Χαρά
ανεκλάλητου κάλλους με συνεπαίρνει όταν διαβάζω ποιήματα σε βιβλία – ποιητικές
συλλογές, που η ανάγνωση και η κατάγνωσή του σε αμείβει με ιδέες, οράματα, και
στοχασμούς του ποιητή!
Στα ποιήματα οι λέξεις των στίχων ανασαίνουν σαν οι αυτόκλητες απαντοχές μας να έχουν την ενδοθαλπία και την Αριστοτελική εντελέχειά τους!
Η Μαρία Αργυρακοπούλου στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο της με τιτλωνυμία «Αποτυπώματα στο πουθενά» γράφει ελεύθερα και άψαυστη από διορίες της δημοτικότητας!
Ο χρόνος δεν την δεσμεύει με τα αιτούμενά του και η κοινή γνώμη δεν την επηρεάζει!
Γράφει ελευθερόγνωμα και υπακούει στα αγγέλματα της ανθυπέρβασης και στη φωνή της έμπνευσής της, που ‘ναι δημότης του ποιητικού της οίστρου!
Η ποίησή της είναι υπερσουρεαλιστική και μοιάζει θα υποστήριζα ανενδοίαστα με την ποίηση του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου!
Γράφει αμιγώς συμβολικά και τα νοήματά της ποιηιτκής δεξιότητάς της είναι πυκνά και χιλιο-χαριτόβρυτα! Πείθει η ποίησής της κι εμφορείται από αναπαλλοτρίωτο ήθος, που είναι υπαρκτό και αρδεύει τα ποιήματά της!
Σαν θελγητροπληθωρικό δειλινό το φθινοπωριάτικο απόβραχο, ροβολάει στον ορίζοντα του αναγνώστη, κάθε ποίημά της και χαίρεσαι, σαν οι εαρινές ανθοκοιλάδες όλο μυρίπνοα άνθια!
Χρησιμοποιεί την προσωποποίηση και την αλληγορία σε μεγάλο βαθμό και αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να σκεφτεί, «που τον οδηγεί ο στίχος και σε ποιο ονειροαγνάντι τον ανεβάζει»!
Σαν τον συνταξίδευτο αχό από τραγούδι κατάργησε τα σημεία στίξης χάριν της συνειρμικότητας και της αλληλουχίας των διανοημάτων της. Υποβόσκουν τα σημεία στίξης και η ποιήτρια το σέβεται και υπακούει στα κελεύσματά της! Οι επικεφαλίδες των ποιημάτων της ελκύουν και θέλγουν και ομολογουμένως κρίνονται επιτυχέστατες και με σαφήνεια υποβληματική σαν τη ρήση επιγράμματος!
Τι ωραίοι που είναι οι στίχοι στα ποιήματά της «Ηττημένη περιπλάνηση» και «Γλυκιά και αγόγγυστη» αντίστοιχα:
Τίποτα πια δεν μιας εκπλήσσει!
Ούτε και αυτή η κλεμμένη φωταψία
της ρηχής ανταύγειας
που καλύπτει ώρες - ώρες
το τόξο της ίριδας.
και
Γλυκιά και αγόγγυστη
έτεμνες επίμονα τα βάρη του χρόνου
σαν να ήσουν ψωμί γλυκό.
Συνεπαίρνεσαι απ’ το συμβολικό και συγκινησιακό χρώμα των εκφράσεων σε ποιήματά της όπως: «Φράχτες αυθαιρεσίας», «με αγκάλιαζε ο άνεμος», «άρμεγα το χρόνο», «φιλί αμέθυστο», «διαυγούς κι ατελεύτητου πάθους», «η ανάσα σου γητεύει τα νέφη», «άσπιλα ποιήματα», «χάδι λυτό», «ασύνορο μέλλον», μελωδικό εκχύλισμα», «η ουτοπία των μεθυσμένων ονείρων μου», και τόσες άλλες!
Απ’ τα ποιήματά της αναδύονται ευαισθησίες και όνειρα, μεθέξεις και ιδεώδη, που σε σμιλεύουν και σε φρονηματίζουν και αλλάζεις προσανατολισμούς και τρόπους σκέπτεσθαι! Αναδύονται και εικόνες άξιες μνείας!
