ποιήματα. 
Ταξιδεύει η θύμηση μακριά
ως τα πέρατα
περιπλανιέται στο άπειρο
σκοντάφτει ενίοτε
μέσα στα δύσβατα της αβύσσου φαράγγια
μα βρίσκει τον δρόμο
τον τρόπο
τον λόγο 
κι επιστρέφει τις νύχτες
στα γνώριμα μέρη της
εκεί που η σιωπή εκλεπτύνονταν
η συστολή απεκδύονταν
το εμείς ανυψώνονταν
έτσι που εύδαιμον σύννεφο γίνονταν 
στον σεπτό ουρανό (μας).   


Τάκης Τσαντήλας

Πλάνη

Σαν να μην κύλησε ποτέ ο χρόνος
κι ας γέμισαν τα μάτια μας μ’ ερημιές 
μ’ απουσίες και νύχτες.
Που να φανταζόμασταν τότε
που τρέχαμε στα άστρα
και στα σύννεφα 
και τρέφαμε μιαν άκαμπτη
μια ιερή βεβαιότητα
πως θα κατακτήσουμε το σύμπαν
με πόσα ποιήματα έπρεπε
να φορτίσουμε τις φλέβες μας
για να μπορούμε να κρατούμε
θελκτική, ως σήμερα,
την αμείλικτη πλάνη μας. 


Τάκης Τσαντήλας

Εκλάμψεις άστρων

Έρωτες ήρθαν κι έφυγαν
απ' το ερημοκλήσι της ψυχής
εκλάμψεις άστρων που μας άγγιξαν
μας αποπλάνησαν
και σβήσαν.


Τάκης Τσαντήλας

Αμφιλύκη

Είναι η μουσική των λέξεων

των ανερμήνευτων συναισθημάτων

που αναζητούν τα πάντα

σε τόσο λίγα

σε τόσο απλά

σε μια αμφιλύκη

που (θ') αλώνει τα σκοτάδια μας.



Τάκης Τσαντήλας

Κύριος Κληρονόμος

Επιμελώς θα εντρυφήσω
των αχράντων ποιημάτων
που απέκρυπτες
- κάθε που χάραζε -
στον άνεμο.
Ξέρεις
Ξέρω.
Έτσι κι αλλιώς τυγχάνω
ο κύριος κληρονόμος.


Τάκης Τσαντήλας

Κατεύθυνση

Οι επιλογές που κάνουμε ή δεν κάνουμε
κατά την περπατησιά της ζωής
καθορίζουν και την εξέλιξη των πραγμάτων (μας)
στο εδώ και στο τώρα
στο μαζί και στο αύριο
κι αποτυπώνονται ευκρινώς στο βήμα
στο βλέμμα
στο μέσα μας.
Η ζωή προχωράει έτσι κι αλλιώς
και ο καθένας από μας γίνεται εν τέλει

- συνειδητά ή ασυνείδητα -
ο Προκρούστης ή η Ιθάκη του εαυτού του.


Τάκης Τσαντήλας

Γνωσιακός πλούτος

Ο γνωσιακός πλούτος κρύβεται
στα απλά και απέριττα.
Στα λιτά κι ουσιώδη.
Στη στάση και θέση ζωής
που μας εμβολιάζει
με ανάσες στιλπνές
ζωτικές
ανατάσιμες.
Η προσέγγιση μας στο φως
προϋποθέτει βεβαίως καλή όραση.
Ωστόσο: Δεν αρκεί να βλέπεις
απλά με το μάτι
πρέπει να δύνασαι να βλέπεις
και μεσ' απ' αυτό.


Τάκης Τσαντήλας

Κατάθεση ευθύνης

Τίποτα δεν ικετέψαμε απ’ τη ζωή,
στα σύννεφα μόνο και στ’ άστρα, τις νύχτες
φορτίζαμε θαύματα
κι αμνηστεύαμε κρίματα.
Τίποτα δεν ικετέψαμε απ’ τη ζωή
γιατί μαζί
τα ποθήσαμε όλα.

Τάκης Τσαντήλας

Σκέψεις για το βιβλίο της Μαρίας Αργυρακοπούλου με ποιήματα και λογότυπο: «Αποτυπώματα στο πουθενά».

