πίσω απ’ το χαίρε η λύπη
που τραγουδάει, που σιωπά
και σμίγει με πέτρα και χώμα.
Αγάπη, αγάπη μονάχα
ως σπορά και παλέτα και έναυσμα
που καρτεράει να χαμηλώσει η φωτιά
κι η απληστία της θύελλας
αγάπη σαν θάλασσα
που να κινεί τη στιγμή
και ν’ ακουμπάει στο μέλλον
να προσπερνά τα μικρά
και να φιλιώνει τ’ αταίριαστα
μια καθαρή αμμουδιά που μοιράζεται
και το εμείς της αγρύπνιας
που απαγγέλει και ομιλεί
μα δεν θαμπώνει.
ΥΓ: Ευκρινές κι ανοξείδωτον πάντα το φως
προσκαλεί ως φιλέραστον χάδι.
Τάκης Τσαντήλας
