ενώ ξεμακραίνεις σε νοσταλγώ
κι είναι τα λόγια μου καθηλωμένα
στο γκρίζο της λύπης σου σύννεφο
όμορφη τόσο και μελαγχολική συνάμα στιγμή
δείλι όπως ξημέρωμα
το τραίνο φεύγει
τρέχει
χάνεται
να ξαναέρθεις γρήγορα
και στην παλάμη σου να έχεις τον Αύγουστο
μ’ εκείνη τη θάλασσα
με τη μεγάλη άμπωτη
καθώς στο ξάστερο φέγγει η θωριά σου
και το φιλί ανεμίζει
και σμίγει στα χείλη
με φλόγα
με γεύση από gordon’s
και πάγο.
Τάκης Τσαντήλας
