Οι μνήμες σκυθρωπές
μπαινοβγαίνουν στις φλέβες
σύννεφα και βροχή και αέρας
στα καταλύματα μιας άφαντης μέρας
με τις ανάσες να πνίγονται
τα όνειρα να σιωπούν
τα μάτια να κλείνουν
απ' την αφόρητη ζάλη
την παραζάλη
την αχρωμία των νοημάτων
την απερισκεψία των θυμών
την νόσο των ιερών μας εδραίων
που αποπνέει ο ρηχός μας ορίζοντας
τα τραγούδια που λένε για έρωτες
δίχως τον έρωτα μέσα τους
που λένε δίχως να λένε
που καίνε δίχως να φλέγονται
κι εσύ να ξανοίγεσαι μόνος
βαρκάδα στην πλάνη με τρύπιες σημαίες
ως φεγγάρι χλωμό
καλεσμένο σε δείπνο
εραστών που κοιμούνται.
ΥΓ: Ο λόγος εδώ
η ομίχλη εδώ
όλα εδώ
μ' έναν θεό, των απόρων, απών
κι ένα σύννεφο άκεφο
να ψάχνει το παντελόνι του στ' άπλυτα.
Τάκης Τσαντήλας
