Ανιχνεύοντας τον Ποιητή Τάκη Τσαντήλα! Της Μαρίας Κατσάτσου

"Η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή

που δεν την αρμενίσαμε ακόμα." /  Ναζίμ Χικμέτ

Ο Αίολος λογοτεχνικό ψευδώνυμο, του Τάκη Τσαντήλα ζει, εργάζεται και δραστηριοποιείται στη Λαμία.

Πρώτη λογο-τεχνική εκδοτική απόπειρα καταγράφεται το 1982, όπου μαζί με τον Κώστα Κολλημένο εκδίδουν την ποιητική συλλογή «Είδωλα που κραυγάζουν».

Έκτοτε σποραδικά διάφορα κείμενά του εντοπίζουμε σε περιοδικά και εφημερίδες. Ποιήματα, κατά βάση, αλλά και πεζά και πολιτικά κείμενα.

Τον Γενάρη του 2006 εκδίδει την ποιητική συλλογή «Ενδελεχή κι απόκρυφα ατοπήματα», και τον Γενάρη του 2007 την ποιητική συλλογή «Ανιχνεύοντας ουρανό» (εκδώσεις «Οιωνός»).
Τον Ιούνιο του 2008, από τις εκδόσεις «Αρμός» εκδίδουν από κοινού με τη Μαρία Ροδοπούλου τα «Προ-αιρετικά και ατημέλητα». Μια προ-αιρετική ποιητική συνάντηση ή καλύτερα ένας συνδυασμένος και ατημέλητος ερωτικός λόγος και αντίλογος.

Τον Νοέμβριο του 2008 εκδίδει από τις εκδόσεις «Οιωνός»  την ποιητική συλλογή «Ιχνηλατώντας τη σιωπή».

Ξεχωριστές όλες οι ποιητικές συλλογές πλημμυρισμένες από λογής συναισθήματα.

Κυρίως όμως οι στίχοι του διακρίνονται για τον έντονο ερωτισμό και λυρισμό τους.

Παραθέτω μερικά δείγματα της πένας του Τάκη Τσαντήλα.

------------------

* Πανσέληνος χτύπος:

Θάλασσα κι ουρανός εναλλάσσονται

εικόνες κι αισθήσεις μας κλείνουν το μάτι
μας ωθούνε επίμονα να πλάθουμε όνειρα..

~~~
* Στη δίνη και στη σιωπή:

Νεράιδα εσύ

τ΄ ανέμου κόρη και του πέλαγους

ξανά στη δίνη σου αφήνομαι

ερωτικά να σ΄ ανιχνεύω..

~~~

* Άφθαρτος πόθος:

Με καρτερούσες καιρό

μες απ΄ τη μοναξιά της σιωπής και της δίνης
με τα πανιά σου μεσίστια

και τις άγκυρες θαμμένες..

~~~

* Απόκρυφη θάλασσα:

Έτσι, σε ανιχνεύω αιώνες,

πριν το μέλλον αλώσει τη θύελλα
κι ένα σου βλέμμα αρκεί

να ζωγραφίζει ατέλειωτο μπλε

την ψυχή μου..

~~~

* Άγονη γραμμή:

Κι ύστερα, δάκρυσε ο ουρανός

ένα φεγγάρι προβάλει πορφυρό

μέσα στη νύχτα

στη δική μας ατέρμονη νύχτα..

~~~

* Μυστικό τοπίο:

Όλα ανοιχτά στον ορίζοντα,

στον αέρα οι ανάσες συσπώνται
στο κύμα λικνίζονται

στο σώμα δονούνται

σαν μελωδία του χθες

σαν νοσταλγία του τώρα

σαν ευλογία του αύριο.. 

~~~
* Παραμορφώσεις (Πίσω απ’ το παραβάν):
Τα πρωινά είναι πιο σκοτεινά
κάποιες φορές από τις νύχτες
οι ηλιαχτίδες τους μου κλέβουνε το φως
κι εκλιπαρώ τον ήλιο να με κάψει..

~~~

* Ο σφυγμός του δειλινού:

Ποιος χτύπος ακούγεται σιγαλά

στις αλκυονίδες του σεπτού δειλινού;
Ποια γαλήνη μετατρέπεται σε θύελλα

πάνω στο μυρωμένο κορμί σου;
Ξέρεις! Κι αν δεν ξέρεις, νιώθεις!

Τη θάλασσα νιώθεις

που παίζει κρυφτό με τον άνεμο.. 

~~~

* Μυστική ακολουθία:

Μαζί κι απόψε στη γιορτή των αισθήσεων

στην έναστρη νύχτα
στη μύηση

μαζί θα πετάξουμε πέρα απ' το χρόνο
στο γαλάζιο αχανές

γυμνοί κι απροσάρμοστοι..

~~~

* Αμυδρές σκιές:

Φως αναδύει το δωμάτιο ψυχή

φως κι αμυδρές σκιές
απ' αγκαλιές κι από ασύστολες θωπείες..

~~~

* Διάφανο άγγισμα:

Μεσάνυχτα θα ρθω ξανά στη σκήτη σου
να σου κεντρίσω τις αισθήσεις με το πορφυρό

το μυρωμένο απόσταγμα του πάθους

αγγίζοντας το σώμα σου ανάλαφρα

σαν μελωδία μυστική αγγέλου..

»...Οι Ποιητές δεν ξενιτεύονται... Αυξάνονται στην Ανατολή, αγναντεύοντας το ξάφνιασμα της αποκάλυψης του πορτρέτου... Γελούν στα εμπόδια, τα κάνουν όνειρα, ζωγραφίζοντας τη δική τους Επανάσταση... Ναι, οι Ποιητές είναι η Επανάσταση κάθε εποχής... Ξεκουράζουν, φιλώντας τις διψασμένες ψυχές της μοναξιάς… που όταν λείψει ο στίχος, θεριεύει, αγριεύοντας τη νύχτα, που συνηθίζει να κουβαλά ελεύθερη ερημιά...»

* Αντανάκλαση
Διάφανη η αντηλιά πάνω στο σώμα σου
βουερή αναπνοή μες στη μέση του θάλασσας
τα ναι και τα όχι
η μυστική στιγμή που το φεγγάρι γυμνό
βουτά μες στο κύμα
για να βρει το τετράφυλλο δάκρυ
ο βαθύς στεναγμός τ' ουρανού το ξημέρωμα
Εσύ και οι αέναοι χτύποι σου
η φλόγα
η φλόγα που καίει ασίγαστα μακριά στον ορίζοντα
που πλησιάζει
που βρυχάται
που καίει
που ανασκαλεύει πληγές κι αμαρτίες
η σκόνη του χθες κι ο απόηχος του περατάρη ανέμου
το χάδι σου
ευλογία και χάρη
και ψίθυρος
σαν σταγόνα που ξεχύνεται γάργαρη
στο αχανές των αιώνων
σαν μικρό νυχτολούλουδο
που ανθίζει
κι εγείρεται

Κλείνοντας το μικρό αυτό αφιέρωμα όπου είχα την τιμή να αναρτήσω, θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Τάκη Τσαντήλα για την ανθρωπιά του, τη φιλία του, την αγάπη του.

"ΚΑΛΟΤΑΞΙΔΟΙ ΟΙ ΣΤΙΧΟΙ ΣΟΥ"

Μαρία Κατσάτσου – Δημοσιεύτηκε στο blog «Waves» στις 13/05/2009