Ποιητές

Οι ποιητές
μοναχικοί και απροσάρμοστοι
ακτιβιστές της χαραυγής και της ανάστασης
βάζουν φωτιά στ’ αμετακίνητα
φιλονικούν με τ’ αναπόδεικτα
βγάζουν σκουριές από τα αγάλματα
αγκαλιάζουν τα έρημα
ανάβουν το τζάκι εντός μας
και μας φιλεύουν με χόβολη
και ψωμί ζυμωμένο στο μέλλον


Τάκης Τσαντήλας 

Αλκυονίδες μνήμες  /  Εκδόσεις Οιωνός  /  2011 

Δεήσεις των άστρων

Κατοικείς παντού.
Σε αισθήματα έμπλεα
που ανθίζουν ζωοδότρες ανάσες
και ηδύφωτα ποιήματα.
Σε ναούς μυθικούς
που τελούνται δεήσεις των άστρων
και υμνούνται - των αβρών αγγιγμάτων -
τα θαύματα.
Στο αχειροποίητο πάθος της πένας
που ανάβει αέναους λύχνους
και χαράσσει το χθες και το πάντα
στις αιθρίες του τώρα.


Τάκης Τσαντήλας 

Αποθυμιά

Η αποθυμιά κόμπος ασύχαστος
στην αποβάθρα για το άγνωστο
κι η μοναξιά να πεταρίζει ξάγρυπνη
στο αχανές τ' ουρανού
όπου γαλάζιο απέραντο εκτείνεται
και συναντά φεγγάρια άσβεστα
μέσα στις κολυμπήθρες των ματιών σου.


Τάκης Τσαντήλας 

Ανιχνεύοντας ουρανό  /  Εκδόσεις Οιωνός  /  2008

Με τα μάτια της ψυχής

Κλείσε τα μάτια στο σκοτάδι
δες με τα μάτια της ψυχής τον άνεμο
και το φεγγάρι
που 'ναι ολόγιομο απόψε

Δες με
από μακριά σου γνέφω
απ' τα κατάβαθα της θύμησης∙
από το μέλλον

Δες με
και αναπόλησε εκείνες τις στιγμές
τις μακρινές
τις άφαντες
που προκαλούσαμε τα κύματα
με τα παράτολμα βυθίσματα

Ποιήματα υφαντά σχεδίασε
στον αργαλειό της ψυχής σου
κι ανίχνευσε με προσοχή
την ποθεινή προσέγγιση στον ήλιο
μην και καεί από το πάθος σου
από τη λάμψη που πυροδοτεί
το φωτισμένο πρόσωπο σου

Την ανάσα μου άκου
την πάντερπνη μελωδία των άστρων
τον ξέφρενο χορό μέσα στα σπλάγχνα μου
την υγρασία των ματιών μου


