με τα πανιά σου μεσίστια
και τις άγκυρες χαμένες
ν’ αρμενίζεις στα κύματα
ζωγραφίζοντας όνειρα
και φιλιά πετρωμένα
στον καμβά της νοσταλγίας.
Με τριγύριζες αθέατη
σαν σκιά μες στη νύχτα
καράβι δίχως προορισμό
να διασχίζεις ποιήματα
καλυμμένα με σκόνη
να σκαρώνεις παιχνίδια του νου
με τον φόβο και τ’ άγνωστο
και να ντύνεσαι έρωτας
και ανάλγητος θάνατος
καρτερώντας το φως
απ’ τα βάθη υγρών
και αφεύγατων πόθων.
Τάκης Τσαντήλας
