Όταν
μελετώ την ποίηση κάποιου νέου ποιητή, μου δημιουργούνται προβληματισμοί, που
προσπαθώ να τους εξηγήσω. Κι αυτό όχι με την επιφοίτηση του αγίου πνεύματος,
που λέγει και ο "αείμνηστος" μακαρίτης Ροΐδης, αλλά με την σοβαρότητα
κι ευθύνη που επιβάλλεται. Γιατί, οι νέοι ποιητές, έχουν να μας διδάξουν για την καινούργια ποιητική τους γραφή, για τα σύμβολα που χρησιμοποιούν στη δομή του έργου τους, για τη λεξιθηρία τους, για το χώρο που ακούγεται ο ποιητικός βηματισμός, χωρίς να σκοντάφτει στην πλούσια κι άφθονη επίπλωση του χώρου αυτού.
Κάθε καιρός ορίζει μ’ ένα δικό του τρόπο την ποίηση. Όμως καμιά ποίηση, δεν στάθηκε στα πόδια της, που δεν είχε κέντρο της το συγκεκριμένο ανθρώπινο βίωμα.
Ο Ρίλκε, γράφει πως: "Οι στίχοι δεν είναι όπως πιστεύουν μερικοί αισθήματα αλλά πείρες. Για να γράψει κανείς ένα στίχο, πρέπει να έχει δει πολλές πολιτείες, ανθρώπους, πράγματα, πρέπει να γνωρίζει τα ζώα, πρέπει να γνωρίζει πως πετούν τα πουλιά και να ξέρει την κίνηση που κάνουν τα μικρά λουλούδια, όταν ανοίγουν το πρωί". Και συνεχίζει ακόμα, τα πόσα πρέπει να ξέρει πρώτα ο ποιητής κι ύστερα να χαράζει κάποιον στίχο, που μας πιάνει δέος και δισταγμός, αν θα πρέπει να επιχειρήσει κανένα τόσο φοβερό άθλημα, στον αιώνα.
Κάνουμε αυτές τις σκέψεις, καθώς μελετώ την δεύτερη ποιητική συλλογή του κ. Τάκη Τσαντήλα με τον τίτλο "Ενδελεχή κι απόκρυφα ατοπήματα".
Και σε τούτη την εργασία του ο κ. Τσαντήλας δεν παγιδεύτηκε από κάποια άγονη στράτευση, μα κοιτάζει τη ζωή, στον ατομικό και πλατύτερο χώρο με φιλοσοφική ματιά και στέρεο λόγο, αν και κάποιες ατομικές του ανησυχίες προβάλλονται με συνειδησιακή και συναισθηματική φόρτιση. Ο συμβολισμός, τον συγκινεί και η κριτική προς κάθε κατεστημένο. Νοσταλγεί και υμνεί τον έρωτα και τη ζωή με κάποιο, πάντα, μακρινό θύσανο απαισιοδοξίας που σκιάζει την ποίηση του. Μια ποίηση ενδοσκοπική, ειλικρινή και γνήσια.
Λυρικό είναι το τοπίο στα "Ενδελεχή κι απόκρυφα ατοπήματα". Λόγος μεστός, φροντισμένες λέξεις, καλό περπάτημα του ελεύθερου στίχου, συντομία στην ποιητική του ενότητα, ζεστασιά στα αισθήματα κι ευγένεια στις μικρές του διαμαρτυρίες.
Δεν είναι μικρό το άθλημα της τέχνης, είτε ποίηση είναι, είτε ζωγραφική, είτε μουσική, που παρουσιάζεται απ’ τη σκηνή της κοινής γνώμης.
Ο κ. Τσαντήλας γνωρίζει πως σκοπός της ποίησης δεν είναι να λιμνάζει μέσα στα έλη της συνήθειας, αλλά να βάζει τη σφραγίδα της, σ’ αυτό που έρχεται, που αναδύεται και που ανανεώνει τη ζωή.
Η νέα εργασία του Τάκη Τσαντήλα φανερώνει πως ο ποιητής βρίσκει το δρόμο του.
Ας αφουγκραστούμε τους χτύπους της καρδιάς του, στον ανηφορικό του δρόμο.
Ο χρόνος που είναι ο αδυσώπητος κριτής ας συμπαρασταθεί στην προσπάθεια του…
Βασίλης Αποστολόπουλος – Εκπαιδευτικός & συγγραφέας.