Χαρά ανεκλάλητου κάλλους με συνεπαίρνει όταν διαβάζω ποιήματα σε βιβλία – ποιητικές συλλογές, που η ανάγνωση και η κατάγνωσή του σε αμείβει με ιδέες, οράματα, και στοχασμούς του ποιητή!
 Στα ποιήματα οι λέξεις των στίχων ανασαίνουν σαν οι αυτόκλητες απαντοχές μας να έχουν την ενδοθαλπία και την Αριστοτελική εντελέχειά τους!
 Η Μαρία Αργυρακοπούλου στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο της με τιτλωνυμία «Αποτυπώματα στο πουθενά» γράφει ελεύθερα και άψαυστη από διορίες της δημοτικότητας!
 Ο χρόνος δεν την δεσμεύει με τα αιτούμενά του και η κοινή γνώμη δεν την επηρεάζει!
 Γράφει ελευθερόγνωμα και υπακούει στα αγγέλματα της ανθυπέρβασης και στη φωνή της έμπνευσής της, που ‘ναι δημότης του ποιητικού της οίστρου!
 Η ποίησή της είναι υπερσουρεαλιστική και μοιάζει θα υποστήριζα ανενδοίαστα με την ποίηση του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου!
 Γράφει αμιγώς συμβολικά και τα νοήματά της ποιηιτκής δεξιότητάς της είναι πυκνά και χιλιο-χαριτόβρυτα! Πείθει η ποίησής της κι εμφορείται από αναπαλλοτρίωτο ήθος, που είναι υπαρκτό και αρδεύει τα ποιήματά της!
 Σαν θελγητροπληθωρικό δειλινό το φθινοπωριάτικο απόβραχο, ροβολάει στον ορίζοντα του αναγνώστη, κάθε ποίημά της και χαίρεσαι, σαν οι εαρινές ανθοκοιλάδες όλο μυρίπνοα άνθια!
 Χρησιμοποιεί την προσωποποίηση και την αλληγορία σε μεγάλο βαθμό και αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να σκεφτεί, «που τον οδηγεί ο στίχος και σε ποιο ονειροαγνάντι τον ανεβάζει»!
 Σαν τον συνταξίδευτο αχό από τραγούδι κατάργησε τα σημεία στίξης χάριν της συνειρμικότητας και της αλληλουχίας των διανοημάτων της. Υποβόσκουν τα σημεία στίξης και η ποιήτρια το σέβεται και υπακούει στα κελεύσματά της!  Οι επικεφαλίδες των ποιημάτων της ελκύουν και θέλγουν και ομολογουμένως κρίνονται επιτυχέστατες και με σαφήνεια υποβληματική σαν τη ρήση επιγράμματος!
 Τι ωραίοι που είναι οι στίχοι στα ποιήματά της «Ηττημένη περιπλάνηση» και «Γλυκιά και αγόγγυστη» αντίστοιχα:
 Τίποτα πια δεν μιας εκπλήσσει!    
 Ούτε και αυτή η κλεμμένη φωταψία
της ρηχής ανταύγειας
 που καλύπτει ώρες - ώρες
 το τόξο της ίριδας.
 και
 Γλυκιά και αγόγγυστη
 έτεμνες επίμονα τα βάρη του χρόνου
 σαν να ήσουν ψωμί γλυκό.
  Συνεπαίρνεσαι απ’ το συμβολικό και συγκινησιακό χρώμα των εκφράσεων σε ποιήματά της όπως: «Φράχτες αυθαιρεσίας», «με αγκάλιαζε ο άνεμος»,  «άρμεγα το χρόνο», «φιλί αμέθυστο», «διαυγούς κι ατελεύτητου πάθους», «η ανάσα σου γητεύει τα νέφη», «άσπιλα ποιήματα», «χάδι λυτό», «ασύνορο μέλλον», μελωδικό εκχύλισμα», «η ουτοπία των μεθυσμένων ονείρων μου», και τόσες άλλες! 
