Νυν και αεί

     Στη σύντροφό μου Μαρία Αργυρακοπούλου   

Πρώτα ήρθε ο λόγος
που αναδύθηκε
αναδείχτηκε
αναλύθηκε
ανυψώθηκε
μετά εσύ
σαν από έναστρο ουρανό
αισθαντική απαλότητα
έτοιμη από καιρό
των αχράντων να μυηθείς τα ποιήματα
κι ύστερα ν’ απαντηθείς
στ’ αχανές
με τον άνεμο
ως πάθος πηγαίο κι απέθαντο

μείνε ως έχεις
αναπνοή που φυσάς
που σκιρτάς 
κι ημερώνεις τα σύννεφα 
η λάμψη στο βαθύ μέσα βλέμμα σου
συνενώνει
το μαζί του παρόντος 
με τη μνήμη του μέλλοντος
ως νυν και αεί
ποθητή
αταξία. 

ΥΓ: Ευκρινές κι ανοξείδωτο πάντα το φως
κι αν ομιλεί κι αν σιωπά
προσκαλεί
ως φιλέραστον χάδι.

 
Τάκης Τσαντήλας