Άνθη και άκανθοι

Η ανισορροπία που νιώθουμε πολλές φορές να μας απογειώνει ή να μας καταβυθίζει είναι η συνισταμένη όλων των "πρέπει" και των "θέλω" που μας διχάζουν, μας δικάζουν, μας φορτίζουν, μας εγκαλούν. Η θύμηση που συναντά την αίσθηση, την παραίσθηση, την ανάγκη, την επιθυμία για ζωή.
Ας μη νιώθουμε άβολα με τις όποιες αρρυθμίες και ανισορροπίες μας αλλά ας πορευτούμε μαζί τους κοιτάζοντας βαθιά μέσα μας ώστε να αντικρύσουμε τον εαυτό μας, να συνομιλήσουμε μαζί του, να τον γνωρίσουμε, να τον αγαπήσουμε, να τον αποδεχτούμε.
Γνωρίζοντας καλύτερα εμάς μπορούμε να γνωρίσουμε καλύτερα τους άλλους και να κατανοήσουμε τις δικές τους αρρυθμίες και ανισορροπίες.
Δύσκολη σαφώς η περπατησιά της ζωής και γοητευτική συνάμα. Με ελάχιστα άνθη και πολλούς άκανθους. Χρέος μας να αναδείξουμε τα άνθη προσπερνώντας τους άκανθους. Κρατώντας την ψυχή μας καθαρή και ταξιδεύοντας στους αιώνες με φόντο το λόγο, τον ήχο, το φως..

Τάκης Τσαντήλας - "Αφορισμοί"

Πρόσκληση

Η πένα πάλι, κλαίει ξεσπάει, και νοσταλγεί

φλόγες πετάει, σαν κύμα σκάει κι αιμορραγεί

σκιές κυκλώνουν, το νου θολώνουν κι αυτομολούν

σ' ένα άδειο στρώμα, φιλιά στο στόμα σε ξεδιψούν

Μέσα στη μπόρα πορεύσου τώρα και θα με βρεις

τα μάτια κλείσε τους κάβους λύσε για να με δεις

έλα και μείνε, σύννεφο γίνε, μιαν αγκαλιά

ανάσα δώσ' μου, γίνε το φως μου, γλυκά φιλιά

Θάλασσες πέρνα κι εκεί στο τέρμα θα 'μαι σφυγμός

το χέρι δώσε, τον πόθο νιώσε, γλυκός σπασμός

θολά φεγγάρια και κρύα βράδια μες στη βροχή

αχνός ο ήχος, σαλεύει ο χτύπος χωρίς πνοή

Πόνος οδύνης το χθες αφήνεις και προχωράς

βάζεις τα άσπρα, κοιτάς τα άστρα, μ' αποζητάς

μ' ένα σου βλέμμα και λάγνο νεύμα με προ(σ)καλείς

να σε γητέψω και να σε κλέψω μην αρνηθείς

Τάκης Τσαντήλας - Έμμετρες αποδράσεις

Να μεθύσω

Να ταξιδεύσω θέλω
στο γυμνό κορμί σου
με την καυτή σου ανάσα
να πυρακτωθώ
και να μεθύσω


Τάκης Τσαντήλας

Ρωγμή

Θέλω να αισθανθώ στο σώμα μου τα χνάρια σου
να αφαιρέσεις τη ρωγμή απ' την πληγή μου
ν' ακολουθήσω τα απόκρυφα σημάδια σου
που κυνηγούν και σημαδεύουν τη ζωή μου

Να ανιχνεύσω την αλμύρα μες στο αίμα σου
της θάλασσας την άχνη πάνω στο κορμί σου
να αρμενίσω πέλαγος βαθύ στο βλέμμα σου
σαν φλοίσβο απαλό να νιώσω το φιλί σου

Να αγναντέψω τη μορφή σου μες στα κύματα
στον άνεμο να πλανηθώ, να σεργιανίσω
να νοσταλγήσω τα καυτά μας ατοπήματα
τα μεθυσμένα τα φιλιά μας να ποθήσω

Να μου μιλάς για ανεμώνες και για έρωτες
για τη νεράιδα που ξελόγιαζε τους μύθους
μιαν αγκαλιά μαζί σε νύχτες αξημέρωτες

να ζωγραφίζουμε τα όνειρα με στίχους


Τάκης Τσαντήλας - Έμμετρες αποδράσεις