Το επαναλαμβάνω με έμφαση ότι η ποίηση της Μαρίας Αργυρακοπούλου είναι ανίατος επωδός του Συμβολισμού, που είναι ένα ακαταφρόνητο κι ευπρόσδεκτο ποιητικό ρεύμα στο χώρο της ποίησης, που εγώ είμαι οπαδός του και ακατάπαυστα θα το εξυμνώ και θα το εκθειάζω, σαν τον ζείδωρο και ζωογόνο αέρα!
Εν κατακλείδι η ποιήτρια Μαρία Αργυρακοπούλου χρησιμοποιεί λόγιες και σύνθετες λέξεις με υψηλόφρονη μαεστρία. Παράλληλα τα ποιήματά της κοσμούνται και από αιγλοβόλες σύνθετες λέξεις, που εξωραΐζουν τους στίχους της και τέρπουν τον αναγνώστη, όντας τις διαβάζει εντρυφηματικά και με σκιρτηματική χαρά!
Αναντίλεκτα τα ποιήματά της, που εμπεριέχονται στο νεογέννητο βιβλίο της – πραγματικό πόνημα της Μαρίας Αργυρακοπούλου κινούνται εντός του κοινωνικού χώρου! Ενίοτε αυτή η ρηξικέλευθη ποιήτρια τον εγκαταλείπει και θέλει να ‘χει γειτόνους άλλους κόσμους και άλλο αξιακό φρονηματισμό, καλλιεργημένους κι ενηλικιωμένους!
Είναι τολμηρή στις αποδράσεις της από τα «τετριμμένα, τα εσκαμμένα και τα εξεζητημένα της κοινωνικής πίστης μας»!
Αδιαφιλονίκητα έχουν μια ζεστασιά σαν το διάβα του νοτιά στον κάμπο και σαν την ηλιαχτίδα της θερινής μεσημβρίας! Εγκαλλωπίζονται από συναισθήματα ανθρωπιάς, αγάπης, συμερίζεσθαι και από προσωπικές αγωνίες και αδημονίες για τα υπαρξιακά προβλήματα, που μας ταλανίζουν!
Είναι όμορφα ποιήματα που διεγείρουν το νου κι εκπέμπουν μηνύματα και ανάβουν φωτιά το χειμώνα στα σπίτια των υπέργηρων απόμαχων της ζωής, για να ζεσταθούνε και αυτοί και ν’ αναθρέψουν και ν’ ανεβεί η αυτοπεποίθησή τους!
Ο πεσιμισμός της σε ορισμένους στίχους όπως στους ακόλουθους:
Δεν είμαι τίποτα άλλο
παρά μια ανάσα
στο μυστικό ακρογιάλι σου.
είναι υπόγλυκος και υποκρύπτει βαθιά αίσθηση της ποιητικής αποστολής της!
Λατρεύει τους συνανθρώπους και τρισχαίρεται με τη χαρά και τα εύθυμα μειδιάματά τους!
Λατρεύει και τη φύση, όποια αμφίεση και να ‘χει, σαν τις στιγμές λίγο πριν το χάραμα όπως γράφει συγκεκριμένα στο ποίημα της «Λίγο πριν το χάραμα».
Δεν φοβούνται τα ποιήματά της σ’ ετούτο το βιβλίο τη λησμονιά, τον αήθη χρόνο, τα μεταβλητά των ανθρώπων και τις οξειδωμένες και κακέκτυπες κριτικές των υστερόβουλων και μνησίκακων ανθρώπων! Δεν νυχτώνουν στο δρόμο σαν τους παλιούς καρραγωγείς και αγωγιάτες!
Αλήθεια! Δεν φοβούνται και αγέρωχα και ορθομέτωπα προχωράνε σαν οι εύρωστοι και θαρραλέοι στρατοκόποι!
