Στο απείθαρχο άπειρο

Θα μ’ ανταμώσεις πάλι στο διηνεκές του χρόνου∙
στο απείθαρχο άπειρο
με μια θολή ματιά να σε θωρεί ατάραχα
την περιφερόμενη πίκρα μου
να αναδύεται από καπνούς κι αναθυμιάσεις
απ’ το διπλωμένο στομάχι μου
το ερμητικά κλεισμένο στόμα μου
τη μοναξιά που δεν με λησμονεί ποτέ
κι ας την προδίδω ενίοτε
που τη σκορπίζω θρύψαλα στον άνεμο
που την πυροδοτώ δίχως να καίγεται
που με περιγελά και μ’ αγκαλιάζει.
Βάζω στους στίχους μου φωτιά να ζεσταθώ∙
..μαζί τους καίγομαι.
Στις στάχτες θα με βρεις∙
στις αναζωπυρώσεις απ’ τις τελευταίες σπίθες∙
θα πονέσεις πολύ και θα καείς
..μα θα με βρεις.


Τάκης Τσαντήλας

Αναλαμπές

Κι από το σάλπισμα αυτό πάλι παρούσα δήλωσες
να με κοιτάζεις ζωηρά με τ’ άστρα μάτια σου
και να σκαρώνεις στίχους στο κορμί μου
 
Βαρύ φορτίο η μοναξιά μαζί σου
να ανεβαίνει ασθμαίνοντας στα σύννεφα
και να κυλά σαν αδυσώπητη βροχή
στο περιβόλι που αφήσαμε λειψά τα όνειρα
σαν σκιάχτρα ν’ απωθούν επιθυμίες 

Χάσκει ανοιχτή μέσα μας η κερκόπορτα
μας ξεναγεί στο ίδιο μέρος
που αιώνες πριν ιχνογραφούσαμε στιλπνά φιλιά
κι απολαμβάναμε ασύστολα το γοερό τους κλάμα 

Αχνό το φως που καίει ακόμα στον ορίζοντα
ό,τι απέμεινε από τις πυρκαγιές
που βάζαμε τις νύχτες στις αισθήσεις μας
κι αφουγκραζόμασταν τ’ απόκρυφα σκιρτήματα της θύελλας
καθώς αναδιφούσε το φεγγάρι


Τάκης Τσαντήλας

Εαρινός ασπασμός

Με το μίτο των άστρων προχωρώ στους αιώνες
στο λαβύρινθο μέσα του λόγου
στο ακατάληπτο μονοπάτι της άνοιξης
όπου αγαλλιάζει η άβυσσος
τα άνθη ευωδιάζουν γύρω απ’ τις εκκλησιές
και κοινωνούν τα πάθη
σμίγουν με έρωτες τα θολά και κρυμμένα ερέβη
καθώς το φως χαράσσει το άπειρο
σαν φεγγάρι σεπτό
που θωπεύει τα σύννεφα 

Σαν κερί της ανάστασης
που εξαγνίζει σιωπές
σε συνάξεις σαλών και πληβείων ονείρων


Τάκης Τσαντήλας 

Άλυτο αίνιγμα

Διαυγές το φιλί σου 
Κυματισμός του πελάγους στα χείλη μου 
Σε αναπνέω

Πέρασαν χρόνια πολλά από τότε
Που το φεγγαρένιο σου βλέμμα αντίκρισα
Αιώνες
Και ο χρόνος ανέγγιχτος έμεινε πάνω σου
Άλυτο αίνιγμα βαθιά στην ψυχή μου

Πού τριγυρνάς; Μ’ ένα ανθάκι στο στήθος
Και τον άνεμο να μαίνεται μέσα σου
Μορφή βιβλική μες στη μέση της θάλασσας
Θεά των θεών και των μύθων

Μεθάει το φως απ’ το πάθος σου
Κι υγρό κατακλύζει το σύμπαν
 
Νιώσε αγαπημένο μου αίνιγμα το σεπτό μυστικό μου
Το βαθύ δαντελένιο μου άγγιγμα
Τον διάφανο ψίθυρο σιγαλά στο αυτί σου
Σε αναπνέω


Τάκης Τσαντήλας

Των ηλιοκαμένων ονείρων

Στους ατραπούς της ανερμήνευτης ομορφιάς περιδιαβαίναμε
- έτσι νομίζαμε -
Καλοκαίρι των αισθήσεων και των παραισθήσεων
στηριγμένοι στο άπειρο
των άπλετων επιθυμιών και των ηλιοκαμένων ονείρων    
κι αποκρύβοντας δίχως μιλιά σε απόκοσμους βράχους
την παλλόμενη πλάνη και γύμνια μας
  
             Θυμάμαι / θυμάμαι καλά
      προχώρησα / μα δεν ξέχασα  


Τάκης Τσαντήλας

Λογοτεχνικό δελτίο (29) - Δύσκολα βήματα

 Κυκλοφόρησε το "Λογοτεχνικό δελτίο", τρίμηνη έκδοση Λόγου, τεύχος 29, Μάρτιος 2024 του "Φιλολογικού Ομίλου Θεσσαλονίκης". Ευχαριστώ θερμά για την φιλοξενία του ποιήματός μου "Δύσκολα βήματα".