  Απ’ τα ποιήματά της αναδύονται ευαισθησίες και όνειρα, μεθέξεις και ιδεώδη, που σε σμιλεύουν και σε φρονηματίζουν και αλλάζεις προσανατολισμούς και τρόπους σκέπτεσθαι! Αναδύονται και εικόνες άξιες μνείας!
 Το επαναλαμβάνω με έμφαση ότι η ποίηση της Μαρίας Αργυρακοπούλου είναι ανίατος επωδός του Συμβολισμού, που είναι ένα ακαταφρόνητο κι ευπρόσδεκτο ποιητικό ρεύμα στο χώρο της ποίησης, που εγώ είμαι οπαδός του και ακατάπαυστα θα το εξυμνώ και θα το εκθειάζω, σαν τον ζείδωρο και ζωογόνο αέρα!
 Εν κατακλείδι η ποιήτρια Μαρία Αργυρακοπούλου χρησιμοποιεί λόγιες και σύνθετες λέξεις με υψηλόφρονη μαεστρία. Παράλληλα τα ποιήματά της κοσμούνται και από αιγλοβόλες σύνθετες λέξεις, που εξωραΐζουν τους στίχους της και τέρπουν τον αναγνώστη, όντας τις διαβάζει εντρυφηματικά και με σκιρτηματική χαρά!
 Αναντίλεκτα τα ποιήματά της, που εμπεριέχονται στο νεογέννητο βιβλίο της – πραγματικό πόνημα της Μαρίας Αργυρακοπούλου κινούνται εντός του κοινωνικού χώρου! Ενίοτε αυτή η ρηξικέλευθη ποιήτρια τον εγκαταλείπει και θέλει να ‘χει γειτόνους  άλλους κόσμους και άλλο αξιακό φρονηματισμό, καλλιεργημένους κι ενηλικιωμένους!
 Είναι τολμηρή στις αποδράσεις της από τα «τετριμμένα, τα εσκαμμένα και τα εξεζητημένα της κοινωνικής πίστης μας»!
 Αδιαφιλονίκητα έχουν μια ζεστασιά σαν το διάβα του νοτιά στον κάμπο και σαν την ηλιαχτίδα της θερινής μεσημβρίας! Εγκαλλωπίζονται από συναισθήματα ανθρωπιάς, αγάπης, συμερίζεσθαι και από προσωπικές αγωνίες και αδημονίες για τα υπαρξιακά προβλήματα, που μας ταλανίζουν!
  Είναι όμορφα ποιήματα που διεγείρουν το νου κι εκπέμπουν μηνύματα και ανάβουν φωτιά το χειμώνα στα σπίτια των υπέργηρων απόμαχων της ζωής, για να ζεσταθούνε και αυτοί και ν’ αναθρέψουν και ν’ ανεβεί η αυτοπεποίθησή τους!
 Ο πεσιμισμός της  σε ορισμένους στίχους όπως στους ακόλουθους:
 Δεν είμαι τίποτα άλλο
 παρά μια ανάσα
 στο μυστικό ακρογιάλι σου.
είναι υπόγλυκος και υποκρύπτει βαθιά αίσθηση της ποιητικής αποστολής της!
 Λατρεύει τους συνανθρώπους και τρισχαίρεται με τη χαρά και τα εύθυμα μειδιάματά τους!
 Λατρεύει και τη φύση, όποια αμφίεση και να ‘χει, σαν τις στιγμές λίγο πριν το χάραμα όπως γράφει συγκεκριμένα στο ποίημα της «Λίγο πριν το χάραμα».
 Δεν φοβούνται τα ποιήματά της σ’ ετούτο το βιβλίο τη λησμονιά, τον αήθη χρόνο, τα μεταβλητά των ανθρώπων και τις οξειδωμένες και κακέκτυπες κριτικές των υστερόβουλων και μνησίκακων ανθρώπων! Δεν νυχτώνουν στο δρόμο σαν τους παλιούς καρραγωγείς και αγωγιάτες!
 Αλήθεια! Δεν φοβούνται και αγέρωχα και ορθομέτωπα προχωράνε σαν οι εύρωστοι και θαρραλέοι στρατοκόποι!