Γρανίτσα Δήμου Ζίτσας
Νομού Ιωαννίνων
20 Σεπτεμβρίου 2019 / Με αειθαλή εκτίμηση
Σιμιτζής Γεώργιος του Στεφάνου
Καθηγητής Λογοτέχνης – Ποιητής και Λαογράφος
Στα ποιήματα οι λέξεις των στίχων ανασαίνουν σαν οι αυτόκλητες απαντοχές μας να έχουν την ενδοθαλπία και την Αριστοτελική εντελέχειά τους!
Η Μαρία Αργυρακοπούλου στο προσφάτως εκδοθέν βιβλίο της με τιτλωνυμία «Αποτυπώματα στο πουθενά» γράφει ελεύθερα και άψαυστη από διορίες της δημοτικότητας!
Ο χρόνος δεν την δεσμεύει με τα αιτούμενά του και η κοινή γνώμη δεν την επηρεάζει!
Γράφει ελευθερόγνωμα και υπακούει στα αγγέλματα της ανθυπέρβασης και στη φωνή της έμπνευσής της, που ‘ναι δημότης του ποιητικού της οίστρου!
Η ποίησή της είναι υπερσουρεαλιστική και μοιάζει θα υποστήριζα ανενδοίαστα με την ποίηση του Εγγονόπουλου και του Εμπειρίκου!
Γράφει αμιγώς συμβολικά και τα νοήματά της ποιηιτκής δεξιότητάς της είναι πυκνά και χιλιο-χαριτόβρυτα! Πείθει η ποίησής της κι εμφορείται από αναπαλλοτρίωτο ήθος, που είναι υπαρκτό και αρδεύει τα ποιήματά της!
Σαν θελγητροπληθωρικό δειλινό το φθινοπωριάτικο απόβραχο, ροβολάει στον ορίζοντα του αναγνώστη, κάθε ποίημά της και χαίρεσαι, σαν οι εαρινές ανθοκοιλάδες όλο μυρίπνοα άνθια!
Χρησιμοποιεί την προσωποποίηση και την αλληγορία σε μεγάλο βαθμό και αφήνει περιθώρια στον αναγνώστη να σκεφτεί, «που τον οδηγεί ο στίχος και σε ποιο ονειροαγνάντι τον ανεβάζει»!
Σαν τον συνταξίδευτο αχό από τραγούδι κατάργησε τα σημεία στίξης χάριν της συνειρμικότητας και της αλληλουχίας των διανοημάτων της. Υποβόσκουν τα σημεία στίξης και η ποιήτρια το σέβεται και υπακούει στα κελεύσματά της! Οι επικεφαλίδες των ποιημάτων της ελκύουν και θέλγουν και ομολογουμένως κρίνονται επιτυχέστατες και με σαφήνεια υποβληματική σαν τη ρήση επιγράμματος!
Τι ωραίοι που είναι οι στίχοι στα ποιήματά της «Ηττημένη περιπλάνηση» και «Γλυκιά και αγόγγυστη» αντίστοιχα:
Τίποτα πια δεν μιας εκπλήσσει!
Ούτε και αυτή η κλεμμένη φωταψία
της ρηχής ανταύγειας
που καλύπτει ώρες - ώρες
το τόξο της ίριδας.
και
Γλυκιά και αγόγγυστη
έτεμνες επίμονα τα βάρη του χρόνου
σαν να ήσουν ψωμί γλυκό.
Συνεπαίρνεσαι απ’ το συμβολικό και συγκινησιακό χρώμα των εκφράσεων σε ποιήματά της όπως: «Φράχτες αυθαιρεσίας», «με αγκάλιαζε ο άνεμος», «άρμεγα το χρόνο», «φιλί αμέθυστο», «διαυγούς κι ατελεύτητου πάθους», «η ανάσα σου γητεύει τα νέφη», «άσπιλα ποιήματα», «χάδι λυτό», «ασύνορο μέλλον», μελωδικό εκχύλισμα», «η ουτοπία των μεθυσμένων ονείρων μου», και τόσες άλλες!
Απ’ τα ποιήματά της αναδύονται ευαισθησίες και όνειρα, μεθέξεις και ιδεώδη, που σε σμιλεύουν και σε φρονηματίζουν και αλλάζεις προσανατολισμούς και τρόπους σκέπτεσθαι! Αναδύονται και εικόνες άξιες μνείας!
