Με
κάμπτει η μελαγχολία. Ιδίως όταν την απαντώ βαθιά μες στο βλέμμα αποκλεισμένων
ανθρώπων. Και είναι τότε που φεύγω μακριά κι από μένα. Βγαίνω συχνά τα χαράματα
σε άγνωστα μυστικά ακρογιάλια αναπολώντας τις διάφανες θάλασσες που ονειρευτήκαμε
και δεν θα ταξιδέψουμε ποτέ.
Αδυνατώ να καταλάβω αγαπημένη μου πως
γίνεται να χάνονται οι άνθρωποι, οι δρόμοι, τα όνειρα. Μες από τα ποιήματα σε
συναντώ. Πάντα σε συναντούσα. Ανιχνεύοντας με προσήλωση τα αινίγματα της νύχτας
και διασχίζοντας τις εποχές των μεγάλων προσδοκιών και των εμφαντικών
ματαιώσεων.
Τάκης Τσαντήλας