Γρανίτσα Δήμου Ζίτσας
Νομού Ιωαννίνων

20 Σεπτεμβρίου 2019 / Με αειθαλή εκτίμηση

Σιμιτζής Γεώργιος του Στεφάνου
Καθηγητής Λογοτέχνης – Ποιητής και Λαογράφος

 

Κύκνειον ποίημα

Να γράφεις, να εκφράζεσαι, να ποιείς!
Έχοντας κατά νου σου ωστόσο
πως μέσα απ’ αυτές τις εκφραστικές
και γόνιμες στύσεις σου
θα απαντήσεις κάποια στιγμή
και το κύκνειον ποίημα.

__________Υ.Γ.

Κάθε σιωπή και μια βαθιά συντριβή

μια μεγάλη ματαίωση που πετρώνει τα όνειρα.


Τάκης Τσαντήλας

Η αδιάβατος θλίψη και το εύρος της θύμησης

Αβάσταχτη η σελήνη
τις νύχτες των απονενοημένων ονείρων,

η αγάπη που αναριγά στον ερχομό του φωτός

και ξεσπάει σε δάκρυα,

η μουσική που μας εγκαλεί για την απουσία

και τον καταποντισμό απ’ τον έρωτα,

ο λυγμός τ’ ουρανού και το χάδι του άνεμου

Αβάσταχτη η θάλασσα
με τους μυθικούς της βυθούς

και τα ξεχασμένα ναυάγια,

η παρεκτροπή της φωτιάς
που πυρπολεί τις αισθήσεις,

η αδιάβατος θλίψη
και το σούρουπο των ματιών σου

Αβάσταχτη η απεραντοσύνη της σιωπής
και το εύρος της θύμησης


Τάκης Τσαντήλας

Κατά συρροήν αδράνεια

Αιμορραγείς, το αντιλαμβάνομαι

μα κάνε κάτι για ν' ανυψωθείς έστω ελάχιστα,

προσπάθησε τουλάχιστον

Πάψε να προσκαλείς ως καλεσμένους

τους θανάτους στο κατώφλι σου

ή να θεωρείς ως αυτονόητα

τα κατά συρροήν ξενύχτια

που διάγεις μες στα μνήματα

παρέα με σκιές

και με χορταριασμένες θύμησες 

Όσο ο ουρανός θα προφασίζεται τον άμαθο

και θα εμμένει πως δεν ξέρει τι

για τ' άστρα που πενθούν

κι αυτομολούνε για το άγνωστο

τόσο τα νέφη θα πυκνώνουν

μέσα στις εγκοπές του νου

και θ' αναβάλλουν διαρκώς

το συναπάντημά μας με το ποίημα

Όσο σιωπάς

μια παγωνιά δρασκελίζει το άπειρο

μια σκοτεινιά αποκρύπτει το φως


Τάκης Τσαντήλας

Κομμάτια θρύψαλα

Γύμνωσα την ψυχή μου σ' ακρογιάλια
και το κορμί μου θρύψαλα
το σκόρπισα στη θάλασσα.
Ένα αστέρι φωτεινό το περιμάζεψε
μ' ένα φιλί
στην αγκαλιά της νύχτας παραδίδει.


Τάκης Τσαντήλας

Έκπαγλος λόγος

Να είσαι θέλω
καθαγιασμένη φωτιά
στα χείλη
στο σώμα
στις φλέβες μου.
Πόθος 
δαιμονικός κι αχαλίνωτος.
Έκπαγλος λόγος
στην κάθε έξαρση
των ηδονών σου.

__________Υ.Γ.

Τόσο με πυρπολήσανε τα μάτια σου
που ως κι ολάκερη η θάλασσα
καθίσταται αδύναμη

να σβήσει τη φωτιά τους.


Τάκης Τσαντήλας

Μαρία Αργυρακοπούλου / Αποτυπώματα στο πουθενά

Ουτοπία ονείρων


Δεν είμαι τίποτα άλλο παρά
το ανυπόδητο βάδισμα
στο όρος των εξόριστων αγγιγμάτων
η ουτοπία των μεθυσμένων ονείρων μου
που συστεγάζονται με τη άγια φλόγα
αυτή της ανάστασης
που τιθασεύει τον θάνατο
της αρετής που υμνεί τη ζωή.
Δεν είμαι τίποτα άλλο
παρά μια ανάσα
στο μυστικό ακρογιάλι σου.