Τάκης Τσαντήλας 

"Αξίωμα" του Τάκη Τσαντήλα. Ανάλυση από την Βάσω Καραγιάννη

Πιότερο
κι από την ίδια τη ζωή ακόμα
έχει αξία
ο τρόπος που την ανασαίνουμε.
Το μικρό αυτό και λιτό αξίωμα αποτυπώνει στίχους που είναι πολύ βαθιοί και φιλοσοφικοί, και αγγίζουν την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης και της σχέσης μας με τη ζωή.  
Η επιλογή της λέξης "ανασαίνουμε" είναι μια πρόσκληση προς τον αναγνώστη να ζήσει τη ζωή του με πλήρη επίγνωση και παρουσία.
Η λέξη "πιότερο" υποδηλώνει κάτι που έχει μεγαλύτερη σημασία ή αξία από κάτι άλλο. Εδώ, ο ποιητής υποστηρίζει ότι υπάρχει κάτι που ξεπερνά σε αξία ακόμα και την ίδια τη ζωή.
Ο "τρόπος που την ανασαίνουμε" αναφέρεται στον τρόπο που βιώνουμε, αντιλαμβανόμαστε και ζούμε τη ζωή μας. Δεν είναι μόνο η ύπαρξη μας που έχει σημασία, αλλά ο τρόπος που την εκδηλώνουμε και την αντιμετωπίζουμε.
Η αναπνοή είναι βασική λειτουργία της ζωής, αλλά εδώ χρησιμοποιείται μεταφορικά για να δηλώσει τον τρόπο που "περνάμε" και "ζούμε".  
Το συγκεκριμένο αξίωμα έχει έντονη ποιητική δύναμη. Είναι λιτό, χωρίς περιττά τεχνάσματα. Χρησιμοποιεί μια ισχυρή μεταφορά την αναπνοή. Έχει ρυθμικότητα
Δεν έχει σημασία μόνο να ζούμε, αλλά πώς ζούμε. Η αναπνοή είναι σύμβολο της βαθιάς επίγνωσης και της αυθεντικής βίωσης της ζωής. Το ποίημα μας καλεί να ζούμε συνειδητά, να δίνουμε αξία σε κάθε στιγμή.
Ο Τάκης Τσαντήλας, μέσα από μόλις τέσσερις στίχους , μας προσφέρει έναν στοχασμό πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη. Να μην αρκούμαστε στην επιβίωση, αλλά να ζούμε με ουσία, πάθος και επίγνωση.
Η ζωή δεν είναι απλώς μια βιολογική διαδικασία, αλλά μια εμπειρία που αποκτά νόημα μέσα από τη συνείδηση, τη στάση και την ευαισθησία μας.
Ο ποιητής μας προκαλεί να σκεφτούμε πώς ζούμε και να αναγνωρίσουμε ότι ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε τη ζωή μπορεί να έχει ακόμα μεγαλύτερη αξία από την ίδια την ύπαρξή μας.
Μας προτρέπει ακόμα στην αυτογνωσία, για να ζήσουμε με περισσότερη συνείδηση και να δώσουμε βάθος και νόημα στην καθημερινότητά μας.  

Βάσω Καραγιάννη - Φιλόλογος 
13 Φεβρουαρίου 2025

Η ανάσα του παρόντος

Η νιότη μετακόμισε αμετάκλητα 
στη μνήμη πια
αφήνοντας πίσω σαν ανάμνηση
μία βαθιά ρωγμή
κι έναν κόκκινο μαρκαδόρο. 
Κι είναι στιγμές
που την αναζητώ στον άνεμο
και σε νοσταλγικά ποιήματα
καθώς η νύχτα μυστικά
με κατακερματίζει.  


Τάκης Τσαντήλας 

Δίχως σημάνσεις

Μνήμη ανεξίτηλη
Βλέμματα έμφλογα με την καθαρότητα της αυγής 
Εξερευνούν τ’ αδοκίμαστο
Δίχως πυξίδα
Δίχως σημάνσεις
Σε μονοπάτι τραχύ και δυσπρόσιτο.

                                    Ο έρωτας φταίει.
Αυτός προέτρεψε τα πάθη να θροΐζουν.


Τάκης Τσαντήλας   

Στον καμβά της νοσταλγίας

Με καρτερούσες καιρό
με τα πανιά σου μεσίστια
και τις άγκυρες χαμένες
ν’ αρμενίζεις στα κύματα
ζωγραφίζοντας όνειρα
και φιλιά πετρωμένα
στον καμβά της νοσταλγίας. 

Με τριγύριζες αθέατη
σαν σκιά μες στη νύχτα
καράβι δίχως προορισμό
να διασχίζεις ποιήματα
καλυμμένα με σκόνη
να σκαρώνεις παιχνίδια του νου
με τον φόβο και τ’ άγνωστο
και να ντύνεσαι έρωτας
και ανάλγητος θάνατος
καρτερώντας το φως
απ’ τα βάθη υγρών
και αφεύγατων πόθων.


Τάκης Τσαντήλας 

Η βίβλος των αστεριών

Ο ουρανός (μας) 
μία βίβλος 
με αείφωτα ποιήματα 
που χαράσσονται 
τις νύχτες 
από τ' άστρα   

Τάκης Τσαντήλας 

Φορές

Είναι φορές 
που ένας λόγος 
ένα χάδι 
ένα δάκρυ 
είναι αρκετό 
να ποτίσει 
τις φλέβες μας 
βαθιά 
βαθύτατα 
ως τα πιο τρυφερά της 
ανθάκια 


Τάκης Τσαντήλας 

Άλσος

Γράφω
για όλα αυτά
που μου μιλούν
και παρεισφρέουν μέσα μου
καλώντας με
να τ' ανιχνεύσω.
Για τις χαρές και τις οδύνες
που γυμνώνανε τα όνειρα
και τα παρέδιδαν στο πρώτο φως
να τα εγγράψει μυστικά
στη μνήμη.
Για το λεπτό ανθάκι 
που μας έθαλψε 
εκεί
στο άλσος των παθών
που ανταμώναμε
κι αποκαθαίραμε τον χρόνο.


