Ποιητές

Οι ποιητές
μοναχικοί και απροσάρμοστοι
ακτιβιστές της χαραυγής και της ανάστασης
βάζουν φωτιά στ’ αμετακίνητα
φιλονικούν με τ’ αναπόδεικτα
βγάζουν σκουριές από τα αγάλματα
αγκαλιάζουν τα έρημα
ανάβουν το τζάκι εντός μας
και μας φιλεύουν με χόβολη
και ψωμί ζυμωμένο στο μέλλον


Τάκης Τσαντήλας 

Αλκυονίδες μνήμες  /  Εκδόσεις Οιωνός  /  2011 

Δεήσεις των άστρων

Κατοικείς παντού.
Σε αισθήματα έμπλεα
που ανθίζουν ζωοδότρες ανάσες
και ηδύφωτα ποιήματα.
Σε ναούς μυθικούς
που τελούνται δεήσεις των άστρων
και υμνούνται - των αβρών αγγιγμάτων -
τα θαύματα.
Στο αχειροποίητο πάθος της πένας
που ανάβει αέναους λύχνους
και χαράσσει το χθες και το πάντα
στις αιθρίες του τώρα.


Τάκης Τσαντήλας 

Αποθυμιά

Η αποθυμιά κόμπος ασύχαστος
στην αποβάθρα για το άγνωστο
κι η μοναξιά να πεταρίζει ξάγρυπνη
στο αχανές τ' ουρανού
όπου γαλάζιο απέραντο εκτείνεται
και συναντά φεγγάρια άσβεστα
μέσα στις κολυμπήθρες των ματιών σου.


Τάκης Τσαντήλας 

Ανιχνεύοντας ουρανό  /  Εκδόσεις Οιωνός  /  2008

Με τα μάτια της ψυχής

Κλείσε τα μάτια στο σκοτάδι
δες με τα μάτια της ψυχής τον άνεμο
και το φεγγάρι
που 'ναι ολόγιομο απόψε

Δες με
από μακριά σου γνέφω
απ' τα κατάβαθα της θύμησης∙
από το μέλλον

Δες με
και αναπόλησε εκείνες τις στιγμές
τις μακρινές
τις άφαντες
που προκαλούσαμε τα κύματα
με τα παράτολμα βυθίσματα

Ποιήματα υφαντά σχεδίασε
στον αργαλειό της ψυχής σου
κι ανίχνευσε με προσοχή
την ποθεινή προσέγγιση στον ήλιο
μην και καεί από το πάθος σου
από τη λάμψη που πυροδοτεί
το φωτισμένο πρόσωπο σου

Την ανάσα μου άκου
την πάντερπνη μελωδία των άστρων
τον ξέφρενο χορό μέσα στα σπλάγχνα μου
την υγρασία των ματιών μου


Τάκης Τσαντήλας 

"Αξίωμα" του Τάκη Τσαντήλα. Ανάλυση από την Βάσω Καραγιάννη

Πιότερο
κι από την ίδια τη ζωή ακόμα
έχει αξία
ο τρόπος που την ανασαίνουμε.
Το μικρό αυτό και λιτό αξίωμα αποτυπώνει στίχους που είναι πολύ βαθιοί και φιλοσοφικοί, και αγγίζουν την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και της σχέσης μας με τη ζωή.  
Η επιλογή της λέξης "ανασαίνουμε" είναι μια πρόσκληση προς τον αναγνώστη να ζήσει τη ζωή του με πλήρη επίγνωση και παρουσία.
Η λέξη "πιότερο" υποδηλώνει κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία ή αξία από κάτι άλλο. Εδώ, ο ποιητής υποστηρίζει ότι υπάρχει κάτι που ξεπερνά σε αξία ακόμα και την ίδια τη ζωή.
Ο "τρόπος που την ανασαίνουμε" αναφέρεται στον τρόπο που βιώνουμε, αντιλαμβανόμαστε και ζούμε τη ζωή μας. Δεν είναι μόνο η ύπαρξη μας που έχει σημασία, αλλά ο τρόπος που την εκδηλώνουμε και την αντιμετωπίζουμε.
Η αναπνοή είναι βασική λειτουργία της ζωής, αλλά εδώ χρησιμοποιείται μεταφορικά για να δηλώσει τον τρόπο που "περνάμε" και "ζούμε".  
Το συγκεκριμένο αξίωμα έχει έντονη ποιητική δύναμη. Είναι λιτό, χωρίς περιττά τεχνάσματα. Χρησιμοποιεί μια ισχυρή μεταφορά την αναπνοή. Έχει ρυθμικότητα
Δεν έχει σημασία μόνο να ζούμε, αλλά πώς ζούμε. Η αναπνοή είναι σύμβολο της βαθιάς επίγνωσης και της αυθεντικής βίωσης της ζωής. Το ποίημα μας καλεί να ζούμε συνειδητά, να δίνουμε αξία σε κάθε στιγμή.
Ο Τάκης Τσαντήλας, μέσα από μόλις τέσσερις στίχους , μας προσφέρει έναν στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Να μην αρκούμαστε στην επιβίωση, αλλά να ζούμε με ουσία, πάθος και επίγνωση.
Η ζωή δεν είναι απλώς μια βιολογική διαδικασία, αλλά μια εμπειρία που αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση, τη στάση και την ευαισθησία μας.
Ο ποιητής μας προκαλεί να σκεφτούμε πώς ζούμε και να αναγνωρίσουμε ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή μπορεί να έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία από την ίδια την ύπαρξή μας.
Μας προτρέπει ακόμα στην αυτογνωσία, για να ζήσουμε με περισσότερη συνείδηση και να δώσουμε βάθος και νόημα στην καθημερινότητά μας.  

Βάσω Καραγιάννη - Φιλόλογος 
13 Φεβρουαρίου 2025

Η ανάσα του παρόντος

Η νιότη μετακόμισε αμετάκλητα 
στη μνήμη πια
αφήνοντας πίσω σαν ανάμνηση
μία βαθιά ρωγμή
κι έναν κόκκινο μαρκαδόρο. 
Κι είναι στιγμές
που την αναζητώ στον άνεμο
και σε νοσταλγικά ποιήματα
καθώς η νύχτα μυστικά
με κατακερματίζει.  


Τάκης Τσαντήλας 

Δίχως σημάνσεις

Μνήμη ανεξίτηλη
Βλέμματα έμφλογα με την καθαρότητα της αυγής 
Εξερευνούν τ’ αδοκίμαστο
Δίχως πυξίδα
Δίχως σημάνσεις
Σε μονοπάτι τραχύ και δυσπρόσιτο.

                                    Ο έρωτας φταίει.
Αυτός προέτρεψε τα πάθη να θροΐζουν.


Τάκης Τσαντήλας