Μετά
τη νυχτερινή συμφωνία
κόπασαν οι λυγμοί.
Τα νερά υψώθηκαν σιωπηλά
στον αιθέρα.
Οι σκιές μονάζουν γαλήνιες
στα σιωπητήρια του χρόνου.
Η μελαγχολία - αμετάθετη -
καθρεπτίζεται στα κίτρινα φύλλα
του Οκτώβρη.
Η σελήνη μετοίκησε
στο βυθό του πελάγους,
ιστορώντας στον άνεμο
συναισθήματα άφατα.
Οι μουσικές - των αιώνων -
αναπνέουν μαζί σου.
Ένα «σ’ αγαπώ» απομένει
ως λόγος θολός και ασύντακτος -
να χάσκει μετέωρος
στις δρακολίμνες των άστρων.
t_t / 16.10.25