Τάκης Τσαντήλας 

Άγονη γραφή

Είναι αβάστακτο να ζεις μαζί
με κάποια όνειρα
που αρνούνται επίμονα
στο φως να εκτεθούν.
Οδυνηρό πολύ να προσπαθείς
να πορευτείς με κάποια ποιήματα
που ασκούνται επίπονα
στη σιωπή. 
 
                Σιωπηλό δονείται μαζί μας
   το δάκρυ που φέγγει στην άβυσσο
              το χάδι που θάλλει στο φως.


Τάκης Τσαντήλας 

Σχεδία διαφυγής

Τα ωραία ταξίδια είναι πάντοτε σύντομα
και όλη μας η ζωή δεν είναι τίποτα άλλο
παρά μια θαμπή νοσταλγία
λίγες λιακάδες, πολλές συννεφιές
κι ατέλειωτα όνειρα σ’ ακάθιστες νύχτες
για κάτι ασαφές κι ακαθόριστο
που δεν υπήρχε
κι όμως το βλέπαμε. 

Κι έρχεται η στιγμή που πρέπει να φύγεις
κι όλο διστάζεις, όλο το αναβάλεις
γιατί αδυνατείς να νοήσεις
από πού ήρθες
πως έφτασε ως εδώ
και γιατί οι δρόμοι παραμένουν κλειστοί
κι απροσπέλαστοι. 

Κι αυτή η μουσική, κάποιες φορές, τόσο έντονη
τόσο διαπεραστική
διασχίζει αιώνες αιώνων
κι αίφνης ξεσπάει πότε σαν θύμηση
πότε σαν θύελλα 
πότε σαν ευωδιά που ενδυθήκαμε 
καθώς διασχίζαμε ξάγρυπνοι
τις νησίδες των άστρων.

Και κάπως έτσι, ξεχασμένοι κι αθώρητοι, 
κοινωνώντας, στον άνεμο, τις λιτές ιστορίες μας
ξεμακραίνουμε 
ξεμακραίνουμε 
ξεμακραίνουμε στις σιωπές.


Τάκης Τσαντήλας

Ερωτικό φεγγάρι

Απόψε το φεγγάρι πρόβαλλε πιο όμορφο
πιο φωτεινό
πιο ποθητό∙
απέναντί μου στάθηκε
και μ’ έλουζε
συνομιλώντας με τις πλάνες μου
τις πετρωμένες προσμονές μου.
Χάθηκε το φεγγάρι μεσ’ στα σύννεφα
έσμιξε με τον άνεμο
στην άγια μέσα αισθαντική βραδιά
όπως τα άνθη με την άνοιξη
κι η νοσταλγία με το τώρα.


Τάκης Τσανήλας 

Αγκαλιά μ' ένα σύννεφο

Δε μ’ αντιλήφθηκες
κοιμόσουν τη νύχτα
αγκαλιά μ’ ένα σύννεφο
πλάι σου ήρθα
η σιωπή μου άγγιζε αλαφρά
τα μαλλιά σου
η ανάσα μου σκέπαζε
το απέκδυτο σώμα σου 

Πάνε αιώνες τώρα
που δεν κάνω τίποτα άλλο
παρά μόνο
μαζεύω άνθη δυσεύρετα
και κρυφά στα προσφέρω 


Τάκης Τσαντήλας

Απρίλης

Η πρόσβαση μας στο ανερμήνευτο.
Αυτό ίσως είναι ποίηση.
Το ηδύ μυστικό μας απάγκιο
που κοινωνούμε τα πάθη
τα λάθη
τα άλγη μας.

Κι ο Απρίλης ν’ ανθίζει!


