λάμπει το φεγγάρι στα όρη
ως μελωδία θεσπέσια ενός τραγουδιού
που καημούς ανασταίνει
τους πόθους ανάβει
καθώς διαπερνάει τους κλώνους
αιωνόβιων δέντρων
και κοινωνεί τον άνεμο
με φιλί αμέθυστο.
Εκεί σε συνάντησα
άστρο του εσπερινού
ερημίτη απόμακρο σε κελί αταξίας
να γεμίζεις τον χρόνο σου
με λέξεις
με βροχές
με σκιές
και με κύμα.
Άφησα ελεύθερα του νου μου τα γκέμια
στο πλάι σου
την ώρα που μακριά στον ορίζοντα
άνθιζε το χαμόγελο
στο μαζί
της ανατολής.
Μαρία Αργυρακοπούλου - "Αποτυπώματα στο πουθενά"
