Ανάγνωση

Οι λέξεις μας γέννηση, οι λέξεις μας έρωτας οι λέξεις μας θάνατος. Με το δικό τους φορτίο, το δικό τους χρώμα, το δικό τους ερέθισμα, όπου ανάλογα με το πώς τις αγγίζουμε μπορούν να μας απογειώσουν ή να μας καταβυθίσουν.
Άλλοτε νωρίς άλλοτε αργά οι λέξεις φτάνουν πάντοτε στο ερημοκλήσι της ψυχής μέσα από ένα πλήθος αιτιών, αφορμών, αναγκών και προ(σ)κλήσεων. Ο τρόπος δε που οφείλουμε να τις προβάλουμε δεν μπορεί να είναι άλλος παρά ωσάν να γνωρίζουμε βαθιά, βαθύτατα πως δεν μας ανήκουν. Γενναιόδωρα πάντα κι απερίφραστα.
Ως σεπτά κι ανερυθρίαστα ποιήματα.


Τάκης Τσαντήλας

Αιτίες γραφής

Αιώνες είναι που κεντά, η μνήμη μας, την ομορφιά
σαν ποίημα κι άλλο ποίημα που ανθεί
κι εκτρέπει σύννεφα.
Η μουσική της νύχτας καίει.


Τάκης Τσαντήλας

Αγύρτης χρόνος

Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα
ούτε μια στιγμή
από τότε που απεκδύαμε το πάθος μας στα σύννεφα
που ο σφυγμός μας συγχρονίζονταν στη θύελλα
κι ο ουρανός βαρύς
σκοτείνιαζε και βλαστημούσε

Τότε που τα πεδία των μαχών
γέμιζαν από κραυγές κι εξεγερμένα ποιήματα
που αψηφώντας τη φωτιά
πετροβολούσαμε τα πρόσωπα της καταισχύνης
μπλε, πράσινα, ροζ, γκρι
πρόσωπα που άλλαζαν χρώματα
ανάλογα κατά που σέρνονταν
ο θλιβερός εσμός της εξουσίας

Που ανεμίζαμε μαύρες, κόκκινες
κάθε σπουδής παντιέρες
και φώλιαζε στα σπλάγχνα μας ο έρωτας
ο ανατρεπτικός έρωτας
που καθαγίαζε κι αποπλανούσε

Τότε μικρή μου που η αταξία
φούσκωνε στο αίμα μας
και τις αισθήσεις μας πυροδοτούσε
ο φλογερός αέρας της ουτοπίας

Που φτάνοντας αντίπερα
βγάζαμε με απείθεια τη γλώσσα μας
στους άθλιους  ταγούς και μανδαρίνους
και την απολυμαίναμε μετά με ποθητούς σπασμούς
στα ξαναμμένα σώματα μας 

Σαν να μην πέρασε ούτε μια ημέρα
ούτε μια στιγμή
σαν να 'μεινε ο χρόνος καρφωμένος
στην ψαγμένη πλάνη μας
που μας παραμυθιάζει στοργικά
κι αδίστακτα μας γοητεύει


Τάκης Τσαντήλας