Τάκης Τσαντήλας

Η δίωξη του φεγγαριού

Αγκάλιασμα σε στάχτη πάνω και κενό
μ' αισθαντικό στροβίλισμα
και τους καιρούς ανάλγητους
να ασελγούν σε άνθη και ποιήματα 

Πώς να σταθείς ατάραχος
μπροστά στη δίωξη του φεγγαριού;
Το δάκρυ πως να κρύψεις
σαν η παλίρροια αποκαλύπτει
το νεφέλωμα του νου; 

Η κάθε μέρα είναι κραυγή
παγιδευμένη ελευθερία
οσμή αφόρητη τροπαιοφόρων τίποτα
που διαλαλούν ζωή απύρετη
μ' ιλουστρασιόν ευαισθησία 

Κι ο έρωτας; Κατηγορούμενος κι αυτός
ένοχος της εσχάτης των ποινών
διαφθορέας σκοτεινός και παραβάτης 

Πάψε Αφροδίτη ν' αγρυπνάς
μες στην ομίχλη πάψε να προσπαθείς
τον άνεμο ν’ αποπλανήσεις∙
φυλάξου κι όπου να 'ναι θα φανούν
- ξανά - οι κήνσορες
με προτροπές κι αφορισμούς
να εξορκίσουν την απόκοσμη
ερωτική σου ευμορφία.


Τάκης Τσαντήλας 

Στο απείθαρχο άπειρο

Θα μ’ ανταμώσεις πάλι στο διηνεκές του χρόνου∙
στο απείθαρχο άπειρο
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις
απ’ το διπλωμένο στομάχι μου
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου
τη μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ∙
..μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις∙
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες∙
θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.


Τάκης Τσαντήλας

Αναλαμπές

Κι από το σάλπισμα αυτό πάλι παρούσα δήλωσες
να με κοιτάζεις ζωηρά με τ’ άστρα μάτια σου
και να σκαρώνεις στίχους στο κορμί μου
 
Βαρύ φορτίο η μοναξιά μαζί σου
να ανεβαίνει ασθμαίνοντας στα σύννεφα
και να κυλά σαν αδυσώπητη βροχή
στο περιβόλι που αφήσαμε λειψά τα όνειρα
σαν σκιάχτρα ν’ απωθούν επιθυμίες 

Χάσκει ανοιχτή μέσα μας η κερκόπορτα
μας ξεναγεί στο ίδιο μέρος
που αιώνες πριν ιχνογραφούσαμε στιλπνά φιλιά
κι απολαμβάναμε ασύστολα το γοερό τους κλάμα 

Αχνό το φως που καίει ακόμα στον ορίζοντα
ό,τι απέμεινε από τις πυρκαγιές
που βάζαμε τις νύχτες στις αισθήσεις μας
κι αφουγκραζόμασταν τ’ απόκρυφα σκιρτήματα της θύελλας
καθώς αναδιφούσε το φεγγάρι


Τάκης Τσαντήλας

Εαρινός ασπασμός

Με το μίτο των άστρων προχωρώ στους αιώνες
στο λαβύρινθο μέσα του λόγου
στο ακατάληπτο μονοπάτι της άνοιξης
όπου αγαλλιάζει η άβυσσος
τα άνθη ευωδιάζουν γύρω απ’ τις εκκλησιές
και κοινωνούν τα πάθη
σμίγουν με έρωτες τα θολά και κρυμμένα ερέβη
καθώς το φως χαράσσει το άπειρο
σαν φεγγάρι σεπτό
που θωπεύει τα σύννεφα 

Σαν κερί της ανάστασης
που εξαγνίζει σιωπές
σε συνάξεις σαλών και πληβείων ονείρων


Τάκης Τσαντήλας 

Άλυτο αίνιγμα

Διαυγές το φιλί σου 
Κυματισμός του πελάγους στα χείλη μου 
Σε αναπνέω

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε
Που το φεγγαρένιο σου βλέμμα αντίκρισα
Αιώνες
Και ο χρόνος ανέγγιχτος έμεινε πάνω σου
Άλυτο αίνιγμα βαθιά στην ψυχή μου

Πού τριγυρνάς; Μ’ ένα ανθάκι στο στήθος
Και τον άνεμο να μαίνεται μέσα σου
Μορφή βιβλική μες στη μέση της θάλασσας
Θεά των θεών και των μύθων

