Κοίταξα
την οδύνη κατάματα
κι αίφνης απ’ τ’ αφρισμένο τίποτα
ξεπρόβαλλε το διαυγές χαμόγελο
της ποθητής ελευθερίας
Δεν έχει αρχή η θύμηση
δεν έχει τέλος η λήθη
βαθιά πολύ μέσα στις φλέβες μας
θ’ ανθίζει πάντα η εξέγερση,
στις πικρές ματαιώσεις μας η ασύνορη αγκαλιά
Πέρα απ’ τον προορισμό υπάρχει το ταξίδι
πέρα απ’ το ταξίδι υπάρχει η θέαση
μη λησμονείς ποτέ τη θέαση
είναι η πηγή που σε ξεδίψασε
και σε ανύψωσε ψηλά στα σύννεφα
έτσι που να ακούς αισθαντικά βιολιά
ακόμα κι όταν δεν υπάρχουν
Άφυλη είναι η νοσταλγία
άχρονη είναι η προσμονή
δεν κάμπτεται ο νους από το τέλμα
δεν καταστέλλεται ο σφυγμός απ’ τη φθορά
δέσμες φωτός, μες στην ομίχλη, θ’ αναφύονται
δεικνύοντας επίμονα την ομορφιά
Τάκης Τσαντήλας