____________________________


Εσένα ρώτα


Αν θες να μάθεις πως μεγάλωσα

ρώτα τη γη που με έθρεψε

τα άνθη ρώτα

της ακοίμητης πέτρας

που ποτίστηκαν με αμόλευτα δάκρυα

τα δάση ρώτα

τα βουνά

τα λαγκάδια

κι ακόμα τον άνεμο

που ολημερίς δροσίζονταν

με τ’ αηδονιού το κελάηδημα

και με όνειρα άδηλα

που τα χάρασσα με κατάνυξη

στο ξημέρωμα

και στο δείλι.

Αν θες να μάθεις πως αναπνέω

Εσένα ρώτα

που με άγγιξες

ως φως της αυγής

κι ως υπέρλαμπρο άστρο της νύχτας.

___________________________


Πολύπαθη χίμαιρα

Στο δύσβατο της ζωής

το μονοπάτι

ανάμεσα στη βροχή

και στο αχνόφεγγο

τραγούδι έγινα

της προσμονής

και καρτερίας.

Έτσι σ’ αντάμωσα

ως πολύπαθη χίμαιρα

σε ποίημα τ’ ανέμου.

_____________________________

Έσχατος στίχος


Στο κουφάρι

της εναπομείνασας ανθρωπιάς

ανάμεσα σ’ ένα άτολμο πλήθος

που μέσα στο δάκρυ του

κρύβει το δύσβατο τώρα

και κεντάει στο άλγος του

προσμονή κι ικεσία

εκεί θα με βρεις

να αμύνομαι σθεναρά

ως έσχατος στίχος.


Μαρία Αργυρακοπούλου / Αποτυπώματα στο πουθενά
Χρόνος Εκδόσεις / 2019


* Η Μαρία Αργυρακοπούλου ζει και δραστηριοποιείται, τα τελευταία χρόνια, στη Λαμία Φθιώτιδας. Κατάγεται από το Βεσίνι Καλαβρύτων Αχαΐας. Έχει τελειώσει τα ΤΕΙ Μαιευτικής και εργάστηκε για πολλά χρόνια σε ιδιωτική κλινική της Αθήνας. Η σχέση της με τον ποιητικό και πεζό λόγο ξεκινάει από τα χρόνια της εφηβείας της. Είναι μέλος του "Ομίλου Φθιωτών Λογοτεχνών & Συγγραφέων". Πεζά κείμενα και ποιήματά της απαντούμε στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο και κυρίως στον προσωπικό της ιστοχώρο «Αποτυπώματα»
 http://apotypomataa.blogspot.com
Η ποιητική συλλογή «Αποτυπώματα στο πουθενά» είναι η πρώτη της έντυπη εκδοτική απόπειρα.
Μπορείτε να επικοινωνήσετε μαζί της στο e-mail: margy170715@gmail.com  

Διαπίστωση

Θολό κι αβέβαιο το αύριο
κήπος το χθες
μας εγκαλεί που τον μπαζώσαμε
το μέλλον είναι τώρα
στη στιγμή που γίνεται ώρα
μέρα
μνήμη
λήθη
χρόνος φθαρτός
χρόνος γυμνός
συμβατός με τη γύμνια μας.

__________Υ.Γ.

Κάθε χορός και το τραγούδι του 

κάθε σποδός και μία σεπτή αναπόληση
μία ματαίωση
που μονάζει στα άστρα.