Μεθάει το φως απ’ το πάθος σου
Κι υγρό κατακλύζει το σύμπαν
 
Νιώσε αγαπημένο μου αίνιγμα το σεπτό μυστικό μου
Το βαθύ δαντελένιο μου άγγιγμα
Τον διάφανο ψίθυρο σιγαλά στο αυτί σου
Σε αναπνέω


Τάκης Τσαντήλας

Των ηλιοκαμένων ονείρων

Στους ατραπούς της ανερμήνευτης ομορφιάς περιδιαβαίναμε
- έτσι νομίζαμε -
Καλοκαίρι των αισθήσεων και των παραισθήσεων
στηριγμένοι στο άπειρο
των άπλετων επιθυμιών και των ηλιοκαμένων ονείρων    
κι αποκρύβοντας δίχως μιλιά σε απόκοσμους βράχους
την παλλόμενη πλάνη και γύμνια μας
  
             Θυμάμαι / θυμάμαι καλά
      προχώρησα / μα δεν ξέχασα  


Τάκης Τσαντήλας

Λογοτεχνικό δελτίο (29) - Δύσκολα βήματα

 Κυκλοφόρησε το "Λογοτεχνικό δελτίο", τρίμηνη έκδοση Λόγου, τεύχος 29, Μάρτιος 2024 του "Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης". Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία του ποιήματός μου "Δύσκολα βήματα".

Στο αχανές του ορίζοντα

Αφήνεις το βλέμμα σου
ν’ ανεβεί σε μια σκάλα αθέατη
μια σκάλα καμωμένη
από σήμαντρα σεπτών άστρων
και μυστικών θαυμάτων του καιρού
να πλανηθεί στο αχανές του ορίζοντα
ν’ αλαργέψει την ατέρμονη θάλασσα
και θυμάσαι.
Θυμάσαι πόσο σου άρεσε
να ξεστρατίζεις τις νύχτες στο άγνωστο
αγκαλιά με τον άνεμο
να τον κοιτάζεις βαθιά μες στα μάτια
να προσπαθείς ν’ ανιχνεύσεις
τις κρυφές του συσπάσεις
τις μύχιες του σκέψεις
την ώρα που αυτός
στροβίλιζε ψηλά τους σφυγμούς του
και θρόιζε φύλλα και όνειρα. 

                                   Έχεις μια οικειότητα με τα όνειρα
                                                            - πάντα την είχες -
         θαρρώ πως γνωρίζεις καλά τα μικρά μυστικά τους
                                                     τα ευκταία σκιρτήματα
                                                          τους παλμούς τους
εκείνα τ’ ανάλαφρα αγγίγματα που διαχέονται μέσα σου                                              
                                              και χαράσσουν το νου σου.


Τάκης Τσαντήλας 

Καιρός απουσίας

Βαθιά πολύ στα ενδότερα της σάρκας μας
οι μουσικές των ποιημάτων που νιώσαμε
είπαμε
γράψαμε
απαγγείλαμε
καθαγιάζουν τον χρόνο
ως άστρα που φέγγουν
σε καιρούς νεφελώδεις. 

          Δεν έχω πια τι να (σου) πω∙
       αυτοεξόριστος στη σκήτη μου
πενθώ για τ’ άστρα που χαθήκαν. 


Τάκης Τσαντήλας

 

Ενθάρρυνση

Άχρονες οι στιγμές
δεν μετριούνται σε έκταση
αλλά σε ένταση
καθώς δρασκελούν στο παρόν
εκεί που ελάχιστα βλέπεις
και που μονάχα αισθάνεσαι
το άγγιγμα του φεγγαριού στα μαλλιά σου
και θυμάσαι
θυμάσαι
θυμάσαι
του ποθητούς, του Απρίλη, ανθούς
να ευωδιάζουν
και τις πευκοβελόνες να σμίγουν με κύματα
καθώς το εαρινό αεράκι θροΐζει
και σου τονίζει επίμονα·
σαν τη ματιά που σκαλώνει στο πάθος να καις
σαν μοναξιά που θυμάται να κλαις
σαν αγκαλιά να παρίστασαι. 


Τάκης Τσαντήλας 

Ψίθυροι του γιαλού

Κανένα βήμα δεν είναι τόσο ασαφές
όσο αυτό που προσπαθεί
να διανύσει την απόσταση
ανάμεσα μας
καθώς τη μια στιγμή θαρρούμε
πως ταξιδεύουμε πλάι
και την αμέσως επόμενη κατανοούμε
πως μας χωρίζει άβυσσος. 

