Με
υγρό το βλέμμα
ενώ
ξεμακραίνεις σε νοσταλγώ
κι
είναι τα λόγια μου καθηλωμένα
στο
γκρίζο της λύπης σου σύννεφο
όμορφη
τόσο και μελαγχολική συνάμα στιγμή
δείλι
όπως ξημέρωμα
το
τραίνο φεύγει
τρέχει
χάνεται
να
ξαναέρθεις γρήγορα
και
στην παλάμη σου να έχεις τον Αύγουστο
μ’
εκείνη τη θάλασσα
με
τη μεγάλη άμπωτη
καθώς
στο ξάστερο φέγγει η θωριά σου
και
το φιλί ανεμίζει
και
σμίγει στα χείλη
με
φλόγα
με
γεύση από gordon’s
και πάγο.
Τάκης Τσαντήλας
Έτσι σε ανιχνεύω Μαρία
σαν κρυφή τ' ουρανού αταξία
σαν βροχή που αλώνει τη σύμπασα μνήμη
σαν σιωπή που ποθεί τον ανήμερο λόγο
σαν ροή της ανάστατης θάλασσας
και βυθίζομαι
βυθίζομαι
βυθίζομαι στα απύθμενα μάτια σου
εκεί που μονάχα
ναυάγια και όνειρα αθροίζονται.
Έτσι σε ανιχνεύω σου λέω
πέμποντας φως
στις αδιάβατες νύχτες σου.
Τάκης Τσαντήλας
Αργά ή
γρήγορα θα έρθεις
μέσ’ από
ανθοφόρες θύμησες
διαπερνώντας
άνεμους
και ποταμούς
κι
αστραποβρόχια
με τη
θωριά σου άθαμπη
σημαδεμένη
απ’ το φως του φεγγαριού
όπως
τότε που τρέχαμε στα σύννεφα
αναζητώντας
όνειρα
για να στεγάσουμε
τα χάδια μας
όπως τότε
που έφυγες
δίχως να
δεις το βλέμμα μου
στο
βλέμμα σου
Αργά ή
γρήγορα θα έρθεις
μέσ’ απ’ τα κελαρύσματα της
άνοιξης
Τάκης Τσαντήλας