Τάκης Τσαντήλας

Αύγουστος

Τι κοινό έχει ο πόλεμος κι ο έρωτας, ρώτησες.
Είναι και οι δυο αιμοσταγείς
κι ανελέητοι, αυτο-αποκρίθηκες.
Τον μήνα Αύγουστο ιδίως
και με φεγγάρι γεμάτο.
Ο έρωτας όμως είναι και αρετή, συνέχισες,
και ηδονή
και ευωδία
και μελωδία
και Ικαριώτικος χορός
κι Αμοργιανός σκοπός
κι ηλιοβασίλεμα στη Γαύδο
και Πανσέληνος στο Αγκίστρι
και ξημέρωμα στο Χορευτό
και κάμπινγκ του Δικτύου στην Καστροσυκιά της Πρέβεζας
και περιηγήσεις στην έναστρη νύχτα
και Αύγουστος του Παπάζογλου
και Βουτούμι
και Σύμη
και Ανάφη
και Κουφονήσια
και τόσα ακόμα.
Ο έρωτας είναι εκείνη η θεσπέσια
συναισθηματική ασάφεια
που λέει, καίει, απορυθμίζει
διεγείρει, εξεγείρει
το νου και το σώμα.
Τον μήνα Αύγουστο ιδίως
και με φεγγάρι γεμάτο.


Τάκης Τσαντήλας

Στο απείθαρχο άπειρο

Θα με ανταμώσεις πάλι στο διηνεκές του χρόνου
στο απείθαρχο άπειρο
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις
από το διπλωμένο στομάχι μου
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου
τη μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ
..μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες
θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.


Τάκης Τσαντήλας

  

Προσγείωση

Ας τελειώνουμε επιτέλους
με τις ιερές βεβαιότητες
περί της νομοτέλειας
για τις κινήσεις των άστρων
και τις εφόδους μας στον ουρανό
η ιστορία μήτε διδάσκει
μήτε διδάσκεται
βγάζει τη γλώσσα μονάχα και περιγελά
σε όσους μιλούν στο όνομά της
το φονικό εγώ
θα εφευρίσκει πάντα το κατάλληλο άλλοθι
για να δικαιολογεί
την κατακρήμνιση της τρυφερότητας
στο βάραθρο του κυνισμού.


Τάκης Τσαντήλας

Λιτό κι ατημέλητο

Το ποίημα
το κάθε ποίημα
οφείλει να είναι λιτό
στιλπνό
ατημέλητο.
Να εισχωρεί μυστικά
στα ομιχλώδη φαράγγια
του νου μας.


Τάκης Τσαντήλας

Ώρα κοινής απουσίας

Κι όλο αδειάζουν τα μάτια μας, Μάτια μου
καίγονται η ανάσες μας απ’ τον καπνό
πνίγονται οι φλέβες μας στα απόνερα
που μας τρατάρισαν καιροί απερίσκεπτοι
το φως λιγοστεύει
ο χρόνος συστέλλεται
ο λόγος σωπαίνει
και φτάνει η ώρα
που ψάχνεις επίμονα
να βρεις ένα άστρο να σμίξεις
εκείνη η άτεγκτη ώρα κοινής απουσίας
που το σκοτάδι βοά
και θερίζει


Τάκης Τσαντήλας

«Αποτυπώματα στο πουθενά» της Μαρίας Αργυρακοπούλου

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΕΚΔΟΣΗΣ (κριτικό σημείωμα)