                       Η διαδρομή μας.
             Ένα θαύμα ρακένδυτο
                    που μονάζει σαλό
                       στην ανυπαρξία.


Τάκης Τσαντήλας 

Αέναος κύκλος

Το όλον και το τίποτα της νοσταλγίας, της φαντασίας
της προσμονής και της θύμησης
δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας αέναος κύκλος
μιας συνεπούς ασυνέπειας.
Των μύθων, των οίστρων και των έγκαυλων αγγιγμάτων.


Τάκης Τσαντήλας

Τα αινίγματα της νύχτας

 Με κάμπτει η μελαγχολία. Ιδίως όταν την απαντώ βαθιά μες στο βλέμμα αποκλεισμένων ανθρώπων. Και είναι τότε που φεύγω μακριά κι από μένα. Βγαίνω συχνά τα χαράματα σε άγνωστα μυστικά ακρογιάλια αναπολώντας τις διάφανες θάλασσες που ονειρευτήκαμε και δεν θα ταξιδέψουμε ποτέ.
 Αδυνατώ να καταλάβω αγαπημένη μου πως γίνεται να χάνονται οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα όνειρα. Μες από τα ποιήματα σε συναντώ. Πάντα σε συναντούσα. Ανιχνεύοντας με προσήλωση τα αινίγματα της νύχτας και διασχίζοντας τις εποχές των μεγάλων προσδοκιών και των εμφαντικών ματαιώσεων.


Τάκης Τσαντήλας

Γόνιμη σύσπαση

Κι όταν το χώμα νοτίσει καλά
κι όταν ο αέρας κοπάσει τριγύρω
φύτεψε μια κατακόκκινη άνοιξη
εκεί στο διάσελο των βουνών
όπου η θελκτική αύρα
των "Δεν Υπάρχουν"
ρέει ακατάπαυστα ποίηση
ως αυγινή αναρρίχηση
στεναγμών και δακρύων
κι ως γόνιμη σύσπαση
μήτρας που τίκτει.


Μαρία Αργυρακοπούλου

"Αποτυπώματα στο πουθενά"

Παράκαμψη λήθης

Θα ‘ρθει καιρός
που τα σβησμένα μας πρόσωπα
θα παρακάμψουν τη λήθη
σμίγοντας στον ορίζοντα
με εξόριστες λέξεις.
Θ’ ανθίσουν τότε τα βλέμματα
ως άστρα
σε νύχτες
που ρέουν
με "εμείς".


Τάκης Τσαντήλας  

Αχάραγα

Ο έρωτας έχει βαθύ σκοτάδι
και κανείς δεν θέλει
ή κάνει πως δεν θέλει να το δει
η μεθυσμένη ατραπός ξανοίγεται
ως μελωδία των αισθήσεων
στις υγρές μας παλάμες
ανάμεσα στην ανάμνηση
και στην επιθυμία
άνθος στιλπνό
στον βράχο πάνω
που απαγγέλαμε ποιήματα
Απρίλη μήνα
αχάραγα
στις έξη ή ώρα
το πρωί


Τάκης Τσαντήλας 

Αιτίες επιστροφής

Λιτή η μνήμη∙
μας μεταφέρει πάντα επίμονα εκεί
στις ανερεύνητες χαρές
όπου δεν φύγαμε ποτέ.
Λιτή η αγάπη∙
και ας βαραίνει τη θωριά ο χρόνος
θα μας προσδίδει πάντα με αιτίες
να επιστρέφουμε.


Τάκης Τσαντήλας 

"Ενθύμια Κίρκης"

Αμυδρό χαμόγελο

Αυτό το αμυδρό χαμόγελο
έρχεται μεσ’ απ’ την απερίγραπτη σιωπή∙
βαθιά ανάσα είναι
μιας προδομένης άνοιξης
που όλο φτάνει κι όλο χάνεται∙
αέρας που βοά πριν την ανάφλεξη
εξεγερμένης πυρκαγιάς που θ’ απλωθεί
και θ’ αφανίσει το σκοτάδι.

Κάθε σιωπή και μια βαθιά συντριβή
μία ψευδής προσδοκία
που πετρώνει τα όνειρα.


Τάκης Τσαντήλας