Πέμπτη 20 Ιουνίου 2013

"Ιχνηλατώντας τη σιωπή". Κριτική της Ρούλας Φαλάρα - Κρανιώτη



Μια νέα ξενάγηση ψυχής η τελευταία ποιητική συλλογή του Τάκη Τσαντήλα «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» στις μυστικές ποιητικές του διαδρομές.
Η μαγεία τω λέξεων, η αποκαλυπτική εμφάνιση των εικόνων, η επανάσταση των αισθήσεων, η αναζήτηση στις ατέρμονες θάλασσες της σκέψης, συνθέτουν τις νέες ποιητικές του δημιουργίες.
Ποίηση υπερβατική, υπαρξιακά ερωτική, με το σπόρο της οδύνης αλλά και της λύτρωσης μαζί, σαρκάζοντας και υμνώντας ταυτόχρονα τη ζωή, πενθώντας και τραγουδώντας.
Το συναίσθημα ξετυλίγεται ακατάπαυστα και κει που λες δεν πάει παρακάτω, μια άλλη πτυχή αποκαλύπτει πως είναι ανεξάντλητο, όπως ανεξάντλητοι είναι οι συνδυασμοί των λέξεων (σ΄ ένα εκπληκτικό πλούτο εκφράσεων), τα χρώματα και το νόημα των εικόνων, η μελωδία και τα μηνύματα των ήχων που ξεπηδούν από τους στίχους του.
Εκείνο που χαρακτηρίζει ιδιαίτερα το έργο του Τάκη Τσαντήλα, είναι η ποιητική ατμόσφαιρα που δημιουργεί και μέσα κει η περιπλάνηση σ΄ όλα τα επίπεδα της ποιητικής φαντασίας.

«...με δυο χούφτες ουρανό

κι ένα υφάδι
θα ντύσω τη λύπη σου…»
Μια περιπλάνηση με απροσδόκητους προορισμούς.
«... να με χάνεις στην άβυσσο
να με βρίσκεις εντός σου…»
Ο Τάκης Τσαντήλας καταργεί τη διαβάθμιση του χρόνου, ανατρέπει τα όρια του χώρου. Ουρανοί, πέλαγα, ανοιχτοί ορίζοντες, άνεμος, αλλά και πιο πέρα «στα βάθη των ωκεανών και των αιώνων», «στην άβυσσο», «στο άπειρο» και «στο αχανές μας μέλλον».
Η σχέση του με τη φύση ερωτική. Το φεγγάρι πολλαπλό σύμβολο και συχνό στην ποίηση του, φωτίζει τους στίχους του με ιδιαίτερο τρόπο.
«…Μια χαραμάδα από φως
λαθραίου φεγγαριού
άλικο όνειρο
που ταξιδεύει με σιρόκο άνεμο
ως τα κρυφά φαράγγια των ωκεανών
των δακρυσμένων ουρανών
και των ερώτων…»
Και βέβαια από την ποίηση του δε λείπει η ιδεολογική πολιτική διάσταση που έχει καθορίσει την προσωπικότητα και τη ματιά του ποιητή.  
«…Σα να μην πέρασε ούτε μια μέρα
από … τότε που αψηφώντας τη φωτιά 
πετροβολούσαμε τα πρόσωπα της καταισχύνης…
… τότε που με μια γροθιά
σπάζαμε σύμβολα κίβδηλα
και παραμορφωτικούς καθρέφτες
που η αταξία φούσκωνε στο αίμα μας…
…που τις αισθήσεις μας πυροδοτούσε
κι ανασκάλευε ο πορφυρός
ζεστός αέρας της ανατροπής…»
Μα πάνω απ΄ όλα η δοκιμαζόμενη ύπαρξη σ΄ έναν κόσμο σκυθρωπό και  φθαρμένο . Η μοναξιά και η μελαγχολία, η απογοήτευση, ο θυμός, το αδιέξοδο.
«…και δραπετεύω για την κόλαση
για την εντός μου φυλακή…»
Αλλά και η ελπίδα που αντιστέκεται.
«…τίποτα δε χάνεται
μες στο απέραντο φως της ζωής…»
Κι ο έρωτας που διατρέχει αισθαντικά το έργο του.
«…κι ενδύει με φως πορφυρό
τις αισθήσεις…»
Διαβάζοντας τα ποιήματα της νέας ποιητικής συλλογής του Τάκη Τσαντήλα «Ιχνηλατώντας τη σιωπή» (εκδόσεις «Οιωνός») έχει κανείς την αίσθηση πως βρήκε ένα μαγικό καταφύγιο για να ξαποστάσει και να λυτρωθεί απ΄ την κενή και ανελέητη πραγματικότητα που κυριαρχεί όλο και περισσότερο στη ζωή μας. Να στοχαστεί και να απολαύσει την περιπέτεια ενός ωραίου ποιητικού ταξιδιού που ευχόμαστε να μην τελειώσει ποτέ.


Ρούλα Φαλάρα - Κρανιώτη / Καθηγήτρια Φιλολογίας

Δημοσιεύτηκε στην εφημερία «Λαμιακός Τύπος» στις 11/12/2008