«Όταν μου δόθηκε το αρχείο ποιημάτων της Μαρίας Αργυρακοπούλου προς έκδοση από τον σύζυγό της Τάκη Τσαντήλα δεν γνώριζα σχεδόν καθόλου τη συγγραφέα.
Την έμαθα μία και καλή κι από μέσα. Μάλιστα εξεπλάγην ευχάριστα όταν διαπίστωσα, ότι αφήνει στον αναγνώστη τη γλυκιά γεύση της επίγνωσης και της κατανόησης των προβλημάτων.
Η Μαρία Αργυρακοπούλου, γυναίκα και μητέρα, γνωρίζει καλά τους διακριτούς ρόλους και αυτό φαίνεται καθαρά μέσα στους στίχους της.
Παρόλο που το βιβλίο "Αποτυπώματα στο πουθενά" είναι το πρώτο της πόνημα είναι άρτιο τεχνικά και νοηματικά και υπόσχεται καλύτερες οράσεις και προσεγγίσεις του μέσα κόσμου μας.
* Πρόκειται για μια ποιητική συλλογή πολλά υποσχόμενη και αθεράπευτα ρομαντική που βάζει τον άνθρωπο στο κέντρο των αξιών και των μεγάλων ιδεών και τον φέρνει κοντά στην αλήθεια της ψυχής του.
Οι στίχοι της Μαρίας Αργυρακοπούλου αγγίζουν με σεβασμό και ρίχνουν βάλσαμο στις ψυχές μας. Ελευθερώνουν όμορφα συναισθήματα ακόμα και για τα πιο δύσκολα που μας περιμένουν.
Με πλήρη επίγνωση των συνθηκών και των ορίων μας, οι στίχοι της μάς αγκαλιάζουν γενναιόδωρα και απροκάλυπτα μακριά από τον φόβο της αποτυχίας, της απόρριψης και της ήττας.
Η συγγραφέας περιπλανιέται στο πουθενά με σημαίας της ένα αγαθό, την αγάπη! Την αγάπη την άδολη, την απεριόριστη και την μοναδική που οδηγεί τον άνθρωπο από το σκοτάδι στο φως. Τι κι αν τα χνάρια της θα σβηστούν στον πρώτο κυματισμό της μνήμης!
Η σπουδαιότητα της εφήμερης στιγμής που σκαλώνει στον χρόνο, σαν πεταλούδα στο φως, έστω κι αν ξέρει πως εκεί θα πεθάνει, είναι αυτό το σημείο που κάνει τον στίχο της ξεχωριστό και ανάλαφρο.
Εκεί που τα βήματά μας φαντάζουν αιώνια και την επόμενη στιγμή χάνονται».

Για τις Χρόνος Εκδόσεις
Βασιλική Νικοπούλου

* Την ποιητική συλλογή της Μαρίας Αργυρακοπούλου θα τη βρείτε σε επιλεγμένα βιβλιοπωλεία - Παραγγελίες στο ergo_n@yahoo.gr - Τιμή πώλησης 10,00 € με Φ.Π.Α

 

Βαρκάδα στην πλάνη

Οι μνήμες σκυθρωπές
μπαινοβγαίνουν στις φλέβες
σύννεφα και βροχή και αέρας
στα καταλύματα μιας άφαντης μέρας
με τις ανάσες να πνίγονται
τα όνειρα να σιωπούν
τα μάτια να κλείνουν
απ' την αφόρητη ζάλη
την παραζάλη
την αχρωμία των νοημάτων
την απερισκεψία των θυμών
την νόσο των ιερών μας εδραίων
που αποπνέει ο ρηχός μας ορίζοντας
τα τραγούδια που λένε για έρωτες
δίχως τον έρωτα μέσα τους
που λένε δίχως να λένε
που καίνε δίχως να φλέγονται
κι εσύ να ξανοίγεσαι μόνος
βαρκάδα στην πλάνη με τρύπιες σημαίες
ως φεγγάρι χλωμό
καλεσμένο σε δείπνο
εραστών που κοιμούνται.

__________Υ.Γ.

Ο λόγος εδώ
η ομίχλη εδώ
όλα εδώ
μ' έναν θεό, των απόρων, απών
κι ένα σύννεφο άκεφο
να ψάχνει το παντελόνι του στ' άπλυτα.


Τάκης Τσαντήλας

 

Περιεκτική αφήγηση

Πυξίδα οι λέξεις που λέμε ή πνίγουμε
δείχνουν τη στάση μας
για τα πράγματα
για τα οράματα
για τα θαύματα.
Πυξίδα οι πράξεις μας
οι εμφάσεις μας
οι σιωπές μας
μυστικά ξυπνητήρια συνείδησης
που μας εγκαλούν δυνατά κάθε φορά
που ξεχνάμε ν’ αρδεύσουμε
λίγο ακόμα το "εμείς"
στους κοινούς μας λειμώνες.

__________Υ.Γ.

Χαράσσομαι!
Σε σένα πάνω και πορεύομαι.
Ως ασκητής
ως πορθητής
κι ως εωσφόρος.


Τάκης Τσαντήλας

Σαν γραφή και εξέγερση

Είσαι η νύχτα, η μνήμη

η απουσία, η τέφρα

η σκιά που προβάλλει γυμνή

στο ιερό του μυαλού

κι αφυπνίζει λαγνείες.

