σαν κρυφή τ' ουρανού αταξία
σαν βροχή που αλώνει τη σύμπασα μνήμη
σαν σιωπή που ποθεί τον ανήμερο λόγο
σαν ροή της ανάστατης θάλασσας
και βυθίζομαι
βυθίζομαι
βυθίζομαι στα απύθμενα μάτια σου
εκεί που μονάχα
ναυάγια και όνειρα αθροίζονται.
Έτσι σε ανιχνεύω σου λέω
πέμποντας φως
στις αδιάβατες νύχτες σου.
Τάκης Τσαντήλας
