Τάκης Τσαντήλας / Ενδελεχή κι απόκρυφα ατοπήματα

Φυλακτό θύμησης 

Τίποτα ανόθευτο δεν έμεινε
απ' τη νιότη μας
μόνο ο έρωτας που ακόμα
σιγοκαίει τα σωθικά μας
ένα κομμάτι ουρανού και θάλασσας
κληρονομιά για τα χρόνια
που θα 'ρθουν
και μια φωτογραφία ξέθωρη
φυλακτό ανεκτίμητο
στο απέραντο περιβόλι
της θύμησης.

____________________________


Η αποπλάνηση του άνεμου


Άνοιξε το στήθος της σαν μια βεντάλια
βουβά στον ήλιο απολογήθηκε
κι αποτυπώνονταν ξεκάθαρα
στα όμορφα μεγάλα μάτια της
η πίστη της για την επιλογή της.
Πως δεν μετάνιωνε
πως δεν θα έσβηνε με τίποτα
τη φλόγα που 'χε συνειδητά ανάψει
στα αχυρένια ανθρωπάκια.
Τα χείλη της ερμητικά κλειστά
σημαιοστόλιζαν το σκηνικό
κι ανέμιζαν με θράσος - θα 'λεγα -
τις σάρκες απ' τα θύματά της.
Ήτανε φανερό πως η ακόλαστη ζωή της
η αποπλάνηση του άνεμου
και οι μυριάδες ανομίες που την βάραιναν
σημάδευαν για τα καλά την καταδίκη της.

____________________________


Νυχτερινές παρεκτροπές


Θέλω να πορευθώ μαζί σου
αυτή τη νύχτα
μαζί σου ως το ξημέρωμα και την αυγή,
να αρνηθείς πια δεν μπορείς
του φεγγαριού τη γέμιση
δεν γίνεται να αποτρέψεις,
έλα, το πρόσωπό σου γλύκανε
τα συναισθήματά σου άφησε
το κύμα να συμπαρασύρει,
ανάπνευσε
ελεύθερα ανάπνευσε μέσα σου
την ομορφιά της φύσης,
μην αρνηθείς, μη φοβηθείς
έλα κι αυτή η νύχτα θα είναι ατέλειωτη
όπως ατέλειωτη κι η φαντασία μου
που εγείρεται στην ομορφιά
στη γοητεία της υπέρβασης
που πλάθει εσένα
ον της οδύνης
και της εκτροπής.

_________________________


Στη θύελλα


Δεν θα ξεχάσω

πως σ' αντάμωσα στη θύελλα

σ' αρχαίο τάφο στις ανασκαφές

νύχτα ασέληνη

ανέραστη νύχτα των ξωτικών.

Της μοναξιάς σου το πιθάρι

που γυρόφερνες στον άνεμο

το κρύο χέρι σου

κι ένα παράξενο χαμόγελο

πόνου, οργής κι απόδρασης.

Μου 'δειξες τον ορίζοντα

μακριά τα σύννεφα

- εκεί ζούσες -

και μου απάγγειλες Ρεμπώ.

Έλα, ψιθύρισες

- κι εσύ εδώ πορεύσου

κι εσένα η ανάσα σου στα άστρα

στα σύννεφα αναγαλλιάζει.

Έλα, μου κραύγασες

και μ' έμπασες μ' ένα φιλί

στην ελευθερία.


Τάκης Τσαντήλας / Ενδελεχή κι απόκρυφα ατοπήματα / 2006