Είσαι η λάμψη, η σπορά

η αγκαλιά, η θωπεία

η κραυγή που αντηχεί δυνατά

στα πεδία του πάθους

κι ανταμώνει μ' αισθήσεις.

Είσαι εκεί, είσαι εδώ και παντού

σαν γραφή
σαν φωνή

σαν ροή
σαν εξέγερση.

__________Υ.Γ.

Τα καλύτερα ποιήματα δεν γράφονται.
Σβήνονται!
Με ηδείες ανάσες ασύνετου πάθους.


Τάκης Τσαντήλας

Ποιητικοί Διάλογοι

Σπασμένη πυξίδα

Έτσι να διασχίζεις τον έρωτα
εύοσμα
πυροδοτώντας τη νύχτα με πάθος
με την πυξίδα σπασμένη
να δείχνει μονάχα τη γάργαρη δίψα σου
το φλογερό σου ξεγύμνωσε βλέμμα και έλα
ως χάδι
ως νύγμα
ως  φλοίσβισμα.
Ο σπόρος που κέντησες μυστικά
μες στη θύελλα άνθισε,
έναστρος έγινε
οργασμός.

__________Υ.Γ. 

Να σε κοιτώ μονάχα θέλω
να εξυμνώ την ομορφιά
σε κάθε ανάσα σου.


Τάκης Τσαντήλας

ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη

ΥΣΤΕΡόΓΡΑΦΑ με παραλήπτη / Τάκης Τσαντήλας / Εκδόσεις χρόνος / 2019

Της σελήνης

Με μια, δυο, πολλές σταγόνες ομορφιάς
γεμίζει η σελήνη η αμφίκυρτη.
Και ναι, η αγάπη είναι δρόμος
είναι όρμος
είναι λόγος.
Αβρός κι ευπροσήγορος!

__________Υ.Γ.
Μέσα απ’ τις εξεγέρσεις του φωτός
γυρίζουν τ’ άστρα τον τροχό της ιστορίας.


Τάκης Τσαντήλας

Άναρχος χρόνος

Άναρχος ο χρόνος
μας χαιρετά
μας προσπερνά
μας βλαστημά
και χάνεται
μες στα κενά αθέατων σιωπών
ενώ το φως συλλέγει μνήμες
απ' τις κρήνες των ονείρων.

Άνθισε έρωτας κάποτε εδώ
αφήνοντας τα ίχνη του τσαλακωμένα
στα κορμιά μας.


Τάκης Τσαντήλας

Άσωτος γόνος

Τούτη την ώρα θέλω
να καταβυθιστείς στην ιστορία μου

να αισθανθείς την αχλή
που κατοικεί στο βυθό μου

να ανιχνεύσεις το νόθο παιδί
που η άβια νύχτα έθρεψε

να ανταμώσεις τον άσωτο γόνο
του περατάρη ανέμου

Έλα αθόρυβα

με την στιλπνή σου ανάσα

που 'ναι φωτιά
και πανσέληνο χάδι συνάμα

να δρασκελήσεις τη σκήτη μου

να ψηλαφίσεις την πάχνη μου

ν' αφουγκραστείς τη σιωπή μου

Έλα σιμά μου λοιπόν

και χάραξε
με την αισθαντική πινελιά σου

την ακόρεστη πεθυμιά

που γυμνή αναδύεται

απ' την αιθέρια έγερση

μυστικών ηδονών

κι ακατάληπτων πόθων

Τάκης Τσαντήλας

Το ανθάκι της ουτοπίας

Ανάμεσα στην ερμητική σιωπή
και στην ακατάσχετη φλυαρία
υπάρχει ο δημιουργικός λόγος.
Ο ποιητικός λόγος.
Ανάμεσα στην δυσφορία του καύσωνα
και στην μελαγχολία της συννεφιάς
υπάρχει το εαρινό γλυκοχάραμα.
Με ό,τι αυτό συμβολίζει και σηματοδοτεί.
Η μελαγχολικά αισιόδοξη ματιά του εμείς
που τα διεκδικούμε και τα θέλουμε όλα.
Ποτίζοντας με συνέπεια
το ανθάκι της ουτοπίας.


Τάκης Τσαντήλας