Ο
άνθρωπος - αν θέλει να λέγεται έτσι - οφείλει, όσο μπορεί, να είναι συνεπής με
όσα εκφράζει μέσα απ' το λόγο του. Οι πράξεις είναι εκείνες που δίνουν χρώμα,
τόνο, μουσικότητα στην καθημερινή μας ζωή. Η συμφιλίωση με μας τους ίδιους πρωτίστως και η προσέγγιση στο βαθύτερο εσωτερικό μας φως της καλοσύνης, της αγάπης, της καταλλαγής είναι που δύναται να μας κάνει ανοιχτούς και γαλήνιους έτσι ώστε να μπορούμε να μεταλαμπαδεύουμε τις αξίες αυτές και στους άλλους.
Όταν γευόμαστε καθημερινά τον πόνο της απώλειας αγαπημένων προσώπων, τότε ίσως συνειδητοποιούμε - έστω και πρόσκαιρα - πως δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά μικρά σύννεφα, που ανά πάσα στιγμή μπορούμε να φύγουμε, να χαθούμε. Και τι μένει εν τέλει; Ο υπερτιμημένος όσο και ανόητος πολλές φορές, μικρόκοσμός μας με τις κακεντρέχειες, τις υποκρισίες, τα εγωιστικά κανακέματα, τα κυκλοθυμικά χαϊδέματα στον καθρέφτη μας και μια αγοραία συμπεριφορά, ένα σούρτα φέρτα, "τι είπε ο ένας", "τι έκανε η άλλη", με το φτυάρι να δουλεύει βαθιά κι ακατάπαυτα.
Όσο αντιλαμβανόμαστε πόσο ελάχιστοι είμαστε, τόσο απέχουμε απ' αυτά. Αν μπορούμε να βοηθήσουμε - όπου, όποτε, όποιον/α - ας το κάνουμε με όλη τη δύναμη της ψυχής μας κι ας το χαιρόμαστε ως να συμβαίνει σε μας. Αν δεν μπορούμε ας σιωπούμε.
Οι στιγμές μας είναι πολύτιμες, μοναδικές, ανεπανάληπτες. Ας τις μοιραζόμαστε και ας αντιμετωπίζουμε χαρές και λύπες όπως αρμόζει στη μια ή στην άλλη περίπτωση και πάντα με αξιοπρέπεια..
Τάκης Τσαντήλας