Το επαναλαμβάνω με έμφαση ότι η ποίηση της Μαρίας Αργυρακοπούλου είναι ανίατος επωδός του Συμβολισμού, που είναι ένα ακαταφρόνητο κι ευπρόσδεκτο ποιητικό ρεύμα στο χώρο της ποίησης, που εγώ είμαι οπαδός του και ακατάπαυστα θα το εξυμνώ και θα το εκθειάζω, σαν τον ζείδωρο και ζωογόνο αέρα!
Εν κατακλείδι η ποιήτρια Μαρία Αργυρακοπούλου χρησιμοποιεί λόγιες και σύνθετες λέξεις με υψηλόφρονη μαεστρία. Παράλληλα τα ποιήματά της κοσμούνται και από αιγλοβόλες σύνθετες λέξεις, που εξωραΐζουν τους στίχους της και τέρπουν τον αναγνώστη, όντας τις διαβάζει εντρυφηματικά και με σκιρτηματική χαρά!
Αναντίλεκτα τα ποιήματά της, που εμπεριέχονται στο νεογέννητο βιβλίο της – πραγματικό πόνημα της Μαρίας Αργυρακοπούλου κινούνται εντός του κοινωνικού χώρου! Ενίοτε αυτή η ρηξικέλευθη ποιήτρια τον εγκαταλείπει και θέλει να ‘χει γειτόνους άλλους κόσμους και άλλο αξιακό φρονηματισμό, καλλιεργημένους κι ενηλικιωμένους!
Είναι τολμηρή στις αποδράσεις της από τα «τετριμμένα, τα εσκαμμένα και τα εξεζητημένα της κοινωνικής πίστης μας»!
Αδιαφιλονίκητα έχουν μια ζεστασιά σαν το διάβα του νοτιά στον κάμπο και σαν την ηλιαχτίδα της θερινής μεσημβρίας! Εγκαλλωπίζονται από συναισθήματα ανθρωπιάς, αγάπης, συμερίζεσθαι και από προσωπικές αγωνίες και αδημονίες για τα υπαρξιακά προβλήματα, που μας ταλανίζουν!
Είναι όμορφα ποιήματα που διεγείρουν το νου κι εκπέμπουν μηνύματα και ανάβουν φωτιά το χειμώνα στα σπίτια των υπέργηρων απόμαχων της ζωής, για να ζεσταθούνε και αυτοί και ν’ αναθρέψουν και ν’ ανεβεί η αυτοπεποίθησή τους!
Ο πεσιμισμός της σε ορισμένους στίχους όπως στους ακόλουθους:
Δεν είμαι τίποτα άλλο
παρά μια ανάσα
στο μυστικό ακρογιάλι σου.
είναι υπόγλυκος και υποκρύπτει βαθιά αίσθηση της ποιητικής αποστολής της!
Λατρεύει τους συνανθρώπους και τρισχαίρεται με τη χαρά και τα εύθυμα μειδιάματά τους!
Λατρεύει και τη φύση, όποια αμφίεση και να ‘χει, σαν τις στιγμές λίγο πριν το χάραμα όπως γράφει συγκεκριμένα στο ποίημα της «Λίγο πριν το χάραμα».
Δεν φοβούνται τα ποιήματά της σ’ ετούτο το βιβλίο τη λησμονιά, τον αήθη χρόνο, τα μεταβλητά των ανθρώπων και τις οξειδωμένες και κακέκτυπες κριτικές των υστερόβουλων και μνησίκακων ανθρώπων! Δεν νυχτώνουν στο δρόμο σαν τους παλιούς καρραγωγείς και αγωγιάτες!
Αλήθεια! Δεν φοβούνται και αγέρωχα και ορθομέτωπα προχωράνε σαν οι εύρωστοι και θαρραλέοι στρατοκόποι!
Γρανίτσα Δήμου Ζίτσας
Νομού Ιωαννίνων
20 Σεπτεμβρίου 2019 / Με αειθαλή εκτίμηση
Σιμιτζής Γεώργιος του Στεφάνου
Καθηγητής Λογοτέχνης – Ποιητής και Λαογράφος
